μια δεκαετία σχεδόν
και όλοι να κοιτάνε περίεργα
οι συγγενείς
εθελοντές εχθροί
να περιμένουν να πέσεις
ώστε να πατήσουν πάνω σου
στα σπίτια
οι πόρτες αμπαρωμένες
και οι τοίχοι διχασμένοι
ανάμεσα στον πέσουν να μας πλακώσουν
ή να κάνουν το κορόιδο
φρεσκοβαμμένες συνειδήσεις
και όλοι έτοιμοι για το χειρότερο
μέσα μου βουίζει το
αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά
δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις
αλλά εσύ που μ' αγαπούσες
μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις.
που να είσαι αλήθεια. . . ;
σκέφτομαι
(έστω και αν δεν με συμφέρει )
ότι κανείς ποτέ δεν κατάλαβε κανέναν
και ας αγαπήθηκαν
και ας διόρισαν το σώμα χωροφύλακα
της τάξης των συναισθημάτων
όμως σου λέω
άφησε στο δράμα λίγο χρόνο λίγη σιωπή
και τότε όλοι θα αρχίσουν να γελάνε
. . .
όσο και περίεργο
και να σου φαίνεται
η πιο ωραία στιγμή
ήταν όταν μου ψιθύριζες
το
ΠΣΕΥΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου