παλιά και απλά πράγματα

το δίκιο και
το χώμα του νεκρού
αγκαζέ με
την ειλικρίνεια και την
χαρά του ρουφιάνου

με αυτά χαιρετώ
και ένα δόντι μόνο
κρυμμένο
σάπιο με κυβερνάει.

check

Τις σωστές σφαίρες - πάνω από το κεφάλι σου, μέσα σου - την μουρμούρα
που χτυπάει στο ταβάνι / την γυναίκα σου την γυναίκα σου που κάθε μέρα είναι πιο πραγματική και απλωμένη / τα ποιήματα το χαρτι υγείας τις εφημερίδες / τα μεροκάματα που περιμένουν οι κληρονόμοι / οι εργατομητερούλες / η μεσογειακή διατροφή - επιδοματοφάγοι / χουντικοί και άλλοι νοσταλγοί του rock 'n' roll / ΄΄50 χρόνια πάνω κάτω. . .΄΄ σε όλα /  και ο γείτονας που χτυπάει την πόρτα μας για να πει ΄΄Να κάνετε ησυχία, βαράω τα παιδιά μου τώρα. . .΄΄

4:18

Εργατικά ατυχήματα στην μουσική βιομηχανία, στον καλλιτεχνικό χώρο χωρίς μπουφέδες και αναψυκτικά.

- Του χώρου, ε; 

- Χώρος είναι το μουνί σου και εκεί που παρκάρεις παράνομα το σαράβαλο σου. . . Ούτε χρόνο να σιχαθώ δεν έχω πια και ο άλλος με δαγκώνει, να πάρει ένα μεζέ ή γελάει να για να ακούσει μουσική. . . Όλα πρέπει να περνάνε από τους ώμους μας και τίποτα μπροστά από τα μάτια μας. Καθένας και η σέλα του / μασέλες σκουλαρίκια, κάθε βράδυ, γλώσσες τιρμπουσόν, μείον ένας γυάλινος λαιμός / κάθε βράδυ.

τίτλοι

Χρυσοί καπνοί / γόπα αγκαζέ

 . . .

Déjà vu 

ή 

Το ντέρτι του ζαβού

 . . .

Επιτόπου κληρονόμοι

 . . .

Του Σκορδά το Χάνι

 . . .

Παλάτια και Αντιπαροχή

 . . .

Τα υιοθετημένα παιδιά της φύσης

 . . .

Ευτυχώς, μη διαθέσιμος

 . . .

Χαμαλαρία στις πατούσες σου

 . . .

Αντί για ταξί / ασθενοφόρο

 . . .

Την ημέρα που η Νομική έγινε επιστήμη

 . . .

Θα διόριζες τον Ρασκόλνικα

διευθυντή σε γηροκομείο;

19/10

   Κάποτε ένας αμπλαούμπλας με κοπανούσε κάθε φορά που με έβλεπε / ήμουν 12 13 τότε και για πρώτη φορά είπα στον αδερφό μου ότι κάποιος με πειράζει / ρώτησε ποιος είναι και μου είπε ότι δεν θα το ξανακάνει / ο αμπλαούμπλας μου ήρθε την επόμενη μέρα και με ρώτησε τι είπα στον αδερφό μου / του είπα Γιατί ρωτάς; και μου είπε ότι ο αδερφός μου έπιασε τα μεγαλύτερα του αδέρφια και τους είπε Αν ο αδερφός σας ξαναπειράξει τον δικό μου θα σας δείρω και τους τρεις / και ειδικά τον μικρό θα τον κάνω μπαλάκι. . .  Ο αδερφός μου ο καραβοκύρης.

   Κάποτε ο Σκορδάς με ρώτησε Αν πεθάνω, πόσες μέρες σου δίνουνε άδεια; Πέθανε ένα χρόνο αφού απολύθηκα / μα το εννοούσε.

   Κάποτε η Αντιγόνη αφού άδειασε ένα μπουκάλι βότκα / το κοίταξε μια στιγμή και μου το πέταξε / έσκυψα και πέτυχε την φωτογραφία του άντρα που σήμερα χαίρεται μαζί του ένα παιδάκι.

   Κάποτε ένας γιατρός στο Ιπποκράτειο με είπε / την ώρα που τάιζα τον παππού / Ο παππούς σου πρέπει να έχει μεγάλη περιούσια και κάθεσαι να τον προσέχεις. Του είπα ότι αν απεργήσει θα περισσέψουν πολλές ζωές. Δεν απάντησε, πήγε στο παρακάτω κρεββάτι, σε ένα συνταξιούχο χωροφύλακα και του υποσχέθηκε ότι θα ζήσει για πάντα.

  Χρόνια μας πολλά, Παναγιώτη.

δεδουλευμένα, κρατημένα

Η κακία βρήκε το σώμα του να προσγειωθεί / δεν ήταν μόνο οι δρόμοι ανώμαλοι / φώναζε - ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΣΤΙΚΟ / ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΑΣ ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ - κανείς δεν του έδινε σημασία αλλά δεν τον πείραζε αυτό. . . Βρήκανε τον λυκάνθρωπο να τους κάνει την δουλειά τους. . .  Δεν δίνανε σημασία σε τίποτα. . . Είχανε ετοιμάσει καταφύγια. . . Περιμένανε κάποιος να τους γαμήσει την πρίζα για να έχουν ρεύμα δωρεάν. . .  Όμως πόσους τόννους κουβάλησαν και πόσα χρόνια ζούσαν χωρίς ρεύμα και δημοκρατία; Χωρίς νηστείες, ανθρωποθυσίες υπερπαγωγές, βαρεμάρα, καρκίνο, συνδικαλιστές και θαύματα -  η μουσική υπήρχε και πριν τους μεγάλους και λιγότερους μεγαλύτερους παίκτες, η ποίηση πλανιόταν μέχρι που κάποιος από χώμα αμέτρητο κοίταξε ψηλά απότομα και έπαθε αυχενικό.

Η κακία βρήκε το σώμα του να προσγειωθεί / αν θέλει να πεθάνει μπορεί και μόνος του, φτηνά, χωρίς γιατρούς / αλλά δεν θέλει.

Είχατε χιούμορ / απ΄ όλα είχατε. Απλώς κάποιος, κάπου έπρεπε να πονέσει πολύ.

χαρτούρα

Ο υπουργός κόβει ξύλα

στο γραφείο του ενώ

οι γραμματείς  σηκώνουν

στους ώμους τους

το φωτοτυπικό μηχάνημα

ιστορικές της ώρας 

και μεγάλες όσο

ένα νεκροταφείο

αποφάσεις. 

9:45

  Στις εκδόσεις ΄΄Στούμπος΄΄ / και ΄΄το φτωχό κορίτσι μου κανείς δεν θα το πάρει΄΄, τρεις αιώνες πριν που ήθελα μισή ωρίτσα να κοιμηθώ /  όταν τα μούτρα της πέφτανε κάτω κάνανε αποικία στο πάτωμα / και κανείς δεν την έκανε ζάφτι / μόνο εγώ άφηνα λογάκια και έλεγα / τα πρώτα σαράντα και τα επόμενα πενήντα χρόνια είναι τα δύσκολα / της έδειχνα μια παλιά φωτογραφία, σκισμένη στις άκρες, με τρεις κακόμοιρους να κοπανούν με τις βαριές ένα τεράστιο βράχο / κάτω από την φωτογραφία είχε μια λεζάντα με καλλιγραφικά γράμματα, ΄΄Μαθήματα Γλυπτικής΄΄ / - Ρε τους γλύπτες είπε και με ρώτησε για την υγεία μου. Ήμουν καλά και πέντε δευτερόλεπτα πάνω κάτω, πάντα μπροστά από την εποχή μου.

Γράμμα στην Λουλ

   Σήμερα δεν με ξύπνησε ο παππούς αλλά το διάγγελμα που έβγαλε ο διευθυντής του απέναντι δημοτικού σχολείου. Γκάριζε στο μικρόφωνο κάτι για την ασφάλεια των μαθητών.  Σηκώθηκα και ο παππούς είχε ετοιμάσει ήδη καφέδες για την πρωινή περίπολο. Έκανε και σε εμένα καφέ. Γλυκό, όχι καϊμακλίδικο. Το καϊμάκι το δίνει στην περίπολο.
   Η τηλεόραση λέει για εσχάτη προδοσία. Να μας πούνε για την πρώτη προδοσία, για μια πομπή, για μια παρέλαση όπου γίνεται η προκαθορισμένη μεταβολή και οι έσχατοι γίνονται πρώτοι, οι προτελευταίοι δεύτεροι και πάει λέγοντας.
   Με τον παππού έχουμε φτάσει στο ώριμο σημείο να μην μιλάμε πια. Δεν είμαστε μαλωμένοι. Μένουμε μαζί παραπάνω από μισό χρόνο και έχουμε μάθει τις κινήσεις, τις αντιδράσεις του άλλου. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, δεν υπάρχει σασπένς, δεν υπάρχουν γκρίνιες και δεν θα έχει μάλλον επιτυχία η ταινία μας.
   Στο λεωφορείο που με πήγε Κοζάνη, έκατσα δίπλα σε μια μουνάρα κάπου 80 Μαΐων. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μου έλεγε για τα αχάριστα και άνεργα εγγόνια της, για τα πιο αχάριστα και εργαζόμενα παιδιά της, για την σύνταξη του μακαρίτη που την διαίρεσαν με τα παλαμάκια που βαρούσε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και την μαύρη μας την μοίρα. Με ρώτησε αγριεμένη αν επισκέπτομαι πότε πότε τους παππούδες μου. Ένας μου έμεινε, με αυτόν μένω. . . της είπα και την φαρμάκωσα αλλά δεν πτοήθηκε. Με ρώτησε, μάλλον μου είπε, ότι ο παππούς μου πρέπει να έχει μεγάλη περιουσία. Την φαρμάκωσα πάλι. Ίσα ίσα να βγάλει το μήνα του πάει η σύνταξη, κυρούλα μου. . . Εκεί παραιτήθηκε και πήγε την συζήτηση στο πόσο βολικός είναι ο δρόμος με τα τούνελ για την Κοζάνη. Συμφώνησα και πήρα ένα βιβλίο από την τσάντα. Ευτυχώς δεν με ρώτησε, όπως την προηγούμενη φορά μια λαϊστέρα χωρίς μακαρίτη και σύνταξη, αν ο Ιωάννου ήταν αδερφή. Τώρα όμως είχα έτοιμη την απάντηση. ZOMBY-WOOF, μαντάμ.
   Στην Κοζάνη, είδα και άκουσα τον Βασίλη και την Μαρία, να διαβάζουν σε ένα μαγαζί ξεγυρισμένους συγγραφείς, για τον Έρωτα και τον Θάνατο. Μαζί τους και ο Μπάμπης με μια ηλεκτρική κιθάρα και ήχους καρφωτούς να τους πλαισιώνει. Ήταν ωραία βραδιά. Καθισμένος πλάι στην Πενέλοπε, άκουγα και γέμιζε το κεφάλι μου εικόνες, πράματα χειροπιαστά, όλα στριμωγμένα να διαμαρτύρονται. Στο τέλος της βραδιάς μοίρασα και τα σοκολατάκια του Σεφεριάδη.  Πιο μετά πήγα στο φαγάδικο-ειδών-χειρός που δουλεύει ο παλιός συν-χαμάλης, τότε στα χακί, Πλιάτσος. Θυμηθήκαμε τα χαμαλίκια που κάναμε και τις υπηρεσίες που έβγαζε. Συμφωνήσαμε ότι ήταν δίκαιος.
   Την επόμενη μέρα γύρισα στην Θεσσαλονίκη. Στο λεωφορείο έκατσε δίπλα μου μια κοπέλα που της άρεσε το παλτό μου. Μου το είπε και την ευχαρίστησα εκ μέρους του. Μετά από αυτό δεν είπαμε τίποτα άλλο. Εκείνη έπαιξε με το κινητό της και εγώ διάβασα δυο ιστορίες βάλσαμο του Ουναμούνο.
  Το καλό, το καλύτερο το νέο μου το έσκασες προχθές το βράδυ στα μούτρα και εγώ αντί να καταριέμαι ή να ξυπνήσω τον παππού και να του πω ότι ξεκίνησε ο εμφύλιος και ότι τα βουνά είναι κοντά, σου έστησα μια ωραία παράσταση. Έβαλα τον πρωταγωνιστή με το τίποτα να πετάει στο μολυσμένο αττικό ουρανό και την καλή του να ξεφλουδίζει από ευτυχία και ετεροχρονισμένες ανασφάλειες. Ντεκόρ τα ραπανάκια και οι μπανάνες. Γελούσες και κρατούσες φράσεις για την επόμενη μέρα. Αυτά όμως χάνονται και δεν θα βρεθούν, επειδή ξέρουν ότι θα έρθουν άλλα, πιο επίκαιρα και σωματικά.
  Να, μόλις ξανακούγεται το διάγγελμα του διευθυντή. Τώρα τους λέει ότι έχουν πετρέλαιο να ζεστάνουν τις αίθουσες. Τα μαθητούδια είναι έτοιμα να φωνάξουν ΑΝΑΠΤΥΞΗ αλλά δεν ακούγεται τίποτα τέτοιο.

  

ΒΕΡΕΣΕΔΙΑ ΚΑΙ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ

  - Cletus Awreetus-Awrightus.


  - ; 


   - Ήταν όμορφα εδώ / ήταν όλα χαλασμένα μα σε σωστή σειρά / περπατούσες και έβραζες αλλά φυσούσε / παγωνιά / και έλεγες ΄΄αυτοί οι άνεμοι για μένα δουλεύουν, είναι δικοί μου και με αγαπάνε γιατί τους αφήνω όπου θέλουνε να πάνε. . .΄΄

   - Το μισό άρρωστο και μουδιασμένο να παίρνει την ευθύνη του άλλου μισού, του μεθυσμένου που κυλάει / τα συμφέροντα δεν μας βρήκανε ακόμα / χρόνος υπάρχει και χωρίς εμάς / οι καρδιές μας χτυπάνε και χωρίς εμάς / όταν με κουβαλάς, πρόσεχε μην με ξυπνήσεις.


   - Θα είναι ένα μικρό βιβλίο σαν σημειωματάριο για αυτά που δεν ξεχνάς / που είναι δίπλα σου και χτυπάνε ξύλο ακριβό / που ξέρουνε το τέλος αλλά όχι τους τίτλους του / τίτλους κληρονομικούς / νέες ιδέες, όχι χαρτζιλίκι λιχουδιά μα κληρονομιά επί τόπου να πασπατεύουμε, να την μασάμε με δόντια δανεικά / κάποιοι κληρονομούν τα παιδιά τους / από τα χρόνια τα παλιά / με τις πόρτες τις ξεκλείδωτες, τους καβαλαραίους να φεύγουν από τα παράθυρα και τις γυναίκες στα πίσω δωμάτια.

  - Βερεσέδια και Λιπάσματα , αυτός θα είναι τίτλος και ο,τι διαβάσετε, θα είναι αλήθεια μα πιο πολύ ζημιά.