scripta manent

ο εραστής απο μολύβι
γέμισε τις σελίδες της

και εκείνη τις έσκισε
γιατί ήταν βέβαιη
ότι γράφεται
είναι ψέμα

για αυτό
και
μένει.

. . . άλλοτε το ιδανικό
σύμφωνα με τη γνώμη της οθόνης
ιδανικό για όλες τις περιστάσεις

και παραστάσεις
για όλες τις ανάγκες της Γιορτής
εφήμερης
στη λογική μιας ζητωκραυγής

τώρα νεκραναστημένοι ηθοποιοί
βωβού κινηματογράφου
πρωταγωνιστές πια
σε κουλτουριάρικο πορνό
με οικολογικές ανησυχίες
κοινωνικά μηνύματα
πολυβραβευμένο φωτισμό
καλλιτεχνικούς αιματοβαμμένους υπότιτλους
χάρις την υποστήριξη
ευαίσθητων χορηγών

άθλιοι ακριβοπληρωμένοι κομπάρσοι
να εκλιπαρούν
κρεμασμένοι απο τους προβολείς
για μια και μοναδική σκηνή
στο έργο του Σαδιστή
με το φωτοστέφανο
και το ακατανόητο χιούμορ
για όσους βρέθηκαν κοντά
είτε τυχαία, είτε για μια καρδιά
στα παιδιά που χάθηκαν
προτού αγαπηθούν

2006

Στραβά Τσιγάρα / Ευθύς Καπνός

τελειώσαν τα στραβά τσιγάρα και άρχισες να καπνίζεις ένα ένα τα δάχτυλα σου. όταν έφτανε η φλόγα στο δαχτυλίδι το έσβηνες και άρχιζες το επόμενο. βαρετά στραβά τσιγάρα στην ερημιά του τόπου και όλο και κάποιος θα κάνει τράκα βάζω την φωτιά βάζεις τα τσιγάρα.

καμία χυδαιότητα σε όλη την διαδικασία σαν συνουσία με όρους λογικούς και από τις δυο τρεις τέσσερις ( φιλόδοξε.... ) πλευρές. βρίσκεις μια ανθρωπιά, με το ελάχιστο που ίσως να λογαριάζεται με θαύμα.ξέρεις, ας λησμονήσουμε την κόλαση - στον παράδεισο μπορεί να γίνουν και εκπτώσεις και να πάρουν μέσα και εμάς - και μετά :

Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.*

και μετά σαν βόμβες σκάνε μπροστά σου. αλλά εσύ θα νοικιάσεις ένα πλανήτη κάπου μεταξύ Αθήνας και Ικαρίας, θα στήσεις το πάγκο με τα κοσμήματα και θα τους εξαφανίσεις όλους.Το πιστεύω αυτό γιατί μου το είπες και εγώ θα κάνω αυτό που έγραψε ο Χειμωνάς - έφηβος


΄΄. . .στο ορκίζομαι θα γίνω μια μέρα μεγάλος συγγραφέας και θα γράψω πολλά βιβλία που θα έχουν πολλήν ανθρωπιά και θα μιλάν για όλους μας έτσι καθώς είμαστε στριγμωμένοι ο ένας μέσα στον άλλο . . .΄΄*

ποιος ξέρει;

*Καρυωτάκης,Όλοι Μαζί
*Χειμωνάς, Πεισίστρατος

Bukowski

ΠΙΒΑΝΟ: . . . Άκου όμως, η εντύπωση που αποκομίζει κανείς από τα βιβλία σου είναι πώς, κατά κάποιον τρόπο, δεν αγαπάς την ζωή. Ζεις μεν, χωρίς όμως να αγαπάς την ζωή. Είναι λανθασμένη αυτή η εντύπωση;

ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ: Όχι είναι πολύ σωστή. Κατά την γνώμη μου, η ζωή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, κι αυτό το πίστευα ιδίως τότε που δούλευα οχτώ ή δώδεκα ώρες την ημέρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν τουλάχιστον οχτώ ώρες την μέρα, πέντε μέρες την βδομάδα. Ούτε και αυτοί αγαπούν την ζωή. Δεν έχει λόγους κάποιος που δουλεύει οχτώ ώρες την μέρα να αγαπάει την ζωή, γιατί είναι αποτυχημένος. Κοιμάσαι οχτώ ώρες, δουλεύεις άλλες οχτώ, κι ύστερα τραβολογιέσαι από δω και από κει μ΄ ένα σωρό ασήμαντα ζητήματα που πρέπει να γίνουν. Κάποτε το συζήτησα αυτό μ΄ έναν φίλο, και καταλήξαμε πως κάποιος που δουλεύει οχτώ ώρες την μέρα, συν όλα τα άλλα που πρέπει να κάνει : να πάρει δίπλωμα οδήγησης, να αγοράσει καινούργια λάστιχα για το αυτοκίνητο, να τσακωθεί με το κορίτσι του, να ψωνίσει τρόφιμα. Αυτός λοιπόν που δουλεύει οχτώ ώρες την μέρα, έχει μόνο μιάμιση - το πολύ δύο - ώρες ελεύθερες για τον εαυτό του. Μόνο μιάμιση ώρα την μέρα μπορεί να ζει Πως μπορείς να αγαπήσεις την ζωή αν μπορείς να ζεις μόνο μιάμιση ώρα την μέρα, και πέτα στα σκουπίδια όλες τις υπόλοιπες ώρες ; Αυτό έκανα εγώ σε όλη μου την ζωή. Και δεν την αγάπησα. Πιστεύω πως όποιος αγαπάει την ζωή είναι εντελώς ηλίθιος. Είναι αδύνατον να αγαπήσεις μια τέτοια ζωή.

ΠΙΒΑΝΟ: Και τώρα;

ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ: Τώρα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα.

ΠΙΒΑΝΟ: Κι έτσι λοιπόν άρχισες να αγαπάς την ζωή ;

ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ: Όχι. Διστάζω πολύ να αγαπήσω την ζωή, γιατί αν αρχίσω να την αγαπώ, μπορεί να με κοροϊδέψει Είμαι πολύ επιφυλακτικός. Συνεχίζω να παρατηρώ τα πάντα.

απόσπασμα από το βιβλίο ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΥΝΟΜΑΙ
ΣΤΗΝ ΜΑΣΧΑΛΗ
- μια συνέντευξη του CHARLES BUKOWSKI
ΣΤΗΝ FERNADA PIVANO -
μετάφραση: Λένα Ταχμαζίδου

κάτω απο τα κουρέλια

είναι
γεγονός
η θλίψη
φωσφορίζει
αλλά εμείς
φταίμε εμείς
που κλείσαμε
τα φώτα

τελικά η μαριονέτα κρατάει τα σκοινιά

οι ελέφαντες από πάνω γαμιόντουσαν και εσύ απέναντι μου χοροπηδούσες σαν μαϊμού και μου είπες να ξηλώσω τους διακόπτες,θα ζούμε με το φως πια του ήλιου και όταν ονειρεύομαι μην μου πιάνεις τον κώλο

. . .

και 3, 4 , 19/10 του 89΄ ανάθεμα την ώρα που ζήτησα ένα ποτήρι νερό και μου φέραν μπύρα δεν πειράζει, το ίδιο κάνει, πιες . . . και μετά οι άρρωστες σκέψεις στέκουν πιο καλά και ας με φοβάσαι οι άρρωστες σκέψεις στέκουν πιο καλά και ότι στέκει θα πατήσει πάνω σε αυτά που τρέμουν και φοβούνται και εσύ με φοβάσαι . . . . . μαζί....μαζί....μαζί....

. . .

μου την έπεσε ένας, όμορφο αγόρι που ίσως να ήταν ευτυχισμένο ή να τραβήξε το τραπεζομάντιλο και αναποδογύρισε πολλά τραπέζια. . . και μου μίλησε ταπεινωμένος από την αγάπη και τις λέξεις που ήθελε να πει . . μα του είπα είμαι κνίτης. . . τότε στράβωσε και με κοίταξε με ένα βλέμμα εξουσιαστικό και είπε ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΕ
και έφυγε...

. . .

θα ανεβούμε στα κάστρα και απ΄ κει θα βλέπουμε την πόλη να ερωτοτροπεί με τις φλόγες και τις πέτρες εναντίον της σκέψης μέσα από την μπετονιέρα...εσύ θα κρατάς το βιβλίο και εγώ διαβάζω το απόσπασμα που λέει για τους Αχαιούς που τα κάνανε στην Τροία Πουτάνα και με ένα Κούφιο Άλογο τους πήγανε γαμιώντας.

για αύριο

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας "δώστε τη χούντα στο λαό".

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και "απόψεις".

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις ίσιο δρόμο.

Φ ο β ά μ α ι , φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.

Μανόλης Αναγνωστάκης
Νοέμβρης 1983

όπως ένας συγγραφέας όταν δεν γράφει

η πουτάνα πουλάει και ο ποιητής μοιράζει στιγμές / η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και όχι ατυχής / και δεν αναρωτιέμαι / απλώς θα καρφώσω την μνήμη στο κομοδίνο / σαν αμπαζούρ / το ξέρω, ναι / θα ακούγετε ανόητο / ότι κάποιος που δεν έζησε / τίποτα που να θυμάται / που να πόνεσε ή να έδειξε λίγο παραπάνω ενδιαφέρον σε αυτό από τον εαυτό του / νοσταλγεί.

*παρόλα αυτά η υπόσχεση - ο ξύλινος λόγος που τύλιξες με ελπίδα, όραμα στον τρίφτη του τυριού - είναι ανάμεσα μας. ανθίζει και μαραίνεται, σκοτώνει και σκοτώνεται για να δικαιώθει και αφήνεται μέσα στα μυαλά μας να εξατμιστεί.
και άμα πας να πεις κάτι, θα σου πούνε ΄΄έτσι μάθαμε. . . σταμάτα να γαβγίζεις΄΄

ευτυχώς όμως θα υπάρχουν κόκαλα
τα δικά μας κόκαλα να μασουλάμε
και καμιά στάλα βροχή
να μας πνίξει σε μια ώρα ανάγκης.

υ.σ. μην ξεχάσεις, 19 μέρες πριν τα Χριστούγεννα να πάμε στο μνημόσυνο για τις αδικοχαμένες και γενναίες Βιτρίνες.

Του Αδελφού Μου

Μέρα στην πλώρη
Νύχτα στο τιμόνι
Γύρω από Άπειρο βαθύ
Κόντρα στον άνεμο καλπάζεις
Χείλη πληρωμένα γλυκά
Χρώματα άπιαστα πορφυρά

Με ένα χαμόγελο πλατύ
Σχεδόν ικανοποιημένος αναστενάζεις.

19/10/2006