ΨΕΜΜΑΤΑ

μου είχες πει
ότι οι ποιητές
είναι αργόσχολοι και ψεύτες
και ότι τα ψέμματα τους
που με ευκολία τα βαφτίζουν ποιήματα
δεν τους ωφελούν
το αντίθετο μάλιστα
τους βασανίζουν και τους σιγοκαίνε
και ότι όταν είναι χαρούμενοι να τους φοβάμαι
γιατί για κάτι κακό θα γράφουν η θα μελετάνε

μου είχες πει επίσης
να μην τους δίνω σημασία
όταν στενοχωριούνται
γιατί τέτοιο είναι το σκαρί τους
να ανθίζουν πλάι στα συντρίμμια και στις στάχτες
και να σκορπίζουν τους καρπούς απ τις πληγές τους
σε χαρτιά παλιόχαρτα και βιβλία
και σε καρδιές ορθάνοιχτες
στον κάθε στολισμένο πόνο με χάντρες γυάλινες
και ναύλον υφάσματα.

εσύ που μου τα έλεγες σίγουρος
όταν με στρίμωχνες τα βράδια
για να μου δείξεις κάποιο στενό
που θα έβρισκα την τιμή και την αξία μου
βιαστικά και με τον χρόνο να με απειλεί

καθόσουν και έγραφες,έγραφες ποιήματα
και έστηνες νταλαβέρι με απατεώνες και ψεύτες γραφιάδες
και μ΄ άφηνες να σας χαζεύω
έτσι μαζεμένους και περήφανους
βέβαιους πως θα ξεγελάσετε κάποιον
που τον ρήμαξε η μοναξιά και η ύπαρξη του.

( εκεί κάτω στην θάλασσα την Νεκρή
και στην αβεβαιότητα την μονιασμένη
έγραψα και εγώ αυτό το ψέμα.....)