Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Όσο...

Όσο και αν ο δράκος

ανεβαίνει σκοτώνοντας

σκαρφαλώντας με την σιωπή των άλλων για σκάλα

πιο ψηλά,πιο ψηλά

εκεί που ο ήλιος πετρελαιοραγεί



όσο και αν τα χείλια του μελώνουν

και τα δόντια του είναι χρυσά

και η πείνα και τα νύχια του σημαδεύουν την χαρά

και πουλάνε την θλίψη μας


και θα μας λογαριάζουν για φαντάσματα και μύθους

οργανωμένους αργόσχολους

που οργώνουν τους δρόμους.



όσο και να μας κολλάνε στον τοίχο σαν αφίσες

εμείς θα αναγγέλλουμε κάποια γιορτή η θαύμα

θα γλεντάμε ανάμεσα σε συλλήψεις,ξύλο και φωτιές

και ας μας περιμένουν αυτόφωρα χαράματα

και καρέκλες ηλεκτρικές.

5 σχόλια:

Γιώργος Π. είπε...

Λίγο πριν χαράξει….

Β.Σ. είπε...

Λίγο πριν κάποια αγριάδα,αγανάκτηση,ελπίδα αναστήθεί και ουρλιάξει...

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Ότι μέσα μου έχει απομείνει
Είναι ατσάλι και φωτιά
Θυμός και οδύνη..

Αγωνίες και πίκρες
Για αυτά που μας στέρησαν
Για αυτά που μας έκλεψαν
Δίχως συγκατάθεση δικιά μας



Κανείς δεν ρώτησε πως βιώναμε
Τις πτώσεις μας……
Πως είναι να’ χεις σπασμένα Φτερά
Και να προσπαθείς να πετάξεις.


Τις νύχτες κάτω απ’ τα άστρα
Στις ερημιές και τούς γκρεμνούς
Με τούς ανέμους της άγνοιας
Να φυσούν στις καρδιές μας
Πλάσαμε τα όνειρα μας.



Όνειρα που γεννηθήκαν
Στη πιο γλυκεία μας νιοτη…
Για να εκποιηθούν
Δίχως δεύτερη σκέψη
η άλλους ενδοιασμούς
από σας τούς γδάρτες
των ονείρων μας …

Αλλά μην αναπαύεστε….
Και να θυμάστε…πάντα…..
Την ιστορία τη γράφουν οι τρελοί
Και οι προδομένοι…

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

http://periploys.blogspot.com/2008/02/mh.html

Γωγώ Πακτίτη είπε...

όσο κι αν η φωνή
καταπίνει βλέμματα καπνούς,
και οι ήχοι σιγοντάρουν την
απελπισία,
εμείς με τεχνικό οξυγόνο
θα δραπετεύουμε την ενοχή μας.

καλημέρα...:)