Στον Β.Κ.

 

    Ιστορίες που δεν πέθανε κανείς από ιατρικό λάθος - ένεκα η απεργία και ιστορίες με πολλά χρέη και ευχαριστίες.

    Όταν τελειώνει ο κάθε χρόνος, δεν γίνεται απολογισμός, ούτε προϋπολογισμός - που έχασα, που θα ορμήξω, τι δεν βούτηξα. Τίποτα από αυτά. . .  Δεν μετράω τι έχασα - μόνο χαζεύω τι έμεινε δίπλα μου μαζί με τα άλλα που έχουν βιδωθεί στο χώμα - όλα τα υπόλοιπα, απομνημονεύματα καρμίρικα και υποθέσεις κινηματογραφικές - ταινία με είσοδο δωρεάν και χαμόγελα χωρίς την θέα θυμάτων.

Να.

   Προχθές, μια μέρα άυπνος και γυαλιστερός, ξεκίνησα για τον Βόλο. Εκεί δεν είδα την οδό Γεωργίας Διάκου αλλά πέρασα από την οδό Γραβιάς που ένα βράδυ μια ωραία τριάδα ξεδίπλωνε έργα ποιητών - παλιότερων κάπως, από εσένα - μπροστά σε κάμποσα άτομα, ενώ εγώ επίνα την μπύρα μου και χάζευα την Δέσπω ενώ πετούσα ανεκδοτολογικά πραγματάκια. Αυτά που ενδιαφέρουν όσους δεν πάνε πάνω από είκοσι σελίδες σε οτιδήποτε. Λίγο έξω από τον Βόλο μείναμε με τον δάσκαλο, τον Ντινάκο, σε ένα ζεστό σπίτι πλάι στις ράγες του μπαμπά ντε Κίρικο. Στην Μακρινίτσα είδαμε και μια μεγάλη ζωγραφιά του Θεόφιλου ένω κοιτούσα να βρω μπούκοβο για τον Βότση και το τσίπουρο ήταν σαν να το δοκίμαζα για πρώτη φορά. Ο Ντίνος με την Κερασία πιάνανε κουβεντολόι με όλο τον κόσμο. Ανάκριση με χαμόγελο. Που πάτε; Από που έρχεστε; Έχετε πάει στην Μύκονο; Σας αρέσει εδώ; Πίνετε αίμα αδυνάτων; Πόσα βγάζετε τον μήνα; Κερδίσατε τίποτα από τα τσιμέντα εκεί πέρα; Ψηφίζετε ή πάτε για μπάνιο; Ψηφίζετε αυτούς που πάνε για μπάνιο; Κάνετε μπάνιο;  Πόσοι πνίγηκαν φέτος στα μπάνια;
    Εγώ τους έριχνα μια ματιά, χαμογελούσα και ανέβαινα τον ανήφορο.

. . .

   Ο ταξιτζής σήμερα μου είπε με χαμόγελο, Σε είδα να πλησιάζεις και νόμιζα ότι είσαι παπάς.  Χαμογέλασα και εγώ και του είπα, - Και συ απο μακριά μοιάζεις με ταξιτζή.  - Μα είμαι ταξιτζής. . . - Α. . Ωραία τότε, Αριστοτέλους πάνε με. . . Από Εγνατία.
   Με πήγε. Μου ευχήθηκε και καλές γιορτές. Εγώ αρκέστηκα σε ένα Καλή συνέχεια. Δεν το ακούνε συχνά και τους αρέσει, νομίζω.
  Τώρα έχω δίπλα μου τα Μυστήρια της Κεφαλλονιάς, του αφορεσμένου Ανδρέα Λασκαράτου και δυνατά - όχι πολύ - να παίζουν συνθέσεις του Francesco Zappa, ιταλού τσελίστα και συνθέτη του δέκατου όγδοου αιώνα που δεν μπήκε η μούρη του, φίρμα σε σοκολατάκι.

   Από το παράθυρό βλέπω κοκαλωμένες μπουγάδες. Λογικά, αυτοί που φοράνε αυτά τα ρούχα, δεν έχουν κοκαλώσει ακόμα.

   Ετοιμάζονται τραγούδια για την αιθαλομίχλη, πλάι σε εκείνα τα ερωτικά που πάνε σε όλες τις εποχές, με τους άνεργους και τους φοροφυγάδες. Όλα ένα, κατά κει πάει. Μέχρι την επόμενη μοιρασιά ή τρόπο διασκέδασης και επιβίωσης.