T.S.A.T.L.T.S.T.D.W.

για την Μαργκώ Γκροτέσκα

Μπουμ από εδώ και μπουμ από εκεί


περασμένες, τριάντα χέρια, αγάπες, όχι κουβέντες και βουλωμένες οι μητέρες.

Τα αναγκαία
τα αναγκαία ήταν τα προβλεπόμενα
τα αναγκαία ήταν υπερκοστολογημένα
τα αναγκαία ήταν μόνο μιλημένα
σε καιρούς για ανοιχτά μυαλά
και κεφάλια ανοιγμένα.


Δαρμένος, αυτόματος, μονόπρακτος και χαζός, χωρίς άλλες σφαίρες
και η άλλη λυσσασμένη και μπερδεμένη - με όλες της τις μέρες
με όλα της τα σκοτάδια άτακτα. Με παραπάνω λέξεις. Σπασμένες, χτυπημένες,
άλλες λέξεις, άλλα λόγια και δεν σκοτωνόμαστε.
Μπορούν να σηκώσουν τα πάντα, ο εαυτός τους μόνο, με αυτόν πλακώνονται,
με αυτόν σκεπάζονται.

- Δεινόσαυροι καταντήσαμε.
- Έτσι ακριβώς θα μας βρούνε. Εσύ θα γκρινιάζεις, εγώ θα ακούω τα μισά και θα ελπίζω στις λιγότερες απώλειες. Άπαντα μαλακισμένα - και θα γελάς. Θα θυμάμαι λεπτομέρειες του κερατά, ασήμαντες κι άχρηστες - μέχρι να τις θυμηθώ - και θα απορείς. Είναι αυτός ο πούστης ακόμα βαρύς; Όλα αυτά τα κέρατα που θυμάται, είναι ένας ακόμα πρόλογος; Πλάνη πουλάει για να χουφτώσει; Έκπληξη για προφήτες σκασμένους στην σιγουριά;  Πότε θα ξεχρεώσει;
Πότε θα μάθει;

. . . 

διάλειμμα

  Στο νοσοκομείο προχωρούσα. Οι διάδρομοι δεν τελείωναν. Θάλαμος 245, εκεί ταμπουρωθήκαμε. Οι γιατροί ξέρανε τον Mengele καλά. Οι νοσοκόμες ουρλιάζανε - Να πάτε να ψηφίσετε τους άλλους αν δεν σας αρέσει εδώ. . . κτλπ κτλπ. Μπέρδεψαν την ψήφο με τον ψόφο. Νταβραντωμένες οι νοσοκόμες. Αλλοιωμένες από την ορθοστασία, την αϋπνία και το νταλαβέρι με τους πονεμένους. Δύσκολα να τις κάνεις ζάφτι. Νοερά - γυροβολιά στο κεφάλι μου - οι ασθενείς παίζανε υπερατού με τους φακέλους, βελάκια με τις σύριγγες. Όλοι ήταν κερδισμένοι. Η ώρα θα περνούσε. Ο καθηγητής με την βουβή - σαν χαμένη - ακολουθία του, οι τραπεζοκόμοι, οι νυχτερινές νοσοκόμες, οι εφημερεύοντες, πομπή ολόκληρη. 

 

 . . .

Θα γελάω τότε. Ο κόσμος καίγεται, εκείνος στέκεται. Προφίλ ξεφτιλισμένο χωρίς πόζα. Ψυχή χωρίς τσιγκέλι για αξεσουάρ. Δεινόσαυροι αγκαζέ. Αφάγωτοι, ατελείωτοι, ανιστόρητοι χωρίς μούχλα και απόψεις.


Αγκαλιασμένοι αλλά όχι αλεξίσφαιροι. Από τα αζήτητα με κέφι και φόρα.

Αμνησία στο φιλί, καυτός αέρας στα πνευμόνια - και ΄΄να με λες Debra.΄΄ -
είσαι εσύ, είσαι εσύ ακόμα.