Επιστολή γυμνή. . .

. . . χωρίς στολή

Αγάπη μου,

Ορκίζομαι μερικές φορές στην ομορφιά μου και κάποιοι γελάνε, μα πρώτους απ΄ όλους εγώ. . . και πιο δυνατά. . . κανέναν δεν ανάγκασα ποτέ να κάνει τίποτα. . . ίσως απέτυχα να το καταφέρω αυτό. . .  ίσως το κατάφερα και σκέφτηκα ότι έγινε κάτι άλλο. . .αλλά έχω ένα σύνολο αποτυχιών. . . και είναι τρόπο τινά μια πορεία αυτό το σύνολο. . . πολλές πλαστικές σακούλες έχει αυτή η πορεία, όλες κατέληξαν στα σκουπίδια και ας μπήκαν σε ωραίες παρέες και σε σπίτια ζεστά από ανθρώπους και περίεργη διακόσμηση. . .  κουβάλησα πολλές σακούλες από αυτές. . . τώρα που θα έρθεις στην Θεσσαλονίκη. . . η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη παραμύθα. . . για όσους έρχονται μια στο τόσο. . . καλοφαγάδες και όσους προσδοκούν να γαμήσουν ή να δούνε 1000 εκκλησιές μαζεμένες και κτίρια πιο παλιά από τους ίδιους . . . . παραμύθα καλή μου. . . οι πόνοι,ξενύχτια στα παγκάκια που δεν είδες ποτέ. . . πεθαίνω μέρα με την μέρα - χωρίς κάποιο πραγματικό, χωμάτινο, οικονομικό λόγο κάθε μέρα.... έλεγα... τώρα βρήκα ένα λόγο με σάρκα και ύψος 1,67. . . τώρα γράφω συνέχεια χωρίς ειρμό αλλά με αίσθημα και έμπνευση. . . σαν να κάθεσαι απέναντι μου και να μου χαμογελάς. . . θυμήσου τον K. και την Μιλένα του μέσα στο δωμάτιο τους με τα καθυστερημένα νοίκια. . . ήταν ευτυχισμένος μα η καριόλα η αρρώστια τον πήρε καρδούλα μου. . .

Όμως χρωστάω πολλά. . . μικρές ικανοποιήσεις. . . στον αδερφό μου, στους γονείς, στους δυο τρεις που λέγανε μια καλή κουβέντα και εγώ ήπια και τα έκανα κουλουβάχατα. . . χρωστάω. . . ξέρω. . . πάω να κάνω κάτι να ξεχρεώσω και μες την βλακεία μου χρωστάω και άλλα. . .
Εκείνοι όμως δεν έχουν ανάγκη. . . είναι απόλυτοι και έχουν μοιράσει τους ρόλους. . .  εγώ παίρνω τον καλύτερο. . . αυτόν που πρέπει να κάνει την διαφορά και αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν. . . κάποιος πρέπει πάντα. . . πάντα. . . . σκέφτομαι ότι αν τα παράπονα ήταν ένσημα θα ήμασταν όλοι συνταξιούχοι. . . αν η καλοσύνη ήταν μόνο για τους προνομιούχους, θα ήμουν με τον Ν.Β.  σε ένα νταμάρι και εναλλάξ θα βαράγαμε την ίδια κοτρόνα. . . . γνωστό το έργο. . . και ο Ν.Β. έκοβε τούβλα με το ένα του χέρι. . . βέβαια. . . οικοδόμος διανοούμενος μια εποχή και εγώ σε μια φάμπρικα να καθαρίζω αλουμίνια με διαλυτικό - τζάμπα μαστούρα. . . .

Όμως. . . αύριο έρχεσαι. . . έρχεσαι. . . ανάερη με τα μαύρα σου και το μοβ κραγιόν σου. . . θα είμαι στον σταθμό με λουλούδια, ίσως με τον Νικόλαο Βότση. . .ποιητή σκέτο. . . που του σκάλισαν και προτομή ψηλή. . . με το όνομα του. . .  ίσως. . . ίσως. . .

Το ράδιο παίζει Καζαντζίδη... ένα τραγούδι που ίσως είπε για τον Άσιμο, ένα γράμμα το κρίνει. . . το ήξερες ομορφιά μου; Αν δεν το ξέρεις θα στο τραγουδήσω αύριο. . . Θα σου φέρω βιβλία. . . Θα σε ξεναγήσω στην παραμύθα 2000 τόσων χρόνων. . . .και σε ανθρώπους ιδανικούς για πωλητές υλικών κατεδαφίσεως. . . που με κάνουνε παρέα.. . . .

η ισοπαλία δεν συμφέρει κανέναν
η διαφωνία όλους - πίστεψε με 
και το σύμπαν ας αγαπηθεί μια στιγμή
πριν γαμηθεί. . .