Απόψε...

Απόψε εσύ κουρδίζεις τα ρολόγια
και ο χρόνος είναι κρίμα.

Απόψε κόβεις το νήμα με την καρδιά του φεγγαριού
με το ψαλίδι που μοίρα μοιραία και απελπιστικά μικρή σου χάρισε .

αλλά εσύ δεν θυμάσαι

ακίνητη και πιο επικίνδυνη από ποτέ μου πετάς κέρματα
και περιμένεις να χορέψω πάνω από στάχτες και κάρβουνα αναμμένα

μια βροχή να με σώσει περιμένω. μια πλημμύρα να με παρασύρει μακριά σου.
έναν κεραυνό χρυσό να μου δείξει τον δρόμο για να συρθώ προς την μεγάλη φυγή
και να φτιάξω εκεί μια σιδερένια καλύβα
να την στολίσω με χρώματα και βρισιές που σε κάναν να γελάς
να την ραντίσω με τον ιδρώτα και το άγχος που γδέρνει το κορμί σου
και εκεί θα σβήνω και θα ανάβω σαν πληγή που φωσφορίζει
κάθε φορά που το βλέμμα σου συναντώ...

Απόψε εσύ στήνεις την παρτίδα
και 'γώ ποντάρω στην μοίρα.