Τρεις μέρες κλεισμένος, ξάπλα, με τα πόδια σου μουδιασμένα και όλα τα άσχημα στάζουν και φεύγουν από πάνω σου. Η μνήμη όμως το ξέρεις, είναι φακέλωμα
και όσο και να τα βροντάς όλα κάτω
όσο και να τα καις
μένουν μπροστά σου.
Δεν ζητάνε πολλά, μόνο αυτόν το χώρο μπροστά
και την ματιά σου να μην τα ξεχνά και να μην τα χάνει.
Η πορεία διαλύθηκε γρήγορα και ο καθένας μόνος του
πήγε να κλείσει τους λογαριασμούς του. Λογικό και
επόμενο. Κανείς δεν γελάει με τα ίδια
πράγματα με τον παραδίπλα του. Θα έρθει όμως και η σειρά των πραγμάτων
να γελάσουν. Και τότε η ειρωνεία θα γίνει δίκιο τελεσίδικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου