Μονομαχία

το στήθος της πέφτει βαρύ στο πρόσωπο μου



τυλιγμένη με ένα σκισμένο σεντόνι

μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο

να μαζεύει όλο το φως

και να το επιστρέφει γεμάτη κακία

πίσω απο κει που ήρθε


δεν με ξέρεις,μην μιλάς,μην βγάζεις συμπεράσματα
μην είσαι βέβαιος,με εκνευρίζεις,με πληγώνεις,
με ρημάζεις,με κομματιάζεις,με εξαφανίζεις.....


με λόγια αλήθειας σκιά

με φιγούρες χορευτικές

γύρω γύρω απο το κρεβάτι

υπνωτισμένη απο ένα άηχο λυγμό

να μην περιμένει

τίποτα απο αυτούς που αγάπησε.


δεν με ακούς,άρχισες πάλι τα ίδια,
υπερβολές,βρισιές και αηδίες,
να γυρνάς μόνος στους δρόμους και να με ψάχνεις,
και να φωνάζεις,να ουρλιάζεις το όνομα μου
σαν να ζητάς βοήθεια
και όλα αυτά χωρίς να ΄χείς καταλάβει
ότι είμαι δίπλα σου.


τελικά

ξαπλώνει δίπλα μου

και κοιμάται

έχει παραδεχτεί την ήττα της

αλλά δεν χαίρομαι

ξέρω ότι και οι δυο είμαστε χαμένοι.


δεν θα φύγω,μην φοβάσαι,
δεν είμαι τόσο δυνατή όσο πιστεύεις
θα μείνω δίπλα σου
εκεί που τα φύλλα σου πέφτουν,
καίγονται
θα μαζεύω τις στάχτες σου
με τα χέρια μου και εκείνες θα μοσχοβολούν
και θα ανθίζουν.