Αγία Κουμανταρία / κλινκ κλινκ κλινκ

λεωφορεία σαν άνθρωποι / πάνε και έρχονται / το ίδιο δρομολόγιο / παράκαμψη στην λογική / και βγαίνουμε στα Κάστρα / εκεί τα πράγματα ξεκαθαρίζουν / τα ζευγάρια δεν αντέχουν το κρύο / και φεύγουν / μείον 10 βαθμοί C / ο Ντίνος γυρίζει / με ένα χαμόγελο / εγγύηση / και μου λέει / ΄΄ωραία δεν είναι ;΄΄ / μα φυσικά / και η πόλη φαίνεται / από ψηλά / σαν καλάθι με άπλυτα / και εμείς ορεκτικά / καθόμαστε και χαζεύουμε την θέα / διαβάζουμε κάτι στίχους της Γώγου / μέσα σε αυτούς αναφέρει τον Iggy Pop / και αναρώτιεται / ( με ένα χαμόγελο ίσως, ποιος ξέρει ) / “Αγαπηθήκαμε, ε, Τάσιε;”

πιο κάτω / τα τείχη / το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος / εγώ ανάστατος / να μιλάω σαν να είμαι ερωτευμένος / να μην ξέρω τι λέω / και όμως / όλα να ακούγονται ωραία / να κουνάω τα χέρια μου / να παλεύω με τους ανέμους

/ / /

τώρα ψάχνοντας στο Σταθμό / κάποιον Μεσσία / να μου χαλάσει 10 ευρώ / όμως οι Μεσσίες δεν εμφανίζονται / παρα μόνο / όταν δεν τους χρειάζεσαι / κάτι σαν ξυπνητήρι για άυπνους / ή νεκρούς / κάποιος μου ζητάει τσιγάρο / δεν καπνίζω Monsieur / ζητάω όμως τσιγάρα / και παίρνω συνήθως / από εκείνους που δεν δίνουν εύκολα /

*θα γίνει χαμός / λέω μέσα μου / και το μέσα μου / βγαίνει έξω /

φαίνεται ότι οι λύκοι/ έχουν κέφια απόψε / και ίσως / λέω ίσως /

να καταφέρουμε κάτι / ε ;


*φράση κεραυνός απογευματινή της Ζυστίν.

Grand Giniol

σέρναμε το κουφάρι μας

μέρα και νύχτα

σε γαμημένες πόλεις

που μοιάζανε με εμάς

διεκδικώντας

ότι περίσσεψε

από την Νύχτα

και ότι εξόρισε

η Μέρα

ώσπου τα όνειρα μας έγιναν πραγματικότητα

και αυτή πραγματικότητα δεν είχε τίποτα από όνειρο

( ανέκφραστα, χωρίς πάθος μου είπες ο χρόνος είναι μια πλάνη και ότι δεν θα γίνουμε άνθρωποι ποτέ ποτέ ποτέ, και ότι θα καρφώνουμε ο ένας στον άλλο ταμπέλες και θα ακολουθούμε δρόμους που στρώσανε άλλοι άνθρωποι πάνω σε άλλους ανθρώπους, μέχρι να ρθει και η δική μας σειρά και τότε θα σε δώ τι θα τις κάνεις τις ειρωνείες και που μέσα θα τις βάλεις τις ειρωνείες, γιατί οι ειρωνείες θα είναι άχρηστες [ σαν και εσένα ] αφού δεν θα τις ακούει κανείς και σαν μουρόχαβλοι θα κοιταζόμαστε τότε και τίποτα τίποτα τίποτα. . . )

και πεθάναμε

άλλος νωρίτερα

άλλος αργότερα

κάποιοι ακριβώς στην ώρα τους

συνεπείς και αξιαγάπητοι

( μετά όμως. . . )

την συνέχεια

- μετά όμως-

την ξέρει

ο φίλος και συνοδοιπόρος

επί μια μαύρη επταετία

και άλλους τόσους

πέτρινους αιώνες

Νίκος Β.

(που στην προσπάθεια του

να κατατροπώσει

ένα χρυσό

βαρύ

μηδενικό

έμαθε

να ζωγραφίζει)

απόσπασμα πιθανόν εκτελεστικό

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

μια αγκαλιά από εκρηκτικά

και λόγια να αναζητάνε υπότιτλους

και συμπάθεια

το μπουκάλι γίνεται τηλεσκόπιο

( όσο απομακρυνόμαστε σε βλέπω καλύτερα )

και το μεταξύ μας κινηματογράφος

( για να μου χαρίσεις τα κινούμενα σχέδια σου / πρέπει να κόψω εισιτήριο )

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Εναντίον

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ΄ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε - αυτό το απαίσιο << υπείροχον έμμεναι άλλων >> που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο, κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στην ζωή μου;

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό. Ακόμη και ο τελευταίος δημογραφίσκος έχει βλάψει την λογοτεχνία μας΄ σκεφτείτε τι γίνεται με τους διευθυντές συγκροτημάτων.

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους, τους άλλους όλους τους θάβουν. όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομουνται, κυριαρχούν οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάδων΄ όλα τα αμφισβήτησαν εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για τα καλά. Χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους, όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους΄ και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία, από παντού βυζαίνουν, κι ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μες τα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

κείμενο του 1977
στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979

Καλή Χώνεψη

οι κανίβαλοι νηστεύουν απόψε
προσεύχονται
πίστη πίστη
πίστη εις εαυτόν
πιστή στο χρόνο που απομένει

( όλα μετρημένα και εγώ φοβάμαι
γιατί δεν έχω τίποτα να μετρήσω )

με το που ακουστεί το μπαμ
όλοι με την φλόγα στα χέρια
σαν μαραθωνοδρόμοι
τρέχουν στα σπίτια τους
να δούνε αν το αρνί είναι νόστιμο
και αν η μαγειρίτσα παραέβρασε

η πίστη μας περνάει από το στομάχι

μια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι

Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη είπε ο Μπουκόφσκι
κοιτάξτε με είμαι 51 χρονών
κι είμαι ερωτευμένος με τούτην εδώ την πιτσιρίκα
την έχω πατήσει άσχημα αλλά κι αυτή δεν πάει πίσω
οπότε είναι εντάξει φίλε έτσι πρέπει να γίνεται
Μπαίνω στο αίμα τους και δεν μπορούν να με βγάλουν από κει
Δοκιμάζουν τα πάντα για να γλιτώσουν από μένα
μα όλες τους γυρίζουνε στο τέλος
Όλες τους γυρίζουνε σε μένα εκτός
από εκείνη που έθαψα
Έκλαψα γι’ αυτήν
μα έκλαιγα εύκολα εκείνη την εποχή
άσε φίλε μη μου βάλεις να πιω τίποτα σκληρό
Γίνομαι κακός τότε
Θα μπορούσα να κάτσω εδώ και να πίνω μπίρα
με σας τους χίπηδες όλη τη νύχτα
θα μπορούσα να πιω δέκα λίτρα από τούτην εδώ την μπίρα
σαν να ‘τανε νεράκι
Βάλε με όμως να πιω κανά σκληρό ποτό
και θ’ αρχίσω να πετάω κόσμο έξω από τα παράθυρα
θα πετάξω τους πάντες έξω από το παράθυρο
Το ‘χω κάνει αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Δεν ξέρετε γιατί δεν ήσασταν ποτέ
ερωτευμένοι είναι απλό
Εγώ έχω τούτην εδώ την πιτσιρίκα και είναι όμορφη
Με φωνάζει Μπουκόφσκι
Μπουκόφσκι λέει με τη σιγανή της φωνή
κι εγώ λέω Τι
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Και σας λέω τι είναι
μα εσείς δεν ακούτε
Δεν υπάρχει ούτε ένας από σας σε τούτο δω το δωμάτιο
που θ’ αναγνώριζε την αγάπη ακόμη κι αν σηκωνόταν
και του τον κάρφωνε στον κώλο
Είχα κάποτε την εντύπωση πως οι αναγνώσεις ποίησης δεν έχουν κανένα νόημα
Και δες τώρα είμαι 51 χρονών κι έχω τριγυρίσει αρκετά
Ξέρω πια ότι δεν έχουν κανένα νόημα
μα λέω στον εαυτό μου Μπουκόφσκι
το να πεθαίνεις της πείνας είναι ακόμη περισσότερο χωρίς νόημα
Οπότε να ‘σαστε εδώ και τίποτε δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι
Αυτός ο τύπος ο πώς τον λένε ο Γκάλγουεϊ Κίνελ
Είδα τη φωτογραφία του σε κάποιο περιοδικό
Έχει ωραία φάτσα δεν λέω
μα είναι δάσκαλος
Χριστέ μου το φαντάζεσαι
Μα εδώ που τα λέμε κι εσείς δάσκαλοι είσαστε
να λοιπόν που σας προσβάλλω κι από πάνω
Όχι δεν έχω ακούσει τίποτε γι’ αυτόν
ούτε καν τον ίδιο
Όλοι τους είναι τερμίτες
Μπορεί να είναι εγωιστικό που δεν πολυδιαβάζω πια
μα τούτοι οι άνθρωποι που χτίζουνε
τη φήμη τους σε πέντ’ έξι βιβλία
είναι τερμίτες
Μπουκόφσκι μού λέει
Γιατί ακούς όλη την ημέρα κλασική μουσική
Μπορείτε να την ακούσετε που το λέει, ε
Μπουκόφσκι γιατί ακούς κλασική μουσική όλη την ημέρα
Σας ξαφνιάζει αυτό, έτσι δεν είναι
Πού να το φανταστείτε πως ένας άξεστος μπάσταρδος σαν εμένα
θα μπορούσε ν’ ακούει κλασική μουσική όλη την ημέρα
Μπραμς Ραχμάνινοφ Μπάρτοκ Τέλεμαν
Σκατά δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω εδώ πέρα
Είναι πολύ ήσυχα εδώ πέρα πάρα πολλά δέντρα
Εμένα μου αρέσει η πόλη αυτός είναι τόπος για μένα
Βάζω την κλασική μου μουσική κάθε πρωί
και κάθομαι μπροστά στη γραφομηχανή μου
Ανάβω ένα πούρο και το καπνίζω να έτσι δέστε
και λέω Μπουκόφσκι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
Μπουκόφσκι πέρασες μεσ’ απ’ όλα
κι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
και ο γαλάζιος καπνός σέρνεται επάνω στο τραπέζι
κι εγώ κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο τη λεωφόρο Ντελόνγκπρι
και βλέπω κόσμο να πηγαίνει πάνω-κάτω στο πεζοδρόμιο
και φουμάρω το πούρο μου να έτσι
και μετά ακουμπάω το πούρο στο τασάκι μου κάπως έτσι
παίρνω βαθιά ανάσα
και ξεκινάω να γράφω
Μπουκόφσκι λέω αυτό είναι η ζωή
είναι καλό να είσαι φτωχός είναι καλό να έχεις αιμορροΐδες
είναι καλό να είσαι ερωτευμένος
Μα εσείς δεν ξέρετε πώς είναι αυτό το πράγμα
Δεν ξέρετε πώς είναι να είσαι ερωτευμένος
Αν μπορούσατε να την δείτε θα ξέρατε τι εννοώ
Πίστευε πως θα ‘ρθω εδώ πέρα και θα το ρίξω αμέσως στο πήδημα
Έτσι απλώς το ‘ξερε
Και μου το ‘πε ότι το ‘ξερε
Σκατά είμαι 51 χρονών κι αυτή ‘ναι 25
είμαστε ερωτευμένοι και αυτή ζηλεύει
Χριστέ μου είναι όμορφα
είπε πως θα μου ‘βγαζε τα μάτια αν ερχόμουν εδώ πέρα και πήγαινα να πηδήξω
Να λοιπόν αυτό είναι για σας η αγάπη
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας γι’ αυτήν
Ακούστε να σας πω κάτι
Συνάντησα ανθρώπους στη φυλακή που είχαν περισσότερο στυλ
απ' όσους τριγυρίζουν στα πανεπιστήμια
και πηγαίνουν σε αναγνώσεις ποίησης
Αυτοί ‘ναι βδέλλες που ‘ρχονται για να δουν
αν είναι βρόμικες οι κάλτσες του ποιητή
ή αν μυρίζουν οι μασχάλες του
Πιστέψτε με δεν θα τους απογοητεύσω
Μα θέλω να θυμάστε τούτο
μόνο ένας ποιητής βρίσκεται απόψε σε τούτο το δωμάτιο
μόνο ένας ποιητής σε αυτή την πόλη απόψε
ίσως μόνο ένας αληθινός ποιητής σε αυτή τη χώρα απόψε
κι αυτός είμαι εγώ
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας για τη ζωή
Τι ξέρει οποιοσδήποτε από σας για οτιδήποτε
Ποιος απ’ όλους σας εδώ μέσα έχει απολυθεί ποτέ από κάποια δουλειά
ή έχει χτυπήσει άγρια τη γυναίκα του
ή τον έχει χτυπήσει η γυναίκα του
Μ’ έχουν απολύσει απ’ το Sears and Roebuck πέντε φορές
Μ’ απολύανε κι ύστερα με ξαναπροσλαμβάνανε
Δούλευα αποθηκάριος γι’ αυτούς όταν ήμουν στα 35 μου
κι ύστερα με μπαγλαρώσανε γιατί τάχα έκλεβα μπισκότα
Ξέρω πώς είναι αυτό το πέρασα
Είμαι 51 χρονών τώρα κι είμαι ερωτευμένος
Και τούτη εδώ η πιτσιρίκα λέει
Μπουκόφσκι
κι εγώ λέω Τι και αυτή μου λέει
Νομίζω πως είσαι ένα μάτσο σκατά
κι εγώ της λέω μωρό μου μόνο εσύ με καταλαβαίνεις
Είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο
άντρας ή γυναίκα
απ’ την οποία θα το δεχόμουν αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Στο τέλος όλες τους γυρίζουν πάλι σε εμένα
η καθεμιά απ’ αυτές γυρίζει
εκτός από κείνη που σας είπα
εκείνη που έθαψα
Ήμασταν μαζί εφτά χρόνια
Και συνηθίζαμε να πίνουμε πολύ
Βλέπω κανά δυο δαχτυλογράφους σε τούτο το δωμάτιο μα
Δεν βλέπω κανέναν ποιητή
Δεν εκπλήσσομαι
Πρέπει να έχεις ερωτευτεί για να γράψεις ποίηση
κι εσείς δεν ξέρετε τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος
αυτό είναι το πρόβλημα με σας
Για δώσε μου λίγο από αυτό το πράγμα
Έτσι μπράβο όχι πάγο ωραία
Έτσι είναι καλά είναι ωραία έτσι
Άντε λοιπόν ας τελειώνουμε με τούτη την παράσταση
Ξέρω τι είπα μα θα πιω άλλο ένα
Από τούτο το ωραίο πράγμα
Εντάξει κι ύστερα φύγαμε ας ξεμπερδεύουμε πια
μόνο μετά μην πάει κανείς και σταθεί κοντά
σε κανένα ανοιχτό παράθυρο

Ρ. Κάρβερ μετάφραση Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

παρμένο από το www.vakxikon.gr

ρομάντζο

άρχισε το κάπνισμα από μικρή / μετά άρχισε τους άντρες / αλλά δεν της άρεσαν και τόσο / γιατί βρωμούσαν / και ήταν όλοι γελοίοι / στο τέλος όμως βρήκε ένα μαντράχαλο / που γελούσε με τις ιταλικές κωμωδίες / και μόνο /

τον αγάπησε / και εκείνος χαμογελούσε

την αγάπησε / και εκείνη ήταν γυμνή

της διάβαζε τα ζώδια με περισπούδαστη φωνή / σαν να διάβαζε ευαγγέλιο / και γυάλιζαν τα μάτια της /

τον φιλούσε / και εκείνος σώπαινε

που και που μάλωναν / γιατί αυτός ήταν αφηρημένος / και εκείνη κουβαλούσε όλα τα βάσανα του κόσμου

μια φορά τον έδιωξε από το σπίτι / αυτός όμως ξαναγύρισε σαν να μην έγινε τίποτα /
και κοιμήθηκαν μαζί

ένα βράδυ βγάλανε το στρώμα έξω από το σπίτι / και το κάψανε

δείραν και ένα θρησκόληπτο περιπτέρα / που τρυπούσε τις καποτες / πριν τις πουλήσει

από τότε δεν τους ξανάδε κανείς.

;

ξέρεις πως είναι

να πεθαίνεις

και εκείνη από πάνω σου

ιδρωμένη να χτυπιέται ;

Επιθυμία να είσαι Ινδιάνος

Να ήσουν Ινδιάνος, πανέτοιμος, καβάλα στο άλογο που καλπάζει, λοξά στον άνεμο, να πάλλεσαι πάνω από το παλλόμενο έδαφος, ώσπου να αφήσεις τα γκέμια, γιατί δεν υπήρχαν γκέμια, να πετάξεις τα χάμουρα, γιατί δεν θα υπήρχαν χάμουρα, γιατί δεν θα υπήρχαν χάμουρα και μόλις που θα έβλεπες το έδαφος μπροστά σου, θερισμένο λιβάδι, ήδη δίχως λαιμό και κεφαλή αλόγου.

Φραντς Κάφκα ( μετάφραση Αλεξάνδρα Ρασιδάκη )

όμορφα

- τι χρώμα θέλεις να ΄ναι η ψυχή σου;

- ασημί, με λίγο πορτοκαλί. . .

- όμορφα...

- εσύ, τι χρώμα θέλεις ;

- το χαμόγελο σου.

Free Press

Οι εφημερίδες γράφουν πάντα μια δικιά τους άποψη
Γράφουν και μια αντίθετη, απο <<αμεροληψία>>
Σημειώνουν ακόμη μια τρίτη, απο εξυπνάδα
Αποσιωπούν όμως την τέταρτη, την μόνη αληθινή.

Mάνος Χατζιδάκις

Ρεαλισμός Über Alles

αν η καύλα είχε ιδεολογική γραμμή ο κόσμος θα ήταν γεμάτος καμπύλες και ηλίθια χαμόγελα ευτυχίας / οι γυναίκες θα είχαν μεταμορφωθεί σε ανθρώπους / οι άντρες απωθητικό για σκουλήκια / οι ομοφυλόφιλοι σε φωτοτυπίες / τα ζώα σε αποσμητικά / οι γραβάτες σε θηλιές / τα παπούτσια σε πέταλα / ο Μαρά πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ / το ουράνιο τόξο κυλιόμενη σκάλα για μετεωρολόγους / ό πολιτισμός το άλλοθι των κομπλεξικών / η βία το καταφύγιο των ανίκανων ( Εντάξει, κλεμμένο ) / η μάσκα σε πρόσωπο / οι νεκροθάφτες σε πετυχημένους μελλοντολόγους / οι λέξεις σε ψυχικές εκκρίσεις με υψηλό αντίκρισμα / η φύση σε ένα οικολογικό πορνό - ντοκιμαντέρ / και η Τέχνη θα χάσει το κεφαλαίο ΄΄τ΄΄ /
αλλά πες μου τι θα γίνει με εμάς ;

΄΄Z΄΄ του Αντιβασιλικού

ο Νεκροθάφτης από τον Άμλετ και τρεις δόσεις βυσσινάδας / ανόθευτης από ότι κακό μπαίνει σε μπουκάλι / αποχαιρετιστήριες καληνύχτες στους εφιάλτες / αποχαιρετιστήριες επιστολές που ο αποστολέας πήρε μαζί του / κάνεις δεν έμαθε τίποτε / κανείς δεν κατάλαβε ποτέ κανέναν / όλα τα υπόλοιπα έρωτας / εικόνες στην τσέπη του μυαλού / του διπλανού / που σε ακούει όταν δεν μιλάς / που τον σκοτώνει το δάκρυ σου

που σε α..........................

Θέατρο άνευ λόγου - σαν έρωτας

-ΜΠΕΚΡΟΥΛΙΑΚΑΑΑΑΑΑΑ.....

- ΠΟΥΤΑΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ...

( γέλια. . .)

- ωραία είναι να μαλώνουμε στα ψέμματα που και που, ε;

- πιο ωραία είναι όταν αγαπιόμαστε στα ψέμματα που και που.

-μμμμ, εξυπνάδες. αυτά να μην έλεγες θα ΄σουν ο καλύτερος.

- είμαι ο καλύτερος. για αυτό με αγαπάς. έστω και στα ψέμματα.

(σηκώνεται από τον καναπέ και γεμίζει τα ποτήρια. τα βάζει και τα δύο μπροστά της. δε του δίνει)

- μου αρέσει όταν μαλώνουμε γιατί δίνουμε κουράγιο στους άλλους. . .

- ναι. μας κοιτάνε με ένα ηλίθιο βλέμμα, κάτι μεταξύ δήθεν κατανόησης και οίκτου και λένε από μέσα τους ΄΄Καλά είμαστε κι εμείς΄΄.

-΄΄ λένε από μέσα τους ΄΄, χαχαχα όλα από μέσα τους τα κάνουν. γελοίοι.

- μπα, γελοίοι είμαστε και εμείς. μόνο που είμαστε από άλλο έργο.

- εσύ; ο καλύτερος; πως γίνεται να είσαι γελοίος;

- είμαι ο καλύτερος γελοίος του κόσμου. . . δώσε μου να πιω . . .

( του δίνει το ποτήρι που έπινε εκείνη τόση ώρα και συνεχίζει με το άλλο )

η Νύχτα, λένε, ανήκει σε όσους δεν αγαπάνε

σε όσους μετράνε την μοναξιά με τρόμο

και σέρνονται αντί να περπατάνε

χαράζοντας πληγές με γυάλινα χείλη

και λίγο ουρανό.