ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ζέστη. ζευγάρια αγαπημένα, ερωτευμένα , καβαλημένα με την συνοδεία του κύματος,πάνω στη καυτή αμμουδιά (προσοχή στα πονηρά χαλίκια)...

παρέες ανέκφραστες,αμήχανες και οι κουβέντες τους τυπικές σαν ληγμένοι λογαριασμοί

και ΄γώ θα μετράω μπουκάλια σαν άστρα

και ακούω μουσικές και βογγητά υπεραστρικά



και λέω:



τι γυρεύω εγώ σ΄ αυτούς τους τόπους,

να σακατεύομαι ανάμεσα σε τέρατα,ιδέες και ανθρώπους

να γελώ με αυτό το οργανωμένο χάλι

που περπατά και με κοιτά σε κάποια λεία επιφάνεια

που επιζητά την ύστατη ανοχή



και σκάβει

και σκάβει

μέχρι να βρει που έθαψε το μυαλό του



και σκαλίζει

και μουρμουρίζει



και όλα είναι παράξενα

και τίποτα δεν τον γεμίζει

μόνο τα δυο τρία λεπτά πριν κοιμηθεί

τα δύο τρία λεπτά αφού πληρώσει

την κοπέλα με την παράξενη προφορά

στην γλώσσα του σώματος

και αφεθεί.....



και το ξέρει

πως νόημα δεν βγαίνει από αυτή την κατάσταση

ούτε κάτι καλό

μόνο πόνος

( μα και πότε ο πόνος έλειπε από το πρόγραμμα; )



το ξέρω.




πέριμενω τα θυμωμένα χαράματα να με επαναφέρουν στην τάξη

ΣΥΓΝΩΜΗ ΟΣΕΣ ΛΟΓΩ ΔΙΣΤΑΓΜΟΥ ΜΕΙΝΑΤΕ ΚΥΡΙΕΣ

ΣΥΓΝΩΜΗ ΟΣΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΤΕ ΚΥΡΙΟΙ....