σημείωση 247

   Στο λεωφορείο χθες, ήσουν ολόκληρος ένας πόνος. Χωρίς γκρίνιες, γκριμάτσες, ήσυχος επειδή βρήκες μια θέση να κάτσεις.  Άνοιξες την τσάντα να βρεις κάτι να διαβάσεις μέχρι να φτάσεις σπίτι σου και τότε χτύπησε το τηλέφωνο.

   - Συνταγματάρχης Μπόγος. . . λες και η άλλη το κλείνει κατευθείαν. Το έφαγε; Περίμενες να σου απαντήσει ΄΄Λοχαγός  Χατζηγρηγόρη΄΄ αλλά το έκλεισε. Η γριούλα απέναντι σου σε ρώτησε αν φοράς περούκα.
   - Όχι. . . Εσείς;
    Έβρισε. Σεβάστηκες τα παιδιά και τα εγγόνια της που περιμένουν την σύνταξη της και δεν είπες τίποτα. Βρήκες ένα βιβλίο στην τσάντα και άλλαζες την σειρά των λέξεων. Έβαλες το ΄΄σκαμπάζω΄΄ μπροστά από το ΄΄σκατά΄΄ και το ΄΄ιδιοφυής΄΄ πίσω από το ΄΄κολονοσκόπηση΄΄ . Την ΄΄Αγάπη΄΄ την άφησες στην θέση της. Όπως και τον ΄΄τσιλιβήθρα΄΄, τον ΄΄Μπαμπαταράντουλο΄΄ και την ΄΄Ζυμαροπατούρα΄΄.

   Σκεφτόσουν αν ο συνταγματάρχης Μπόγος ήταν στο πυροβολικό ή στα τεθωρακισμένα. Μπα, στο μηχανικό θα ήταν.

   Οι πόνοι συνεχίζονταν αλλά το εισιτήριο το είχες χτυπήσει.

Στον Νίκο Β.

δεν έχουμε και λέμε

Τριμμένος ο καβάλος, το ύφασμα εγκαταλείπει από μόνο του κι αφήνει μόνο του το σώμα / αισθήματα της ώρας / παραγγελιές και τρέλες πάνω από το κεφάλι σου / χορός συρτός πάνω σε αυτούς που σέρνονται / οι αρχαιολόγοι, οι αντί-νεκροθάφτες, οι λιπασματοποιοί  / παραγωγή, ωχρό σουξέ / επιδόματα μετά θάνατον ( ούτε πως να πεθάνουμε, δεν μάθαμε, Νίκο ) /  χορός συρτός πάνω σε αυτούς που σέρνονται, δεν έχουν που να πάνε, δεν ξέρουν και έτσι επιστρέφουν, κάθε φορά πιο γρήγορα και πιο σωστά, τσακισμένοι, πιο γνωστικοί  / ιστορίες απίστευτες με πολλούς πιστούς / ο χασάπης πουλάει το χοιρινό για μονόκερο / κουλουρτζήδες πριν το ξημέρωμα με αλκοολικούς σε νταλαβέρι / παιδική ανεργία / μη παρακρατικές οργανώσεις / εισιτήρια στα νοσοκομεία ( το λογικό και πρακτικό θα ήταν να πλήρωνε κανείς το εξιτήριο / θα έπεφτε κάπως και η θνησιμότητα ) / όλα βγαίνουν σιγά σιγά με ευγένεια εξελιγμένη / χτυπάνε αφού μπούνε / ταιριάζουν όλα γάντι  / δηλαδή δεν αφήνουν αποτυπώματα / εκ του ασφαλούς στο ύψος των παραστάσεων.

Φελίνα 1,57

    Στο φεστιβάλ να μοιράσουν και να μην μοιράσουν βραβεία / πίσω πίσω στην αίθουσα εκδηλώσεων φίσκα με όσους αγαπάνε τον κινηματογραφικό μπερντέ και τις λεπτομέρειες του παρασκηνίου / είμαστε φίλοι της δημιουργού που διαγωνίζεται και κάνουμε όλοι μαζί μια πολιτισμένη κερκίδα. Ανάβω τσιγάρο και ένας πιο βαρύς από μένα μου λέει να το σβήσω / πάω να το σβήσω πάνω του αλλά φεύγει / θα τον πετύχω μετά να του πω ποιος κέρδισε.
   Η ταινία παίρνει το πρώτο βραβείο αλλά εκείνη δεν είναι εκεί να το πασπατέψει στα χέρια της και να σκάσει χαμόγελα τριγύρω. Ο άντρας που την αγαπάει είναι εκεί να το παραλάβει. Λέει κάποια λόγια που έχουν σημασία.

  Θα είμαι σύντομος επειδή σε δέκα λεπτά πρέπει να είμαι στην δουλειά μου. Έχει ματς σήμερα και οι παραγγελίες θα είναι πολλές. Μόνο ένα πράμα να πω. Η καλή μου αφιερώνει το βραβείο, όχι σε μένα αλλά στο συνεργείο της ταινίας που χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε η ταινία. Επίσης δεν θα υπήρχε και η ίδια στην φυλακή αφού το συνεργείο την μήνυσε για τα μεροκάματα που δεν τους κατέβαλε. Για αυτό, το βραβείο αυτό, το συνεργείο να το βάλει όπου του αρέσει. Ευχαριστώ.

Πάλι

  

  Ο παλιός μου πεθερός / συνταξιούχος γκεσταπίτης / και μετακομίσεις / πολλές μετακομίσεις / με περισσότερα πράγματα κάθε φορά και κάθε φορά ψηλότερα / πέμπτος όροφος, έκτος όροφος, με ένα ασανσέρ που χωράει μόνο τον ενοικιαστή του σπιτιού / θυμάμαι τον πατέρα να μου λέει για ένα πιάνο που ανέβασε στις δωδεκαόροφες  στην Λαγκαδά / ΄΄Ωραίο όργανο το πιάνο, αρκεί να μην το ανεβάσεις δώδεκα ορόφους΄΄ / βαριά μουσική παιδεία / δόξα και τιμή στην χαμαλαρία.

  Ο παππούς πονάει και ρίχνει πάνω του ούζο και κάνει εντριβές και σκέφτομαι τον άλλον παππού τον Σκορδά / που έλεγε ότι νερό πίνουν μόνο τα γαϊδούρια /  και έριχνε μέσα του το ούζο - μόνο ούζο, όχι τσίπουρο / για να κάνει κεφάλι και να ανεβάσει την πίεση της γιαγιάς. Ο Σκορδάς γενικά ανέβαζε την πίεση των άλλων / δεν φώναζε όμως ποτέ, δεν γελούσε ποτέ / εκτός από μια φορά που με ρώτησε κάτι και του είπα ΄΄Παιδιά είμαστε, ρε παππού;΄΄ και μια άλλη φορά που ανακάλυψα ότι δεν ήταν στην ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου με τον Ζέρβα, τον Βελουχιώτη και τον Γουντχάουζ.

  Πάλι στις μετακομίσεις των άλλων / γυμναστική με ανιδιοτέλεια και καλαμπούρια / σαν σερβιτόρος χωρίς δίσκο, μπουκάλια, ποτήρια και ρέστα  / από δω, εκεί / από εκεί, πάντα πιο πέρα και πιο ψηλά.

  Μια μέρα θα τα βάλω στην σειρά αυτά τα πράγματα  - ένα τσέλο, πίνακες ζωγραφισμένους με κέφι, πενηντάρια οπλοπολυβόλα, την νεκρή νύφη του Burton, ένα υπέρδιπλο στρώμα για μάχες σώμα με σώμα και νταλαβέρι μπες - βγες συμβατικό με προοπτικές 70 τ.μ., με λογάκια και ρόλους ( από την Τριανδρία μέχρι την Μελενίκου με άλλους πέντε, πάνω στους ώμους μας, σαν επιτάφιος και οι οδηγοί δίπλα μας να κορνάρουν και να φωνάζουν στην πομπή μας), ψυγεία,  χαλιά, πλυντήρια,  κολώνες αλουμινίου, μπουκάλια γεμάτα και μπουκάλια πιο άδεια, βαλίτσες φίσκα στα χειρόγραφα και ανθρώπους χειρόγραφους στα τέτοια αυτών που βγάζουν νόημα, συμπεράσματα και ψυχές - όλα σε μια σειρά, να φτάνουν ως την πόρτα σου / θα είναι όλα εκεί /  η μέση μου θα ξέρει ακριβώς πόσο ζυγίζει το καθένα / και αυτό θα είναι το μόνο που θα ξέρω.

μισή εξορία

 απολύεστε

 να πάτε αλλού

 να πεθάνετε

 αν μπορείτε.

σημείωση 244

 Δεν είχαμε θέμα και βγάζαμε ατάκες τάκα τάκα / στίχους σαν στραβωμένα καρφιά ματωμένα, να τα ισιώσεις δεν συμφέρει / υποθέσεις  / π.χ. Ο Ρίτσος στο ΄΄Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας΄΄, εννοούσε λάκκους; Τάφους; Αυθαίρετα πλάι στο κύμα; / Ποιος ξέρει; Ποιος φταίει; / Όλα θα βρεθούν αρκεί τα θύματα να μην λιγοστεύουν / Ροζ γραμμή παραγωγής θυμάτων / Τρελοί που δεν τους μαζέψανε άλλοι τρελοί ακόμα - ο λιγότερος τρελός μαζεύει και όσοι νικούν / θα μας δουν / εμείς δεν θα τους δούμε / θα τους διαβάσουμε πάλι / γραμμένους στα μαρμάρινα σκαλιστά αρχίδια της ιστορίας / πλάι στους κομπάρσους που κάνουν τα μπαχάρια σε όλη την υπόθεση / εκείνους που περνούσαν τυχαία και είπαν να φάνε το κεφάλι τους / εκείνους που οι σύντροφοι τους / δεν τους ξυπνούσαν να πάνε στην δουλειά / γιατί ήταν άνεργοι / όταν η ανεργία δεν ήταν στην μόδα / και οι κανίβαλοι δεν είχαν βγάλει ακόμα βιβλίο με συνταγές μαγειρικής και τρόμου.

ορίστε;

πολιτισμός είναι

το χαρτί υγείας

είναι να δίνεις την σειρά σου

μπροστά στην καρμανιόλα

είναι συμμαχία μπροστά

στο θύμα στο λίπασμα το ανθρώπινο
 
να βγάλει η μαλακία ανθό

είναι να έχεις βρύση σπίτι σου

να πλένεις τα ματωμένα σου χεράκια

να μιλάς να μιλάς και όλοι

να σε ακούνε με γεμάτο το στόμα
 
είναι ΄΄είσοδος ελεύθερη΄΄

και έξοδος από τα παράθυρα

τόκος 10% στην καλύτερη ζωή.

βερεσέδια

από τα πόδια κρεμασμένος
περιμένει
τον κόσμο να γυρίσει ανάποδα

ο άνθρωπος ανάμεσα σε δυο
περιόδους ειρήνης, σε δυο
μεροκάματα, σε δυο
βασανιστές - ο ένας πιο σπουδαγμένος από
τον επόμενο  τα πτώματα, αρωματικά
ιστορίας και χώρου, το τομάρι, τύμπανο για τραγούδια
πιο ερωτικά
από παράπονα και δικαιώματα - με τα
σπασμένα πρώτη φορά να πληρώνουν τα ίδια

για εκείνα.

. . .

ο,τι ήταν να μάθουν το έφαγαν
πριν έρθει
και τώρα με μια κωλοτούμπα
τιμούν τα ξεπερασμένα της ώρας
που βρήκαν πάνω τους
να ταξιδεύουν.

π.

τα αίτια ήταν φυσικά
για να ΄χουμε  την αιτία στο τσεπάκι
κάθε στιγμή

τη γυναίκα σου
με τα φώτα της βολική
λιγότερο ηλίθια
από αυτούς που μετρούσε
- μέχρι εκατό -
και αγαπούσε μετρημένα

διαιρώντας

να γελάμε για δεκαπέντε χρόνια
ή στον επόμενο αγώνα.