η τραγική ειρωνεία, η μουσική, ο πόνος ο σωματικός, τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ μα έγιναν στίχοι και συνθήματα στο κεφάλι. . . όλο το παράπονο εξατμισμένο - ανοίξε το παράθυρο να φύγει το γαμημένο. . .Όχι,όχι, δεν θα αυτοκτονήσω σήμερα, απόψε τα άστρα ασχημάτιστα - δεν υπάρχει παράταξη στην χαρά ( η τσέπη του παλτού είναι τρύπια...βολεύει...τρία μπουκάλια στην φόδρα κρυμμένα...αλλά να περπατάς προσεκτικά.... να μην ακούγεται το κλινκ κλινκ από τα μπουκάλια. . .).
η διάρκεια μας...το αίμα που χάθηκε σε αιμοπτύσεις και από πίσω...τα στιχάκια στις σερβιτόρες...μια βιογραφία που παρολίγον να ξεκινήσει από το τέλος. χωράει η καρδιά μου λίγα μίση ακόμα. χωράει και καθάρματα και λογικές γυναίκες. ας κάνουν παρέλαση, ο ενθουσιασμός τους θα τους εξαφανίσει. αλλά δεν θα υπάρχω. ο Τσίβο θα διαφυλάξει ένα κακιασμένο βρώμικο και άρρωστο αρχείο. Νίκο,να τους τα πετάξεις στα μούτρα. . . και όποιος στραβομουτσουνιάσει να πεις ΄΄Αγαπούσε. . .΄΄.δεν θα καταλάβουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου