΄΄. . .μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου . . .΄΄ μπορούμε και μόνοι μας

καταδικασμένοι
να κουβαλάμε μια κληρονομιά
που ούτε η σκιά μας δεν την φτάνει

μάστορες στο να στήνουμε μνημόσυνα

να βλογάμε τα βρώμικα μας γένια

τα έθιμα και οι παραδόσεις

διεστραμμένοι προβολείς πάνω μας
και λάμπες ανακρίσεως
τα φώτα του πολιτισμού

η εξαίρεση στο κοπάδι
μετά από χρόνια
γίνεται κανόνας
βολεύει αυτό καλά.

Πατρίδα όπου μπορούμε
να βρούμε μια θέση για parking.

όλα αυτά. . .

και αναρωτιέμαι

πως δεν χαθήκαμε ;

ίσως γιατί πιστεύουμε ότι οι άλλοι
πάντα
καραδοκούν να μας λιανίσουν

και αυτό είναι κάτι ώστε να ζήσεις
να πας παρακάτω.