Καληνύχτα

Στην Έλενα Βοντιτσιάνου Σ.

χωρίς προίκα

Κομψά αντίγραφα του εαυτού μου

αφηρημένες λεπτές γραμμές

και φορολογημένα μασημένα ναρκωτικά

πληρωμένα ακριβά

προκαταβολικά με προκαταλήψεις

αναρίθμητοι εκλεπτυσμένοι πόνοι

πολύχρωμη ιδέα θλίψης

σκεπάζει αιώνες την ελπίδα

σαν σαν σπασμένη ρόδα

που με πείσμα γυρνά

τρυπημένη από τρύπιους ψυχή

και από κάτω ανώνυμες αγάπες

ή καλύτερα σιωπηλές

σχεδόν ζωντανές

να κρατάνε το ρυθμό

να διώχνουνε από τα μάτια

τις στάχτες της καρδιάς

επενδύω κάθε μέρα στον χαμένο χρόνο

ίσα ίσα για να ονειρευτώ

και βγάλω αυτόν τον πυρωμένο σελιδοδείκτη

μέσα από το κεφάλι μου και τον προσφέρω

φυλακτό

ανάμνηση

. . .θα φοράω μαύρα κι όμως θα λάμπω
θα 'χω βάλει σε τάξη τα σκοτάδια μου

τις έγνοιες  τα αίσχη  τις ντροπές
θα κατρακυλάω σε μονοπάτια γεμάτα σκοτωμένους εχθρούς
-εκείνους που με αγάπησαν
οι πιο επικίνδυνοι -
θα ανοίξω τις πόρτες  τα παράθυρα
αλλά έξω δεν θα βγω
θα περιμένω
μπορεί να 'ρθουν
μπορεί να μην 'ρθούν
αλλά εγώ θα περιμένω
σαν ευεργέτης στραβός
σαν ερωτευμένος πολύ αργά

σαν έγκλημα που παραγράφηκε
πριν καν γίνει
σαν ένα δέντρο που τα φύλλα του
κιτρίνισαν μα δεν πέφτουν

θα είμαι εκεί
απόκοσμοι θόρυβοι και ανώριμες χειρονομίες
χάδια απλήρωτα
θα επιμεληθούν την καταστροφή μου
αλλά ως τότε
- και είναι το μόνο σίγουρο
που σου λέω -

θα είμαι εκεί.