η πουτάνα πουλάει και ο ποιητής μοιράζει στιγμές / η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και όχι ατυχής / και δεν αναρωτιέμαι / απλώς θα καρφώσω την μνήμη στο κομοδίνο / σαν αμπαζούρ / το ξέρω, ναι / θα ακούγετε ανόητο / ότι κάποιος που δεν έζησε / τίποτα που να θυμάται / που να πόνεσε ή να έδειξε λίγο παραπάνω ενδιαφέρον σε αυτό από τον εαυτό του / νοσταλγεί.
*παρόλα αυτά η υπόσχεση - ο ξύλινος λόγος που τύλιξες με ελπίδα, όραμα στον τρίφτη του τυριού - είναι ανάμεσα μας. ανθίζει και μαραίνεται, σκοτώνει και σκοτώνεται για να δικαιώθει και αφήνεται μέσα στα μυαλά μας να εξατμιστεί.
και άμα πας να πεις κάτι, θα σου πούνε ΄΄έτσι μάθαμε. . . σταμάτα να γαβγίζεις΄΄
ευτυχώς όμως θα υπάρχουν κόκαλα
τα δικά μας κόκαλα να μασουλάμε
και καμιά στάλα βροχή
να μας πνίξει σε μια ώρα ανάγκης.
υ.σ. μην ξεχάσεις, 19 μέρες πριν τα Χριστούγεννα να πάμε στο μνημόσυνο για τις αδικοχαμένες και γενναίες Βιτρίνες.
1 σχόλιο:
συμβαίνουν και στους καλύτερους δρόμους.
Δημοσίευση σχολίου