h.

- Τι διάολο; Σε σαλούν παίζανε;
- Σοφόν το σαφές.
- Και λίπασμα το νεκρό που δίνει ζωή - το σκατό που δίνει ζωή. Θες;  Αλλά τι ήθελες να πεις;
- Ό,τι δεν είναι όλα ένα. . .Ας μην είμαστε απόλυτοι.
- Απόλυτοι; Εδώ ολόκληροι δεν μπορούμε να είμαστε, θα πάμε και αλλού να ρημάξουμε;
-  Καμιά βόλτα ίσως. . . Νοερά.
- Νοερά, όλα είναι απ΄ όλα. Κατουρημένες γυναίκες, άνδρες ανταλλακτικοί, παιδιά που δεν πήραν χαμπάρι τίποτα ακόμα για να τα κάνουν λίμπα, να φάνε λαρύγγια παραδόπιστα. . .
- . . . νύχτες ήσυχες, θα έλεγα, ζεστές κάπως και από το πουθενά, από το τίποτα, ένα αεράκι να ορμάει πάνω σου και να σε γλυκαίνει ολόκληρο. Δέρμα και ψυχή.
- Τσουβάλι και τεφτέρι δηλαδή. Ναι, μπορεί. . . Είχε γυρίσει ο άλλος στην καλή του, με τα παπάρια του φρεσκοξυρισμένα, να του τα χαϊδευει το αεράκι και της είπε Μακάρι να είχες αρχίδια να νιώσεις αυτή την αίσθηση.
- Και εκείνη του είπε;
- Ανάθεμα με κι αν ξέρω.
- Τότε γιατί μου το λές αυτό, αν δεν ξέρεις το τέλος;
- Στο είπα, δεν είμαστε απόλυτοι. . . Ούτε καν ολόκληροι.
- . . . 
- Έχω όμως μια συνταγή για παστέλι. Από Γρεβενά.
- Από Γρανάδα θέλεις να πεις. . .
-  Πάντα τα μπερδεύω αυτά.
- Κι άλλα μπερδεύεις.
- Ναι.
- Για πες την συνταγή.
- Άκου. . .Πήρα ο χαμένος και να το φτιάξω και μου ήρθε η έμπνευση. . . Άκου. . .Η μαγκιά έχει ως εξής: σκέφτηκα πως θέλω να χει αυτήν την καραμελένια και τραγανιστή γεύση και έριξα σ΄ ένα τηγάνι ζάχαρη στο οποίο σε χαμηλή φωτιά άρχισε σιγά σιγά να γίνεται καραμέλα και μετά την έσβησα με μέλι, Αυτό ήταν. Μετά έριξα το σουσάμι που το καβούρδισα σε ένα άλλο τηγάνι. Το άπλωσα και έγινε πιο νόστιμο.
- Δεν μου αρέσει το παστέλι.
- Και τι με αφήνεις να μιλάω σαν μαλάκας;
- Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μιλάς. Δεν με ενοχλεί.
- Για αυτό σε χαίρομαι. Ενώ δεν θέλεις να με βλέπεις, σου αρέσει να με ακούς.
- Όχι ακριβώς έτσι. . .
- Τίποτα δεν είναι ακριβώς έτσι. . . Το ήξερες ότι ένας άνθρωπος γυμνός δεν έχει τσέπες;
- Έχει όμως άλλες τρύπες.
- Όχι όμως μπαλωμένες.
- Για αυτό ψάχνει πάντα κάποιον να τις μπαλώσει.
- Για μαλάκα ψάχνει;
- Όχι. Για μάστορα. Σου δίνω κάτι για να με μαστορέψεις. Βέβαια, αν πέσεις σε μάστορες. . .
- Σε γδέρνουν, έ;
- Ποντάρουν στην άγνοια σου και σου πίνουν το αίμα.
- Μάστορες, πολιτικοί, εραστές. . .
- Όλοι δουλεύουν.
- Σωστά.
- Σαν ζόμπι ντέφια.
- Τι είναι αυτα;
- Σαν ντέφια αλλά αναστημένα.
- Πως είναι ένα αναστημένο ντέφι;
- Όπως ένα κανονικό. . . Απλώς είναι πιο ξεκούραστο. Και ίσως βγάζει κάτι παραπάνω από τα άλλα.
- Εγώ στα ζόμπι δεν πιστεύω και τόσο. Θα επιστρέψουν μόνο αν η ζωή τους ήτανε καλή. Αν ήταν άστα να πάνε, γιατί; Γυρίζουν το πλευρό τους το σαπισμένο και τραβάνε για άλλα όνειρα. Ξεγυρισμένοι ύπνοι. . .
- Είναι η πίστ. . .
- Πίστη είναι, σαν να είσαι ο ηθικός αυτουργός σε κάποια μαλακία - χόντρη, λεπτή, χωνευμένη, κουκουλωμένη με τα χρόνια - και μετά από αυτή να σφυρίζεις αδιάφορα και να λες παραμυθάκια. Ούστ.
- Θα την χρειαστείς κάποια στιγμή. . . Με την ζωή που κάνεις. . .
- Με την ζωή που κάνω - όπως λές - το μόνο που θα χρειαστώ είναι έναν άνθρωπο πλάι μου, να με ανέχεται. Άντε δύο - αν είμαι τυχερός.
- Ποτέ δεν ήσουν τυχερός.
- Οπότε, πάμε στον έναν.
- Και σου φτάνει;
- Στο είπα και στην αρχή, βλάκα. . . Δεν είμαι απόλυτος, δεν είμαι ολόκληρος. . . . Οπότε, ένας και φτάνει. Το ένα ίσον κανένα, είναι για τους διψασμένους και τους νοσταλγούς. Τα περίσσια να πάνε στα τεφτέρια με τα γαμήσια και τα χρέη.
- Και η φύση;
- Που κολλάει η φύση; Η φύση ό,τι σκατιά και να της κάνουμε, γελάει. Εδώ οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν - που ήταν και πιο έξυπνοι από εμάς - και εκείνη ντούρα, σκηνικό που δεν χαμπαριάζει από απόψεις. Το φύσημα θα το δώσουμε από μόνοι μας, σε εμάς. Διακοσμητικό το ανθρώπινο είδος. Δεν το καταλαβαίνουν όμως οι άνθρωποι.
- Κι η μουσική;
- Μουσική τα πάντα. Από πάντα. Από το χτύπο της καρδιάς, το ξυπνητήρι, το καζανάκι, τα καρφιά που χώνονται, ό,τι χωνεύεται και γίνεται σιωπή, όλα, όλα μουσική. Απλώς δεν θα υπάρχει κάποιος να την ακούσει.
- Χα.
- Χάραμα, χαραμάδα. . .
- Επαναλαμβάνεσαι.
- Όπως εσύ. . . Όπως όλοι. Ξυπνάνε και ορμάνε στην επανάληψη. . . Με ρυθμό που πότε πότε αλλάζει.
- Αλήθεια;
- Όχι. Τα λέω αυτά επειδή δεν έχω τίποτα. Μόνο εσένα να με ακούς. Σου αρέσει να με ακούς. Δεν σου αρέσει να με βλέπεις. Το έχω ξαναπεί αυτό;