ένας λεκές.αίμα.οχι δεν είναι αίμα, είναι ο ιδρώτας, είναι τα κομμάτια του πάθους, η γενναιοδωρία της φύσης σε αυτή την ερωτική πάλη, σε αυτό τον αναβληθέντα μαρασμό, σε αυτή τη γιορτή που δεν ξεχωρίζουν τα σώματα,σε αυτή την θάλασσα του έρωτα που δεν νοιάζει κανένα αν θα πνιγεί, γιατι δεν θα πάει στον πάτο μόνος αλλα μέσα σε κάποια αγκαλιά σκεπασμένη απο τα δάκρυα,τον ιδρώτα,τα λόγια τα παράξενα τα λίγα,τα χαμόγελα τα ανίκητα σε κάθε άρνηση ή θυσία. Τυλιγμένη από τα άγρια φύκια της ζήλιας που καίγονται με ένα φιλί.
κανείς δεν θα τους ξεχωρίσει δίπλα σε αυτά τα χρυσά κοχύλια που είναι κολλημένα αιώνες στους βράχους. Μένουν εκεί παρόλες τις καταιγίδες και τις θεομηνίες που τους βασανίζουν.όμως ξέρουν πως καταιγίδες και θεομηνίες πάντα θα υπάρχουν.και αν όλοι οι βράχοι χαθούν και η θάλασσα εξατμιστεί,εκείνοι θα παραμείνουν εκέι.δεμένοι όχι με δεσμά προδομένα απο αντικλέιδια και αχρείους διαρρήκτες. αλλά δεμένοι στις σάρκες τους. δεμένοι στις ψυχές τους. δεμένοι με μια και μόνο ματιά.και θα λάμπουν απο αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου