Χελώνες

Ένα καρπούζι κυλάει δίπλα από την Αρχαία Ρωμαϊκή αγορά - το πιάνω το σηκώνω και το δίνω στον Παππουλάκο που ρουφάει κιμπάρης τον καφέ του. Σαν ρολόι μου λέει με ένα σπάνιο ρυθμό, Ευχαριστώ, Ευχαριστώ. . . Συνεχίζω την ανηφόρα, δυο βαριά βυζιά  κατεβαίνουν εναντίον μου και εγώ κοιτάω σαν να χαζεύω τα αρχαία που δεν πρόλαβαν να πουλήσουν. Δεν περιμένω πολλά από τον περίγυρο αλλά δυο χελώνες περιμένουν να της ταΐσω και της αλλάξω νερό. Δεν είμαι ο Δαρβίνος ή ο Aqua-man αλλά τα καταφέρνω. . . . Στην Αγίου Δημητρίου. . . . Εκεί, στον πρώτο όροφο, ανοίγω όλα τα παράθυρα να αεριστεί το σπίτι, σφουγγαρίζω και μου τρέχουν τα σάλια μπρος την βιβλιοθήκη του συνθέτη. Κατεβάζω σαν τρελός βιβλία και ευλαβικά μπύρες που κοστίζουν λιγότερο από ένα μπουκάλι καθαρό οινόπνευμα ή μια πράξη φιλανθρωπική, φορολογημένη.

Μια στιγμή πριν τσιγαρίσει ο Σκορδάς, να τον βάλεις δίπλα σε ανθρώπους, να πάρουν γεύση, να τους κατέβει η πίεση και να φύγουν τα βαμπίρ ή αυτοί που δεν θέλουν να μοιάζουν με ότι νοιάζεται ή με ότι ξυπνάει πριν τις δώδεκα ή αφού σταθεί στα δυο του πόδια.

Τα χελωνάκια με φωνάζουν με το όνομα μου. . . Δεν απαιτούν επειδή τα φροντίζω. . . Δεν φεύγουν τρέχοντας επειδή η κούτα με το νερό είναι πιο πέρα από τις δυνατότητες τους. . . Αυτά είναι απ΄ έξω ή εγώ; Το δεύτερο βέβαια, επειδή κρατάω την τροφή τους μέσα στον κύλινδρο και η γυναίκα μου ξέρει σε μιάμιση γλώσσα το όνομα μου, χώρια τα σάλια και ο λίβας να γλιστράνε τα λογάκια.

Η γυναίκα μου η ζυμαροπατούρα.