Σημειώσεις

 Γλυκάθηκε η ψυχή μου και οι ευθύνες μου πήγανε να βολτάρουν.

 Πιο πέρα δεν βρυχώνται. Ρεύονται. Απλό. Τους ακούς;

 Ο ποιητής ποτέ δεν είχε εχθρούς. Ούτε έναν. Το κεφάλι του είχε να βράζει και το σώμα του να ακολουθεί.  Ο μόνος του εχθρός είναι και ο μόνος του εαυτός. Λίγο χρόνο δώσε και θα ρθει η σκέψη η σκαλιστική και όλα τα υπόλοιπα ορεκτικά για κανίβαλους.

 Μεταφραστές. Είτε είναι σουρωτήρια, είτε το ξαναγράφουν από την αρχή και εμείς που κουτσουρεμένα τα ξέρουμε τα αποικιοκρατικά λογάκια ή τις υπόλοιπες γλώσσες, θύματα με το σταυρό στα χεράκια σας.

 Στην τελευταία ας πούμε ( Πόσο θα ζήσετε; με ρωτάει ένας με το ρολογάκι του, την γυναίκα του δαρμένη και τα καϊνάρια του περήφανα) αναμέτρηση Καλού και Κακού, χαμένο θα βγει, θα μπει μέσα, μόνο το κοινό. Οπότε αφήστε τις βλακείες και το μακελάρικο εμπόριο. Πάρε δώσε με θύματα και νεκρά κιλά, ελευθέρους χώρους.

 Τέλος.
 Όχι να μνημονεύομαι. Τίποτα να μνημονεύεται. Αυτά είναι για τους χέστες και τους ΄΄κάτι να μείνει΄΄, χωρίς να ρίξουν μια ματιά τριγύρω τους, απλά και με λύσσα κακιά ''κάτι να μείνει΄΄. Υστεροφημία να φάνε τα παιδιά μας. Όχι. Όσο αναπνέεις μόνο, να μην ξεχνάς όσο μπορείς. Ακόμα και την πιο ξεφτιλισμένη λεπτομέρεια. Μπορεί να βρεις και λίγη ουσία εκεί.