Ρημάδι,

. . .Γυρίσαμε από τον Νοσοκομείο, ο Πρόδρομος είναι καλά αλλά τον κράτησαν, εγώ δεν είμαι καλά και με αφήσανε. Το μάτι του Πρόδρομου πονάει, το δικό μου στομάχι καίγεται, τα έντερα μου έχουν γίνει φιόγκος. Η χρόνια μπήκε με πολλές εκπλήξεις. Είπαμε να μην τριτώσει το Κακό, αλλά ήρθε και τέταρτο. Περιμένουμε.

Το 2011 ήταν το ανάποδο του 2010. Μια χλιαρή χρονιά με χάλια φινάλε.

Συνηθίζω όταν πίνω να κάνω κακό σε εμένα. ΄΄Δικό σας είναι το σώμα, να το κάψετε, να το πνίξετε, αφήστε το το ιδρώσει, να βρωμίσει, πουλήστε το. . . Δικό σας είναι΄΄. Σε παλιότερο κείμενο έλεγα, ΄΄Κατεβαίνει η Στάθμη στο Μπουκάλι / Παλίρροια Ονείρων΄΄. Μερικές φορές μαζί με τα όνειρα - αν υπάρχουν - υψώνονται και τα κατακάθια. . . Και έτσι κατάφερα να εκθέσω 2 ανθρώπους που δεν μου έχουν κάνει τίποτα - το αντίθετο - και τώρα. . . Τίποτα τώρα. Οι συγνώμες.... Τίποτα Τώρα. . .

Ένα δωμάτιο στο νοσοκομείο και μετά ένα εισιτήριο για σπουδές και εργασία στην χώρα των Καγκουρό. Μια πενταετία/δεκαετία.

Ένα παρά δεν αξίζουν

οι Αείμνηστοι

και οι Είρωνες

όλους τους έχουν

αυτοί που

μας πλήγωσαν

λιγότερο.