21 Μαίου

4 ρετσίνες 3 ταξί 2 εορτάζοντες και ένας ΤσίΒο να ανησυχεί και να τραυματίζει ελαφρά μαλακισμένα ταξί. ταμείο κοινό, του λέω και το εννοώ. να χάνεις σιγά σιγά την ύπαρξη σου, έτοιμος να διαβάσεις την Ασκητική και να αλλάξεις το κόσμο χωρίς καν να έχεις συμμαζέψει το σπίτι σου ή έστω να χτενιστείς. η μουσική να μην ακούγετε από πουθενά - λίγο Gallagher λίγο Diamond και ένα έπος Johnny Cash και ίσως ο Χρίστος γυρίσει πλευρό στον τάφο του και η Ανάσταση πάει για του χρόνου, στις εκπτώσεις - . . . . η Lolita - Dolores Haze - είναι δίπλα μου βιβλίο ανοιχτό και ογκώδες - ο Nabokov - Набо́ков ( ω μητέρα Ρωσία με τα χοντρά σου στήθη ) χιουμορίστας . . .πως ξεδιπλώνει μια παρανοϊκή ιστορία αγάπης με τόσους γρίφους και τόσες πολλές πολλές λέξεις.ο Χάμπερτ Χάμπερτ, ρημάδης ερωτευμένος. τον παρακολουθούσα απέναντι στο Τέρας. ωραίο τέρας ( αυτές τις λέξεις κολλάω δίπλα δίπλα και μετά άντε να κάνεις γκελ στον πάτο. . . )

Μελωδική Ανάκριση

- ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΤΟΝ Lovecraft ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΚΟΚΚΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕ ΕΝΑΝ ΠΡΟΣ ΕΝΑ Η ΤΗΝ Winehouse στην βιτρίνα της Ναβαρινου που κατηφορίζει ο Νίκος Καρούζος ( καπου εκεί που η Γώγου έκανε μια περαντζάδα ) τι έχεις δει?

- Έχω δει την Μοναξιά και δεν διάβασα ποτέ στίχους, ούτε τραγούδησα λόγια άλλων, δεν μάσησα τις στιγμές των άλλων, όσο και αν τόσο παράξενα μου τις σερβίρανε. εν ολίγοις δεν έκατσα να φάω από την φάκα. πήγαινα μόνη μου παντού και σαν τύμπανο που το χτυπάνε για να ακούσουν αυτό που θέλουν. οι παρέες. με χτυπούσαν. τι μελωδική Ανάκριση, ε; - Άντεξα. και τώρα όσο και να παραπατάω σε αυτό το καρναβάλι, τόσο ηθικά φτιαγμένο, υπολογισμένο και φρικτό, το Βήμα μου είναι σίγουρο. και ας περιμένει παρακάτω ο γκρεμός. Κάποιος πρέπει να γεμίσει τον γκρεμό, Ρε. . .

Alone in Heaven

close to her. . .

close, close to Hell. . .

Παιχνίδια για κανένα άτομο

"Το πουλημένο παιχνίδι της ποίησης δεν έχει τελειώσει ακόμα"
Αλέξης Τραϊανός

ένα βήμα πίσω - εφημερίδες πεταμένες παντού, σκεπάζουν το γεγονός και το πτώμα - δεν ακούγονται συγνώμες και έχεις αργήσει στο ραντεβού μας ( - εσύ πας πάντα νωρίτερα, - εγώ φεύγω κάθε μέρα από εμένα όλο και νωρίτερα ). προσπαθώ να βγάλω μια μελωδία που θα περνάει με κόκκινο τις διαβάσεις θα ανεβαίνει προς τα Κάστρα ( πάνω από Πρεζόνια και Γυμνά Ζευγάρια ) και θα αγναντεύει την πόλη που θέλει να μοιάσει στην πόλη τέρας. μα η μελωδία μου χάνει πολλά όσο ανεβαίνει μέχρι που στην κορυφή ( εκεί που ο Ντίνος ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια του με ένα μπουκάλι κρασί ) δεν μένει παρά μια σκιά, δίπλα στο παγκάκι που είχα ξεχαστεί από τον κόσμο, Παραμονή της Αναστάσεως, ευχήθηκα να πεθάνω, να σταματήσει η Ειρωνεία και το Παιχνίδι, το Εξ αρχής χαμένο. και για αυτό φταίει η αρρώστια μου, ότι ποτέ δεν υποτίμησα κανέναν, ούτε τα καθάρματα τα καθίκια, προπαντός αυτά. υπερεκτίμησα την σκόνη που με ένα φύσημα θα την έστελνα στο διάολο. υπερεκτίμησα πολλά.

- αγάπησες ;

- ναι.

- πολύ;

- πεθαίνει ποτέ κανείς λίγο ή πολύ ;

έχυσα κρασί και λίγο από εκείνη την δεκαπεντάχρονη ( ανήλικη ) τεκίλα πάνω στον Φύλακα Ερειπίων του Τραΐανού αλλά φαντάζομαι ότι δεν θα τον πείραζε. ίσως χαμογελούσε.

πορτραίτα - making of....

Nίκος Β.

Μόνος. Ένας Παπαδιαμάντης στα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Αυτό που έλεγε ο Ποιητής Χειμωνάς για τον Βέλτσο ( που σε μια εκπομπή των Εντίμων της ΕΡΤ τον είχα δει ξημερώματα να χορεύει ζεϊμπέκικο με κίνησεις απόλυτα αρμονικές και μαγκιόρικες ) ''ισόβια συμμαθητεία''.
τον νιώθω. ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα του.

Ντίνος

Χαμόγελο. Δύναμη Να νιώθεις λίγος δίπλα του και ταυτόχρονα τυχερός που μιλάς με έναν τέτοιον άνθρωπο, με ένα ποιητή που αν και σπάνια γράφει, δημιουργεί συναισθήματα στον πλησίον του.

Σταύρος

όταν φωνάζει είναι να τον πετάξεις σε λάκκο με ασβέστη. ακόμα και όταν έχει δίκιο. άλλα όταν ηρεμεί, βλέπεις μια ευτυχία, μια ήρεμη υπερδύναμη.

Έλενα

Ανήσυχη. Νεύρο. Μικροκαμωμένο
αλλά Συνεπής σε ότι λέει.
Πώς γίνεται να υπάρχει τόσο αίσθημα σε ένα τόσο συνειδητοποιημένο άτομο.
Τα δάκρυα της το αποδεικνύουν και εγώ σιωπώ.

Τάσος

να βασανίζεσαι χωρίς λόγο και η Μοναξιά να υπάρχει μόνο στους δίπλα.
παρόλα αυτά να σε πιστεύω.

Αντιγόνη

όταν κάνω ότι δεν ακούω το τραγούδι σου
υποκρίνομαι
για αυτό και εσύ με σκοτώνεις.

Αγγελίνα

Αγία Αγγελίνα, πάτημα ελαφρό
και φως που δεν με καίει
ταξίδι
και χρώμα από πληγή ζεστό,
σε ευχαριστώ.

πένθος απο τις 8 μέχρι τις 9

πενθούσαν όλοι, ναι, τα σπίτια όμως, είναι ίδια, τα καταστήματα λίγο στραπατσαρισμένα και απέναντι στο σχολείο τα παιδιά - θαύματα παίζουν και φωνάζουν. κάποιο παράξενο παιδί θα κρύβεται, θα ετοιμάζει μέσα του οράματα ή μια καλογραμμένη απολογία. όλοι πρέπει να έχουμε μια απολογία έτοιμη. δίπλα από την ταυτότητα, μέσα στο πορτοφόλι. εγώ την γράφω εδώ και τριάμισι χρόνια. κρατάω για το φινάλε μια ημερομηνία. ίδωμεν.
σκοτείνιασε και ο τόπος κιόλας.

today

τὰ πρόβατα ἀπήργησαν
ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ανταπόκριση

κουνάς το κεφάλι σου και παράκαλας τον τυπά με τον χαμογελαστό καβάλο ΝΑ ΣΟΥ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ, ευτυχισμένη και αχόρταγη, δεν υπάρχουν άλλες γύναικες και στην πολυτελή Μοναξιά μου αντιγράφω τις κινήσεις των μεγάλων Εραστών, Σαν γόης που οι επιτυχίες του ήταν όταν μάζευε τα ρούχα του σαν κυνηγήμενος απο το πάτωμα σου, εκεί που κυλιόσουν, εκεί που γαμιόσουν αγγίζοντας τα όνειρα μου χωρίς τραγούδι, μόνο μ΄ εσώρουχα γιρλάντες και σπέρματα πανό στους τοίχους, χωρίς ουράνο και άστρα καρφιτσωμένα στιχάκια κλεμμένα, μόνο ταβάνια χάρτες σημαδέμενοι απο καπνούς και αισχρά γλυκολογά - ''ΟΤΑΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΙΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΩΛΟ'' - και το Πορτραίτο του Αγγελάκα καρφώμενο στον τοίχο να μην μας κοιτά απο Αγάπη και όχι απο Περιφρόνηση ( Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΜΟΥΓΚΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ . . .)

εικόνες ίδιες επαναληπτικές - τα θέματα πάνω κάτω είναι τα ίδια, απο την σκοπιά ή απο τον ταφο που τα κοιτάζεις ( ή απο το πόσο κάνουν τα τσιγάρα σου ).

Τribute

στην Rua Dos Douradores

το show
του ζώου
η χαρά μου;

και αν τρως σκατά
και φαΐ προμελετημένο
σαν έγκλημα
τι να χέσεις;

και η φαλάκρα του Λένιν
ή ο Φερεντζες του Στάλιν
δεν πιάνουνε μια μπρος το
ξυρισμένο Κεφάλι
του Μαγιακόφσκι
του Ποιηταρά που
έριξε στην ερωτευμένη του Καρδιά
σφαίρα στις 14 Απριλίου του 1930
στην Κόκκινη ( από ντροπή ; ; ) Πλατεία
και έγραψε στην ύστατη επιστολή του
- Ποίημα λέω εγώ -
Μην κατηγορήσετε κανέναν για το θάνατο μου
και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά
Ο Μακαρίτης τα απεχθανόταν φοβερά.

ενώ ο μικροκαμωμένος Καρυωτάκης
στην Πρέβεζα έγραφε ΄
Καὶ γιὰ ν᾿ ἀλλάξουμε τόνο.
Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι
νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν
διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες,
ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα.
Ἤπια ἄφθονο νερό,
ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς,
τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια.
Ὠρισμένως, κάποτε, ὅταν μου δοθεῖ ἡ εὐκαιρία,
θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου.

τα ξέρετε όλα αυτά
τις παραφωνίες
με μαύρο φόντο
όχι εντελώς μαύρο
- άφηναν και χαραμάδες
να μπείτε και να βγείτε
οι Ποιητές αυτοί -
και ρίξανε στο χαρτί
και στους Αχάριστους
με την εξουσία στον Κώλο
την ζωή τους
αυτά τα τέρατα
που όταν κοιμόμαστε
ή κάνουμε έρωτα
ή τρώμε από την ίδια σκάφη Κόλλυβα
ανταλλάσσοντας συλλυπητήρια
και φιλοφρονήσεις

τους μοιάζουμε.

και αυτό μας φοβίζει

και μας κρατά σχεδόν Ζωντανούς.

Υ.Σ. Η ΜΟΝΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΠΡΕΖΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΝΗΦΑΛΙΟ,ΤΟΝ ΛΟΓΙΚΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΠΡΕΖΑΚΙΑΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΕΖΑ ΕΝΩ Ο ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΣΕ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ ΔΩΡΟΥ.

Συγχώρεσε με, Ρένο Αποστολίδη, που δεν είχα το κουράγιο σου, αυτό με το οποίο τράβηξες σ΄ όλη σου την ζωή. Να με συγχωρείς Κύριε Ρένο. . .

a Porno Dream. . . .

να ΄χεις από πίσω τον Θωμά να κάνει ατμοσφαίρα ( εφιαλτική με λίγο αλάτι ονείρου, ξέρεις πως είναι η ζωή, σαν πορνό με λεπτομέρειες Johann Wolfgang Goethe. . . και ολίγον Buk ) και να βγάζεις τα ρούχα σου, να μου πετάς την γύμνια σου για πρώτο πιάτο και εγώ ειρωνείες για ορεκτικό Αναλφάβητη, Αλκοολική, Άναρχη. Επιβάλεις το Χάος. Είσαι Πυροτέχνημα και ΄γω μια μικρούλα σπίθα από την καύτρα του πούρου που μ΄ αγόρασες καλή μου Ταραντούλα, γλυκό μου Αλογάκι της Παναγίας και Αυτό το γαμήσι να είναι Πίνακας του Pollock του Αλκοολικού Και Καλλιτέχνη που η φαντασία του ίσως να πλησιάζεις τον Έρωτα Μας ( ή το ανάποδο ).