για τις Σημείωσεις Θαλάμου 245

στην Ναζλού

το 2006 έτρεχα ( μαζί με τον Πατέρα ) στην Εντατική τον Παππού. ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ. Καρκίνος στα Πνευμόνια...50 χρόνια καπνιστής και ο πνευμονολόγος να του κάνει την σούμα σε καμιά δεκαπενταριά εξετάσεις. μια τσάντα ( ΗΡΩΙΚΗ Firestone,σκασμενη αργότερα από ποιήματα και βιβλία - εκεί μια νύχτα στο τέρμα του ΔΥΟ { ΙΚΕΑ -Ν.Σ.ΣΤΑΘΜΟΣ}, χύθηκε μια δεκαπεντάχρονη τεκίλα πάνω στον ΄΄ΦΥΛΑΚΑ ΕΡΕΙΠΙΩΝ΄΄ του Αλέξη Τραΐανού) γεμάτη βιβλία - την Πάππισα Ιωάννα θυμάμαι μόνο και κάτι ποιήματα του Ταχτσή - και κάθε μέρα εκεί.στο διπλάνο κρεβάτι.να τον προσέχω,να τον παρατηρώ,να τον ρωτάω για την Ζωή του ( την χαρισάμενη...). Η Γιαγιά είχε φύγει εδώ και καιρό.Αυτό που ζήτησε πριν βγεί η ψυχούλα της να πάει για τα Άστρα, ήταν να μην πετάξουμε τον Πάππου σε κάποιο ίδρυμα. Το κράτησα αυτό. Τον πρόσεξα. Σε ένα δωμάτιο που το λέγαν εντατική.Ένα κανονικό δωμάτιο δηλαδή, που η μόνη του διαφορά από τα άλλα,τα απλά, ήταν η ταμπέλα στην πόρτα που έγραφε ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.Εκεί πέρα. Τραχειοτομή. Έπαψαν να ακούγονται οι λέξεις του. Άρχισα να διαβάζω χείλη. Κάποια λόγια του {άηχα} έκανα ότι δεν τα καταλάβαινα. Κάποιες στιγμές δάκρυζε. Λίγες και οι Γιατροί λίγοι.Μια μέρα το πρόσωπο του πρήστηκε. Οι νοσοκόμες τον κοιτούσαν με απορία. Κυνήγησα ένα μακρυμάλλη γιατρό. Φρέσκος στο επάγγελμα {το λειτούργημα μάλλον} έκανε εικασίες. Μόνο εικασίες. Αναγκάστηκαν να φωνάξουν τον Μεγάλο Γιατρό { μια αυθεντία ποντιακής καταγωγής,βαρύς και απότομος, σίγουρος μόνο ότι στο τέλος του μηνός θα πληρωθεί και ότι ο Παππούς μάλλον θα ζήσει.}Του έκανε δυο τρύπες μικρές στο λαιμό και ο Πάππους ξεφούσκωσε.''Σαν Σαμπρέλα'' μου είπε ο Μεγάλος Γιατρός. Όλοι οι αλλοι κούνησαν το κεφάλι τους μπροστά στην διάγνωση αυτή.

Έγινε η Επέμβαση. Του βγάλανε το πνευμόνι. Μετά άλλος ένας μήνας ανάρρωση εκεί μέσα. Εκεί εγώ. Κρύοι διάδρομοι μακρινοί,νοσοκόμες σαν παλαιστές αδιάφορες {τελικά μόνο στα ηθικοπλαστικά έργα με λιγοστή έμφασή στα λόγια είναι ωραίες και καυλωμένες }.Η Μοναξιά ήδη υπήρχε από πριν {και Πάντα Υπάρχει} αλλά απ΄ όλο αυτό βγήκαν στίχοι. Οι ΄΄Σημειώσεις Θαλάμου 245΄΄΄.15 στιχουργήματα όλα με ένα ρυθμό {την ''Μαύρη Θάλασσα'' του Σαββόπουλου απο το ''Βρώμικο Ψωμί''}.Βγήκαν αυθόρμητα. Σε κάποια ήταν παρών και ο Τσίβο,ανυποψίαστος.Καθισμένος στο γραφείο μου και εκείνος να περιμένει να φύγουμε ΄΄Τώρα τώρα,τελειώνω....΄΄.Κάποια το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς σε μια επιδρομή στην Πρέβεζα. Σε αυτά τα 15 κείμενα υπήρχε η οργή, η πίκρα {και Η ΕΙΡΩΝΙΑ}, χυμένη παντού με μια γλώσσα υπολογισμένη,ελλειπτική, σαν να είχα μόνο αυτές τις λέξεις και ΕΠΡΕΠΕ να της βάλω στην σειρά. 6 Δεκεμβρίου στην Γιορτή του Τσίβο,όταν επέστρεψε ο Αδελφός μου από τα καράβια,τα έβγαλα σε 10 αντίτυπα με την πολύτιμη βοήθεια μιας γραφίστριας και κάποιου που έχω πολύ καιρό να δώ.τα μοίρασα απο δώ και απ΄ ΄κει. κάποια με τον καιρό κατάλαβα ότι τα έδωσα τυχαία. Κάποια πήγαν εκεί που έπρεπε. Μέτα ένα χρόνο έβγαλα κάποια κομμάτια { ένα που λέω κάτι για την Μυθολογία των Εβραίων και Περί Γολγοθά και κάποια αλλά...} και έβαλα κάποια άλλα.

Τώρα μετά από τέσσερα χρόνια τα ξαναβρήκα.Με τρόμο και με κάποια απόλαυση είδα ότι είναι ακόμα φρέσκα,ατόφια και ανελέητα.Ουτέ μια λέξη δεν περισσεύει,ουτέ μια λέξη δεν είναι μασκαρεμένη.Όλες σαν μουτρωμένη παρέα,διπλά δίπλα, να με κοιτάζουν απελπισμένες . . . .

υ.σ. Γιαγιά, ο Παππούς έζησε και ζεί ακόμα,μην ανησυχέις.