<<. . . ο κόσμος ήταν και είναι κάτι άλλο απο εμάς. Η ύπαρξη μας κι ό,τι έξω απο την ύπαρξη μας, είναι δυο στοιχεία που τελούν αναμεταξύ τους σε ένταση, παρ΄ όλο που όταν λέμε πως υπάρχουμε, εννο9ιούμε πως υπάρχουμε μέσα στα πράγματα του κόσμου. Εδώ στεριώνεται αυτός ο διχασμός υποκειμένου και αντικειμένου μάζι μ΄ όλη του την ένταση, που δεν έπαψε να υπάρχει, κι όλον τον μηδενισμό που προέρχεται απ΄ το σφάλμα του πεπερασμένου. Φυσικά, δουλειά του ποιητή, του καλλιτέχνη, είναι να συμφιλιώνει το υποκείμενο με το αντικείμενο. Εδώ όμως βρίσκεται η δυσκολία και το αδιέξοδο, ύστερα απ΄ την έλευση και την συνειδητοποίηση του μηδενός. Πως να μιλήσεις για το μηδέν, το κενό, το τίποτα; Οι λέξεις - το όργανο - του ποιήτη έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα, όσο κανένα άλλο μέσο τέχνης, απο άσχετες ιστορικές επιχώσεις εννοιών. Κι όμως ο ποιητής με τις λέξεις πρέπει να δουλέψει κι η δυσκολία είναι γι΄ αυτόν πως να εκφράσει τ΄ ανέκφραστα εντατικά όρια της ύπαρξης, τα προανθρώπινα και τ΄ αρχετυπικά μ΄ όλες αυτές τις φθαρμένες λέξεις και φθαρμένες εκφράσεις ενός τέλεια καλουπωμένου κόσμου . . .>>

ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ (Θεσσαλονίκη, 26.9.1975)