Παιχνίδια για κανένα άτομο

"Το πουλημένο παιχνίδι της ποίησης δεν έχει τελειώσει ακόμα"
Αλέξης Τραϊανός

ένα βήμα πίσω - εφημερίδες πεταμένες παντού, σκεπάζουν το γεγονός και το πτώμα - δεν ακούγονται συγνώμες και έχεις αργήσει στο ραντεβού μας ( - εσύ πας πάντα νωρίτερα, - εγώ φεύγω κάθε μέρα από εμένα όλο και νωρίτερα ). προσπαθώ να βγάλω μια μελωδία που θα περνάει με κόκκινο τις διαβάσεις θα ανεβαίνει προς τα Κάστρα ( πάνω από Πρεζόνια και Γυμνά Ζευγάρια ) και θα αγναντεύει την πόλη που θέλει να μοιάσει στην πόλη τέρας. μα η μελωδία μου χάνει πολλά όσο ανεβαίνει μέχρι που στην κορυφή ( εκεί που ο Ντίνος ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια του με ένα μπουκάλι κρασί ) δεν μένει παρά μια σκιά, δίπλα στο παγκάκι που είχα ξεχαστεί από τον κόσμο, Παραμονή της Αναστάσεως, ευχήθηκα να πεθάνω, να σταματήσει η Ειρωνεία και το Παιχνίδι, το Εξ αρχής χαμένο. και για αυτό φταίει η αρρώστια μου, ότι ποτέ δεν υποτίμησα κανέναν, ούτε τα καθάρματα τα καθίκια, προπαντός αυτά. υπερεκτίμησα την σκόνη που με ένα φύσημα θα την έστελνα στο διάολο. υπερεκτίμησα πολλά.

- αγάπησες ;

- ναι.

- πολύ;

- πεθαίνει ποτέ κανείς λίγο ή πολύ ;

έχυσα κρασί και λίγο από εκείνη την δεκαπεντάχρονη ( ανήλικη ) τεκίλα πάνω στον Φύλακα Ερειπίων του Τραΐανού αλλά φαντάζομαι ότι δεν θα τον πείραζε. ίσως χαμογελούσε.