ο Θεός, η Φύση απεργούν
το έθνος αμετανόητο
το έθνος ασύστολο ως εύκολος στίχος βιδωμένος
χορευτής ποτισμένος μονάχος
δικός μου ήχος και δικός τους τάφος

και ας σέρνεις αυτόν που σε έσπειρε
και ας οργώνω φαντασίες λειψές
κάθε μέρα με τα θεία πιο πέρα

καβαλάς ανεμοστρόβιλους
νοικιάζομαι για αλεξικέραυνο
νοιάζομαι και σου μοιάζω

                              στις ανάγκες