Nίκος Β.
Μόνος. Ένας Παπαδιαμάντης στα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Αυτό που έλεγε ο Ποιητής Χειμωνάς για τον Βέλτσο ( που σε μια εκπομπή των Εντίμων της ΕΡΤ τον είχα δει ξημερώματα να χορεύει ζεϊμπέκικο με κίνησεις απόλυτα αρμονικές και μαγκιόρικες ) ''ισόβια συμμαθητεία''.
τον νιώθω. ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα του.
Ντίνος
Χαμόγελο. Δύναμη Να νιώθεις λίγος δίπλα του και ταυτόχρονα τυχερός που μιλάς με έναν τέτοιον άνθρωπο, με ένα ποιητή που αν και σπάνια γράφει, δημιουργεί συναισθήματα στον πλησίον του.
Σταύρος
όταν φωνάζει είναι να τον πετάξεις σε λάκκο με ασβέστη. ακόμα και όταν έχει δίκιο. άλλα όταν ηρεμεί, βλέπεις μια ευτυχία, μια ήρεμη υπερδύναμη.
Έλενα
Ανήσυχη. Νεύρο. Μικροκαμωμένο
αλλά Συνεπής σε ότι λέει.
Πώς γίνεται να υπάρχει τόσο αίσθημα σε ένα τόσο συνειδητοποιημένο άτομο.
Τα δάκρυα της το αποδεικνύουν και εγώ σιωπώ.
Τάσος
να βασανίζεσαι χωρίς λόγο και η Μοναξιά να υπάρχει μόνο στους δίπλα.
παρόλα αυτά να σε πιστεύω.
Αντιγόνη
όταν κάνω ότι δεν ακούω το τραγούδι σου
υποκρίνομαι
για αυτό και εσύ με σκοτώνεις.
Αγγελίνα
Αγία Αγγελίνα, πάτημα ελαφρό
και φως που δεν με καίει
ταξίδι
και χρώμα από πληγή ζεστό,
σε ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου