αξίζαμε ότι πάθαμε...αξίζαμε αυτές τις ματιές που πέσαν πάνω μας; θυμάσαι; είχα ένα κομπόδεμα,δούλεψα σαν σκλάβος για αυτό ( δουλειά- δουλεία...ένας τόνος και λίγες ώρες άλλαξαν ) και γυρίζαμε στους δρόμους. είχαμε ορμητήριο το σπίτι σου, εκεί σχεδιάζαμε τα πάντα. . .αυτή η πόλη είναι δική μας...μεθυσμένη και βρώμικη πάνω στα κάστρα... μου είχες κάνει κεφαλοκλείδωμα στα σκέλια. . .και αυτή η ρουφιάνα πόλη εκεί κάτω ήταν δικιά μας. . .ποσό μικρή ήταν μπρος στα μουγκρίμασματα μας. σπέρναμε σε ελάχιστους στον δρόμο τον πανικό. . .εσύ τσακωνόσουν με τους πάντες και όταν μοιάζανε απειλητικοί, έτοιμοι να σε αρπάξουν,δειλός και ακαταμάχητος, τους έλεγα ότι ήσουν τρελή και να μην δίνουν σημασία...μου δίναν κάποιοι συμβουλές για το που πρέπει να σε κλείσω...τους κοροϊδεύαμε . . ήταν όλοι δικοί μας. . .ότι και να λέγαμε το πίστευαν . . ήσουν ότι πιο όμορφο και έφτασε πολύ κοντά στο να με καταστρέψεις . .όχι γλυκιά μου. . .όχι μεθυσμένο άστρο μου . . . στην καταστροφή που παίρνω την ευθύνη. . .αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. . .
έξω παιδιά, αργόσχολοι που στρίβουν τσιγάρα, έχουνε το χρόνο να διαμαρτυρηθούν για τα πάντα. . .εμείς καρδούλα έχουμε χρόνο για ένα φιλί. . .και διαμαρτυρόμαστε εντός μας. . . καούρες ρομαντικές και ανάποδες υπεραστρικές σαν ανταποκρίσεις ποιητή, σαν οργασμοί λίγο πριν κοιμηθείς. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου