Δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα για αυτόν. Μόνο στέκεται μπροστά σου, φωνάζει κόκκινος - έχει δίκιο, δεν έχει; Ποιος βοσκάει με κουτόχορτο; - και το μόνο που ξέρεις είναι η κορμοστασιά του και ότι κάποια στιγμή θα σε πληρώσει - νάτο το δίκιο. Σκέφτομαι εκείνη την στιγμή, τον George Carlin να λέει στο κοινό / εξελιγμένη ανθρωπότητα. . . “Reminds me of something my grandfather would say. He'd say, "I'm goin' upstairs to fuck your grandmother." He was an honest man, and he wasn't going to bullshit a four-year-old'' και συνεχίζω τον κόπο μου. Μετά φεύγω προς τα πίσω, εκεί όπου εκείνη έρχεται, τρέχει μόνο με το μπουρνούζι - τρέιλερ ταινίας βραβευμένης στην άλλη άκρη της γης - ενώ μυρίζει κουτόχορτο αναμμένο και. . .
- Πολύ καπνίζεις
- Γιατί το λες αυτό;
- Γιατί μου 'χεις γαμήσει το πακέτο, ρε.
- Δεν θυμάμαι να έχει γίνει ποτέ αυτό.
- Εσύ όλα τα θυμάσαι. . . Μόνο για αυτό δεν μπορώ να σε κατηγορήσω. Από μνήμη σκίζεις.
- Εντάξει, όχι και όλα αλλά θυμάμαι καλά εκείνη την φορά που είχες κάτσει σταυροπόδι απέναντι μου και μετά έμπλεξες τα πόδια σου περίεργα.
- Σου άρεσε;
- Σαν φιόγκος ήσουν, χωρίς την κούτα με το δώρο.
- ΑΛΗΘΕΙΑ;
- Μάλλον. Εσύ τι λες;
- Θα σου λεγα. . .
Αλλά δεν λέει. Ξέρει ότι θα απαντήσω και αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Ίσως όταν τελειώσουμε και οι δυο. Θα φτάσουμε να πουλάμε τα μαχαίρια που καρφώθηκαν στην πλάτη μας, μισοτιμής. Για αυτό δεν λέει. Ευγενική, σαν κληρονόμος που έχει μάθει να περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου