Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Waterloo 7.000 αστέρων

μεθυσμένος
μια δεκαετία σχεδόν
και όλοι να κοιτάνε περίεργα


οι συγγενείς

εθελοντές εχθροί

να περιμένουν να πέσεις

ώστε να πατήσουν πάνω σου


στα σπίτια
οι πόρτες αμπαρωμένες
και οι τοίχοι διχασμένοι
ανάμεσα στον πέσουν να μας πλακώσουν
ή να κάνουν το κορόιδο

φρεσκοβαμμένες συνειδήσεις
και όλοι έτοιμοι για το χειρότερο

μέσα μου βουίζει το
αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά
δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις
αλλά εσύ που μ' αγαπούσες
μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις.




που να είσαι αλήθεια. . . ;



σκέφτομαι

(έστω και αν δεν με συμφέρει )

ότι κανείς ποτέ δεν κατάλαβε κανέναν

και ας αγαπήθηκαν



και ας διόρισαν το σώμα χωροφύλακα

της τάξης των συναισθημάτων

όμως σου λέω

άφησε στο δράμα λίγο χρόνο λίγη σιωπή

και τότε όλοι θα αρχίσουν να γελάνε

. . .


όσο και περίεργο

και να σου φαίνεται

η πιο ωραία στιγμή

ήταν όταν μου ψιθύριζες

το

ΠΣΕΥΤΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια: