του Ντίνου

- ένα λευκό δωμάτιο, σαν τα κελιά στις πολιτισμένες χώρες. . .και μαυρούκες να πηγαίνουν και να έρχονται. . . γυμνές. . .χωρίς απαιτήσεις. . .χωρίς αισθήματα.

- Ας μην μιλάμε για ποίηση.

Σκορδάς

στο ΑΧΕΠΑ και πάλι. εκεί που πριν τρία χρόνια προσπάθησαν να με σκοτώσουν. ο παππούς άηχος, κουρασμένος, 80 χρόνια απάνω του ένα κρύωμα και ένας καρκίνος. ο πατέρας στο τηλέφωνο. . . Περιμένουμε κάποιον να πεθάνει για να του πάρουμε την κουβέρτα. . . Κοίτα να δεις. . . του νεκρού η κουβέρτα η ζεστασιά μας. . . βγήκα να καπνίσω. . . κάποιος γουρλομάτης με θράσος ζήτησε τσιγάρο. . . του έδωσα του γελοίου. . . πήρα και μπύρες από το περίπτερο. . . όλα ομορφαίνουν. . . φοβάμαι τους σοφούς. . . πάλι πόνος. . . και να μην μπορείς να βοηθήσεις. . . και απέναντι το έλεος των Χασάπηδων.

<<. . . ο κόσμος ήταν και είναι κάτι άλλο απο εμάς. Η ύπαρξη μας κι ό,τι έξω απο την ύπαρξη μας, είναι δυο στοιχεία που τελούν αναμεταξύ τους σε ένταση, παρ΄ όλο που όταν λέμε πως υπάρχουμε, εννο9ιούμε πως υπάρχουμε μέσα στα πράγματα του κόσμου. Εδώ στεριώνεται αυτός ο διχασμός υποκειμένου και αντικειμένου μάζι μ΄ όλη του την ένταση, που δεν έπαψε να υπάρχει, κι όλον τον μηδενισμό που προέρχεται απ΄ το σφάλμα του πεπερασμένου. Φυσικά, δουλειά του ποιητή, του καλλιτέχνη, είναι να συμφιλιώνει το υποκείμενο με το αντικείμενο. Εδώ όμως βρίσκεται η δυσκολία και το αδιέξοδο, ύστερα απ΄ την έλευση και την συνειδητοποίηση του μηδενός. Πως να μιλήσεις για το μηδέν, το κενό, το τίποτα; Οι λέξεις - το όργανο - του ποιήτη έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα, όσο κανένα άλλο μέσο τέχνης, απο άσχετες ιστορικές επιχώσεις εννοιών. Κι όμως ο ποιητής με τις λέξεις πρέπει να δουλέψει κι η δυσκολία είναι γι΄ αυτόν πως να εκφράσει τ΄ ανέκφραστα εντατικά όρια της ύπαρξης, τα προανθρώπινα και τ΄ αρχετυπικά μ΄ όλες αυτές τις φθαρμένες λέξεις και φθαρμένες εκφράσεις ενός τέλεια καλουπωμένου κόσμου . . .>>

ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ (Θεσσαλονίκη, 26.9.1975)

διαδρομος

αναπάντεχα έρχεται το κακό. . .δεν χορεύει δεν κάνει ελιγμούς. . .χαίρεται,γαμεί,δέρνει κάτι λυπημένους αντιστασιακούς, αλείφει με κρασί τους νεκρούς, με κοιτάει το κοιτώ, ευθύνη και γνώση δεν κατέχω. . .απέχοντας υπερέχω. . .σε ομοιοκαταληξίες και χρέη του θανατά / έχω ένα τεφτέρι με λόγια αγριωπά. . .ένα χάρο που παίζουμε χαρτιά. . .μια τρελή που με φωνάζει ΜΠΕΚΡΑ. . .γονείς που με κοιτάνε σαν αξιοπερίεργο ( ποιά η αξία;) όταν μιλάω όπως μου φαίνονται τα πράγματα. . .μυωξ ανεύθυνος προστύχος και με λίγες φιλοδοξίες τυρράνου. . .( ΑΡΜΟΔΙΟΣ κ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΩΝ - ερωτικήν ξυντεχνιαν ...βλέπε Θουκυδίδη ) - - - -

μη μετράς
θα πεθάνεις
μην με κοιτάς
θα βαρεθείς

λόγια μασάς
φωτιές ανάβεις
λόγια φτύνεις
στα χαλάσματα να

[κρυφτείς.

πριν πριν την συναυλία

In the land of the blind
The one-eyed man is king, so take this ring

Θωμάς Περιμένει

στην Κ.

ένα δαχτυλίδι από τα Βόρεια Μαστουρωμένα Κρύα -εκεί που που τα junkies είναι πολιτισμός - δώρο γενεθλίων. δεν έχει πολύτιμο λίθο απάνω του, έχει μια πολύτιμη ΤΡΥΠΑ - . . . . - που ανοίγει καπάκια. . .από μπύρες από ρετσίνες από κρασιά από πολλά πράγματα . .εχθές σημάδεψα μια μπύρα με αυτό και άνοιξε μόνη της. . . σαν σαμπάνια - αφρώδης οίνος,μεγάλη απάτη. . . είχα πιει κάποτε μια ρώσική και η επανάσταση απέτυχε. . . - λίγο πριν πριν την συναυλία. . .

( συνεχίζεται. . . .)

Βίος Ανθόσπαρτός

αξίζαμε ότι πάθαμε...αξίζαμε αυτές τις ματιές που πέσαν πάνω μας; θυμάσαι; είχα ένα κομπόδεμα,δούλεψα σαν σκλάβος για αυτό ( δουλειά- δουλεία...ένας τόνος και λίγες ώρες άλλαξαν ) και γυρίζαμε στους δρόμους. είχαμε ορμητήριο το σπίτι σου, εκεί σχεδιάζαμε τα πάντα. . .αυτή η πόλη είναι δική μας...μεθυσμένη και βρώμικη πάνω στα κάστρα... μου είχες κάνει κεφαλοκλείδωμα στα σκέλια. . .και αυτή η ρουφιάνα πόλη εκεί κάτω ήταν δικιά μας. . .ποσό μικρή ήταν μπρος στα μουγκρίμασματα μας. σπέρναμε σε ελάχιστους στον δρόμο τον πανικό. . .εσύ τσακωνόσουν με τους πάντες και όταν μοιάζανε απειλητικοί, έτοιμοι να σε αρπάξουν,δειλός και ακαταμάχητος, τους έλεγα ότι ήσουν τρελή και να μην δίνουν σημασία...μου δίναν κάποιοι συμβουλές για το που πρέπει να σε κλείσω...τους κοροϊδεύαμε . . ήταν όλοι δικοί μας. . .ότι και να λέγαμε το πίστευαν . . ήσουν ότι πιο όμορφο και έφτασε πολύ κοντά στο να με καταστρέψεις . .όχι γλυκιά μου. . .όχι μεθυσμένο άστρο μου . . . στην καταστροφή που παίρνω την ευθύνη. . .αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. . .

έξω παιδιά, αργόσχολοι που στρίβουν τσιγάρα, έχουνε το χρόνο να διαμαρτυρηθούν για τα πάντα. . .εμείς καρδούλα έχουμε χρόνο για ένα φιλί. . .και διαμαρτυρόμαστε εντός μας. . . καούρες ρομαντικές και ανάποδες υπεραστρικές σαν ανταποκρίσεις ποιητή, σαν οργασμοί λίγο πριν κοιμηθείς. . .

Εἴκοσι χρόνια παίζοντας
ἀντὶ χαρτιὰ βιβλία,
εἴκοσι χρόνια παίζοντας,
ἔχασα τὴ ζωή.
Φτωχὸς τώρα ξαπλώνομαι,
μίαν εὔκολη σοφία
ν᾿ ἀκούσω ἐδῶ ποὺ πλάτανος
γέρος μου τὴ θροεῖ.

Κ.Γ.Κ.

. . .να ψάξεις τρόπους, κολπάκια, ανθρώπους, κανείς δεν καταλάβει πως λείπεις απο την γιορτή,στα πάρτι ο καθένας για την πάρτη του, δεν βλέπουν δεν νιώθουν. . . απο κάτω θα βλέπεις φώτα στα παράθυρα. . .ισώς φωνάξεις ΒΟΗΘΕΙΑ ή ΦΩΤΙΑ. . .καποιόν να σηκώσεις που θα πέσει. . . να τον ρωτήσεις τι έπαθε. . .το όνομα του. . .

αλλά όχι. . .

το παλτό. μαύρα ρούχα. η πανοπλία ενάντια στο πένθος. πριν καιρό πως το είχα πεί νηφάλιος ΄΄θα φοράω μαύρα / αλλα θα λάμπω. . .΄΄.η μοναδική μου φιλοδοξία σε αυτό το ψηφιακό τετράδιο. μαζί ο τρόμος κάποιων στις ματιές οτι αυτά που γράφω ίσως έχουν μια αλήθεια.
ένα mail μιας αναγνώστριας ΄΄ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. . .ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΛΑΜΨΟΥΝ. . . ΑΛΛΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΡΕ ΔΕΝ ΛΑΜΠΟΥΝ. . .ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ. . .΄΄.οξυδερκεστατη κριτική.σαν ιατρικό ανακοινωθέν.

ενα τετράδιο γεμάτο συλλογισμούς και σκίτσα. κάποια στιχάκια χωμένα στο γραφείο. ενά μεγάλο ερωτικό για την Α. - πήγε η άλλη Α., η αρραβωνιασμένη πια, να το σκίσει, πήγα να της το πάρω. . .σκοτωθήκαμε αλλά το έσωσα. καπού τώρα αρμενίζει στον Θερμαικό. . .τα ψάρια θα μάθουν για τις αγάπες μου.

χρονια περίεργα. . .χρονιά γεμάτα. . .ο οίκτος να περισσεύει για τους φιλάνθρωπους. . .το νταλαβέρι με τα κτήνη συνεχίζεται. . . ο θάνατος σαν αστείο. . . το γελοίο στα πάντα. . .
τσιγάρα να ανάβουν και να σβηνούν. . . καρδιές να τρεμοπαίζουν σαν ματιές αμφίβολες. . .

. . .των μαλλιών της τη νύχτα. . .

Ν.Ε.

. . .οι Τρώες, αλογομούρηδες φανατικοί, πόνταραν σε λάθος άλογο.
Αντηχώνη

- - -

υ.σ. χρόνια μας πολλά Παναγιώτη.

Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Μακρυνές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μέσ' στη λαύρα
του θέρους,
Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και
κάστρα
Που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα
των ειδώλων φεγγίτες
Αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες,
Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα
ζώσανε κύκνοι,
Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβύση κι αποτόμως γυρεύει
Ν' ανεβή πιο ψηλά, να γκρεμίση, να σπάση, παραθύρια ν' ανοίξη, να φωνάξω,
να κλάψη,
Να ρημάξω, ν' αράξη, να σκιστή, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο,
τ' αρβανίτικο χώμα,
Κι όπου φτάση, αν φτάση, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις,
Τροπικούς και πηγάδια θα διαβή, ως να φέξη η αυγή η πλανεύτρα μ' άυλων
Κούρδων κραιπάλη,
Ν' αγοράση κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα
που κρατά η σελήνη,
Στη μορφή μου να δέση τη μορφή των πουλιών.

Νίκος Εγγονόπουλος

Θήβα 18/2

ποιος ήταν μεγαλύτερος κωμικός; οι αδερφοί ή ο Κάρολος ΜΑΡΞ. . .η ιστορία θα δείξει. τα υπόλοιπα. . .μάλλον σκόνη απλωμένη σαν χαλί και οι μαριονέτες έτοιμες, φιλόδοξες να περπατήσουν απάνω. . .βλέπουν κεραυνούς και νομίζουν ότι είναι φλας κάποιας φωτογραφικής . . .δεν με ενδιαφέρει. . . η φωτιά που έρχεται κατά πάνω μου θα κάψει τα πάντα. . .τα σκοινιά και τα αισθήματα αυτά. . .ας έρθει. . .δεν φοράει λευκή ποδιά, δεν θα κρέμομαι από τα χείλια της και εκείνη θα το απολαμβάνει. . .όχι πια άλλες αναβολές . .οι μουντζούρες στα τετράδια ας μείνουν . . . δεν πειράζουν κανέναν. . . ενοχλούν μόνο όσους έχουν χρόνο να διαβάσουν. . .όσους μπορούν να επενδύσουν λίγο χρόνο στην ματαιότητα. . .ας έρθει η φωτιά. . .εμένα θα με ζεστάνει. . .είναι ζήτημα τακτικής. . .σαν τους αναστενάρηδες . . .

απο ένα ξερχαβαλωμένο πακέτο καρέλια

η Λούλα Αναγνωστάκη για τον Γιώργο Χειμωνά

-Τι είναι εκείνο που σας λείπει περισσότερο σήμερα από τον Γιώργο Χειμωνά;

«Το ζήτημα δεν είναι πόσο μου λείπει ο Γιώργος, το ζήτημα είναι που εκείνος έχασε τη ζωή του».

η Λούλα Αναγνωστάκη στον Μισέλ Φάις παρμένο απο την Ελευθεροτυπία,16-10-2006

38 μέρες πριν

αντιγόνη

ποτέ μόνη

αντιγόνη

έρωτας στην σκόνη

την διαθήκη κρεμασμένη πάνω από το κρεβάτι
ο ρουφιάνος ξαπλωμένος δίπλα σου να ζητάει και άλλο
εσύ κάπως εντάξει με τον εαυτό σου, σαν βρίσκεσαι στο Παρίσι
και δεν κάνει κρύο,μιλάς με άνεση γαλλικά, συννενοήσε με όλους
όλα κανονισμένα, κρασί, φώτα χαμηλά, πρόσωπα έτοιμα να συμφωνήσουν μαζί σου, πουλημένοι που μου μοιάζουν,στο προφίλ τέρας,αμφας άγγελοι ή το ανάποδο,ίσως ο κόσμος γυρίσει απο την ανάποδη,ξέρεις. . .΄΄οι έσχατοι,πρώτοι κτλπ κτλπ΄΄, ίσως τα χαμόγελα να σβήσουν όταν ξεγυμνωθούν οι αλήθειες και τότε δυο,δυόμιση,το πολύ,τρείς θα γελάνε. . .οι γενναίοι, που ζήσαν μια ζωή στο φόβο, αξίζουν μια φόρα να γελάσουν,όπως ο ήρωας του Βουτυρά στο Παρλαράμα.

οι γενναίοι φοβούνται. . .αν δεν φοβόντουσαν θα ήταν παρανοϊκοί . .αν κοιτούσαν τον εαυτό τους και μόνο θα είχε το καργιολίκι μέσα τους κάνει αποικία.

μετά ξύπνησες, ο ρουφιάνος έλειπε. . .τεντώθηκες και άναψες τσιγάρο. κάποιο απ΄ τα καρέλια είχε περισσέψει. στο πακέτο μέσα και κάποιο στιχάκι.το πέταξες στην άκρη του κρεβατιού, πακέτο και στιχάκι.

πρωινά εχθρικά. τα σεντόνια τριμμένα,λερωμένα. στην τσέπη κάποιο τσιγάρο,χύμα,ξεχασμένο. . .δεν θα πάει χαμένο. ο πονοκέφαλος στο πρόγραμμά,το ίδιο οι πόνοι στο στομάχι, το ίδιο και κακοτυχία και η Μοναξιά. ΟΛΑ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. . . .ίσως ξεφύγουμε. . . .