3 μέρες

έλα. . .θα ανταλλάξουμε πετσί και στιγμές...σακιά γεμάτα ψυχές, εκατοντάδες σακιά, κάποια σκισμένα,κάποια καλά δεμένα, κάποια σταμπαρισμένα. . .λυπάμαι αυτόν που θα τα κουβαλήσει. . . η θητεία στο χαμαλίκι και στο πένθος, ειρωνείες στοίβα και ήλιος από πάνω,γαμημένος να καίει ( τον αφήνω στους άλλους να τον τραγουδούν,υπάρχουν πολλοί ).

Το δικαίωμα στην χαζομάρα,στην αφέλεια μοιάζει άγνωστο πριν έρθεις, πριν μου μιλήσεις.

ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ...ότι περισσεύει το διακοσμώ,το σκαλίζω και οι πληγές προβολείς με κάτι περίεργα σχέδια από μπροστά' μια μητέρα, συμμαθητές,κάγκελα και πρωινά εγερτήρια, ανεργία. . .Ε,και;

το ήξερες. . .σαν σταχτή. . .στο ίδιο σημείο μέχρι να μας φυσήξει ο λίβας προς τα αλλού. . . παράσιτα που δεν ζητάμε τίποτα από τον ξενιστή,παρά λίγο χώρο. . .ας κρατήσει την υγεία του και τις απόψεις του για τον εαυτό του.

κολυμπάς στην θάλασσα που πέταξα τα κείμενα μου. ένα βράδυ που νόμιζαν ότι δεν ήξερα τι μου γινόταν. . .όμως όλα βράδυ γίνονται και εγώ έριχνα την ψυχή μου σε βρώμικα κύματα.
από πίσω μου ακουγόταν ένα γέλιο ανθρώπινο, φρικτό, όπως ΄΄ τα γέλια των ανθρώπων΄΄.
την είδα. ΄΄ΠΙΕΣ΄΄. Ήπιά. Αυτό το ηλίθιο έργο ΄΄Είσαι δικός μου. . .΄΄ σαν την Λένι από την Δίκη.

τόσες καταστροφές ένας κρατήρας γεμάτος σκέψεις και πριν απ΄ αυτές φωτιά. τώρα στάχτη. ο άνεμος έρχεται. αλλά ίσως δεν είναι λίβας.