Debra

Debra οι χοροπηδηχτάδες σου τρανοί

Debra δεν θα σε σκοτώσουν απόψε οι τρελοί

Θα τους μπερδέψεις

κόκκινοι και ασβεστωμένοι

αντί για βαλς αναστενάρια σε τσιγαρόβηχα μινόρε

απόψε Debra, γαμώτο - μου πήρες το μπουκάλι από το χέρι και μου το κοπάνησες στο κεφάλι, σαν βαφτίσια πλοίου και καθέλκυση. Ζαλισμένος, μάζεψα τα γυαλιά από το πάτωμα ενώ με πασπάτευες να βρεις τα τσιγάρα μου. Άναβες τον αναπτήρα και φύσουσες  να σβήσεις την φλόγα - Αν δεν πιάσουν οι ευχές, εσύ θα φταις . Ναι, Debra, κι αν πιάσουν, αλίμονο μου πάλι. Ηρέμησε, μην στεναχωριέσαι. Μικρό το κακό πάντα, λιγότερο το κακό, κι ας βρίσκει το πούστικο τρύπα να χώνεται. . . Θα τα μαζέψω όλα, θα καθαρίσω το σπίτι, όλες οι γωνιές θα είναι δικές σου, Debra. Δεν θα πω τίποτα κακό, δεν θα ειρωνευτώ, θα τα εννοώ όλα - τα αστεία μου δεν θα ενοχλούν κανέναν. Σαν αεράκι θα περνάω, λογάκια θα είναι όλα και θα κυλάνε. Τίποτα βαρύ - άσε τα ασήκωτα σε εμένα. Εκείνοι κομπάρσοι που λέγανε ΄΄Φυγέτε ηλίθιοι, θα τους καθυστερήσω εγώ΄΄ και σου άρεσαν πολύ. Με αυτούς θα πάω και θα καθυστερήσω τους άλλους κάμποσο. Στο ίδιο σημείο θα είμαι, με νύχια, δόντια και ό,τι άλλο βρω, Debra. Με ό,τι έχω και δεν έχω θα αυτοσχεδιάσω. Θα ζήσω, Debra και εσύ παίξε όσο θες. Θα τα γράψω όλα κι ας φτάνουν τα μισά. Όλα. . . Με ονόματα και τις βλακείες που σέρνουν. . . Ολα , όλα Debra, ακούς. . . Μόνο, αυτό, να θυμάσαι το όνομα μου και να το ακούω πότε πότε από το στοματάκι σου. Ξέρω, ο κερατάς δίπλα σου, κάθε πρωί είναι βαρύτερος και απαιτεί, μα εγώ έχω δυο, τρία αστεία καβάτζα - αυτά με σώσανε - και αυτός με σπασμένο το χέρι, δεν μπορεί να μου κάνει πολλά, Debra. . . Εσένα σε έχει τσακίσει, ξέρω, δεν σε έκανε δικιά του, μου το είπες - Ήμουνα δικιά του. . . Ναι Debra, το μουνί σου χόρτασε περιπέτεια και ο σβέρκος σου κοπάνημα, το μυαλό σου το γαμημένο. . .  Και ούτε μια φορά δεν σε είδα να κλαις ενώ εσύ. . . Ντάξει, θα σταματήσω, όχι τα παλιά, ναι δεν. . . Ακίνδυνος θα είμαι, Debra. . . Κακό μόνο σε εμένα μπορώ να κάνω - το είδες πολλές φορές - αλλά θα ζήσω. Θα ανταμώσουμε κι άλλες φορές και θα είσαι η ίδια και εγώ θα φοράω μαύρα αλλά θα λάμπω, όπως μια φορά φαρμακερή και ένα καιρό χαμένο.