Του Καρυωτάκη

«Οι νέοι που φτάσανε μαζί στο έρμο νησί» με σένα
κάποια βραδιά μετρήθηκαν κ’ ηύραν εσύ να λείπης.
Τα μάτια τους κοιτάχτηκαν τότε, χωρίς κανένα
ρώτημα, μόνο εκίνησαν τις κεφαλές της λύπης.

Νύχτες πολλές, θυμήθηκαν, από τη μόνωσή σου
ένα σημείο από φωτιά τους έστελνες. γνωρίζαν
το θλιβερό χαιρέτισμα που φώταε της αβύσσου
τους δρόμους κι’ όλοι απόμεναν στον τόπο τους που ορίζαν.

Απόμεναν στην ίδια τους πικρία, κρεμασμένοι
έτσι μοιραία και θλιβερά στο «βράχο» του κινδύνου.
Κι’ όταν πια τους χαιρέτισες, οι αιώνια απελπισμένοι
ψάλαν μαζί κάποια στροφή καθιερωμένου θρήνου.

Μα φτάνουν πάντα στο «νησί» τα νέα παιδιά ολοένα.
Στην άδεια θέση σου ζητούν της ζωής το ελεγείο.
Σου φέρνουνε στα μάτια τους δυο δάκρυα παρθένα
και της καινούριας σου Εποχής το πλαστικό εκμαγείο.

Μαρία Πολυδούρη

κατάσχεση

το καλοκαίρι ανήκει στους λουόμενους και σε όσους πάθανε θερμοπληξία

η ανεργία σε αυτούς που κανείς δεν αγοράζει
τον χρόνο τους

η ευτυχία στους άλλους

η γνώση σε όσους μιλάνε εκ του ασφαλούς

τα ισχυρά επιχειρήματα σε όσους επιβίωσαν όπως όπως

η δημοκρατία στους μετριοπαθείς

και όλα τα υπόλοιπα στις τράπεζες.


μας τα πήραν όλα οι καργιόληδες. . .

( όχι ότι τα είχαμε και ποτέ - τουλάχιστον δεν το ξέραμε )

΄΄you know what I like. . .΄΄

με μεγάλα βήματα και τους ώμους σηκωμένους

εισβάλει στην αίθουσα

μας σημαδεύει με την ματιά του

βγάζει το καπέλο υποκλίνεται

σηκώνει τα χέρια του κατά πάνω μας σαν προσκυνητής

ή σαν μάγος μιας μεθυσμένης τέχνης

και μας μεταμορφώνει σε μπουκάλια με μπύρα.

συζήτηση με το φώς κρυμμένο

τα μαλλιά σου μου κρύβουν το φως

σε κοιτάω με απορία
μου λες κάτσε εδώ άσε τους άλλους να σκοτωθούν μόνοι τους εκεί έξω

φαίνεται πως έχεις δίκιο

φαντάζεσαι μετά είκοσι τριάντα χρόνια να μιλάμε για την γενιά μας
και ότι είμαστε τυχεροί ότι ζήσαμε σε εκείνη την εποχή ;

γελοιότητες μου λες

σωστά - τυχεροί και περήφανοι θα είμαστε τότε για αυτά που δεν κάναμε
ή καλύτερα για αυτά που δεν αφήσαμε να μας κάνουν.

μη μιλάς
ξεσκεπάσου από την γιορτή

έλα να τυλιχτούμε μαζί
και ας περιμένουμε την φωτιά να μας λύσει.

Ηλίας Πετρόπουλος

΄΄ Εξίσου βίαια και αντιφατικά είναι τα ερωτικά φερσίματα του ρεμπέτη. Στα ρεμπέτικα τραγούδια ο άντρας ικετεύει την γυναίκα, που συνήθως την προσαγορεύει τσαχπίνα και σατράπισα.Κι όμως (παρά τον φραστικό μαζοχισμό ), ο ρεμπέτης ήταν φαλλοκράτης. Ο ρεμπέτης δεν κράταγε αγκαζέ καμιά γυναίκα, γιατί περιφρονούσε ( επισήμως ! ) τις γυναίκες. Ο ρεμπέτης αποκαλούσε τις γυναίκες ψωλοθήκαρα.

. . . . . . . . . . . . . . .

Η ρεμπέτισα είναι πιο ελεύθερη γυναίκα που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα. Μπροστά στην ρεμπέτισα οι σημερινές φεμινίστριες είναι κωμικά πρόσωπα. Η ρεμπέτισα εχάριζε την ερωτική της εύνοια σ΄ όποιον άντρα γουστάριζε, αν και καμιά φορά εκδήλωνε λεσβιακές ορέξεις. Η ρεμπέτισα φουμάριζε χασίσι και χόρευε θαυμάσια.Εξάλλου, η ρεμπέτισα ήξερε να προστατέψει και το κορμί της και την αξιοπρέπεια της. ΄΄

απoσπάσματα απο το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου *Ρεμπετολογιά

*ο τίτλος κατά τον συγραφέα είναι σαρκαστικός.Η ρεμπετολογια, σαν ανύπαρκτη επιστήμη, δεν διδάσκεται σε κανένα πανεπιστήμιο.

η βραδιά είναι ζεστή

οι κιθάρες πιασμένες πνιγμένες στις χορδές τους

μα σανίδια και τενεκέδια κάτω από τις διαταγές μου
θα πράξουν μουσικές που δεν ντρέπονται


δεν θα σκεφτόμαστε πως κάποιος υποφέρει
και το ξημέρωμα δεν τον βρει

το ξημέρωμα αν δεν σε βρει / ποτέ του δεν θα σε ψάξει

αναλωμένοι σε γελοιότητες και χάδια
θα περιφρονούμε αυτούς
που καταχράστηκαν την καλοσύνη μας
και το φως

το πράσινο φως σβησμένο / το σκοτάδι εφιάλτης


οι τελευταίοι στίχοι θα δείχνουν σαν δείκτης την ώρα

που περάσαμε μαζί

ένα λανθάνον ποίημα στο κεφάλι μου

Νίκος Νικολαΐδης

1939 - 2007

΄΄΄-Κάποτε που λες, όλες οι πόλεις θα ΄ναι έρημες και θα ΄χουνε πεθάνει όλοι. Τέζα ε ; Τώρα που σου μιλάω, εγώ τις βλέπω. Στους δρόμους λοιπόν θα φυτρώνουν μεγάλα μαύρα λουλούδια, τριαντάφυλλα, ψηλά σαν τις κολώνες του ηλεκτρικού. Τόσο μεγάλα, να πούμε, και θα ΄χει πολλά σκουπίδια που θα τ΄ ανακατέβει ο αέρας, και καταστήματα ανοιχτά και έρημα τελείως ε; Τ΄ αυτοκίνητα θα ΄ναι πεταμένα εδώ και εκεί. Έτσι χύμα όλα. Τέλειο θα ΄ναι... Τα βράδια θα βάζουμε φωτιές, μεγάλες φωτιές και θα καθόμαστε και θα τις βλέπουμε πάνω από τις γέφυρες. Θα μπαίνουμε και στα σπίτια και θα τα σπάμε όλα... Ότι θέλουμε θα κάνουμε. Ξέρεις τι θα κάνουμε στα αυτοκίνητα ; Θα τα βάζουμε μπροστά και θα τα στέλνουμε να τσακιστούνε πάνω στους τοίχους. Όμορφα... δεν θ΄ αφήσουμε τίποτα όρθιο. Θα τους αλλάξουμε και τα ονόματα στο τέλος. Έτσι πρέπει να γίνει. Τρέλα ΄΄

απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Νίκου Νικολαΐδη

΄΄Ο Οργισμένος Βαλκάνιος΄΄

καλή καρδιά

στον Κώστα Σ.

ησυχία, λοιπόν

δεν υπάρχει πληγή
το σώμα να ανασάνει
και έτσι περιμένω εδώ
τον άνεμο να με δροσίσει

ξέρεις τα αστεία δεν διαρκούν πολύ
και το αντίτιμο από τα άδεια μπουκάλια
είναι πολύ μικρό


λίγες λέξεις και δεν αναρωτιέμαι τίποτα

κάποιος με φωνάζει από το βάθος
ίσως θέλει τσιγάρο
δεν έχω
αλλά θα βρώ να του δώσω ένα. . .

τελικά είμαι καλή καρδιά

Χάπι Birthday

τα

Οινοπνεύματα Αντιλογίας

συμπληρώνουν

αισίως ( ; )

ένα χρόνο

αναρτήσεων

αναμνήσεων

ανταποκρίσεων

ανάμεσα σε αδύναμα οινοπνεύματα

και πανίσχυρους φελλούς

εις υγείαν

σε όλους τους φίλους και επισκέπτες του blog.

μουντζούρα απ΄ τα παλιά

Στου γύψου την αποθυμιά
εκεί που ο Στάλιν χειροκροτά
τα πλήθη ματώνουν
κόκκινα χάπια φυτρώνουν
και η θάλασσα αυτοκτονεί.

δίκη

ήταν ένας όμορφος άνθρωπος

που ένιωθε ένοχος

για την ομορφιά του

και έτσι όλοι οι υπόλοιποι

μπόρεσαν να τον καταδικάσουν

με την ασχήμια τους.

ερωτικό λόγω τρέλας ( και όχι ήμερας )

κόκκινη μπογιά εναντίον του λευκού

της μοναξιάς

που βγάζει σιγά σιγά τα ρούχα της

και με την βραχνή φωνούλα της

σου λέει

έλα

βλέπεις πράγματα και πράγματα - αυτά που πιστεύουμε υπάρχουν γιατί τα πιστεύουμε και εκείνα που μας πονάνε υπάρχουν γιατί νιώθουμε και άλλοι δεν νιώθουν - παντα οι άλλοι - χορός με το τέρας με την χρυσή καρδιά / μουγκρίζει βλαστημάει τραγουδά . . .

μαύρη μπογιά εναντίον του πένθους

της καρδιάς

που ξεφλουδίζει σιγά σιγά

και με τον φάλτσο της παλμό

σου γνέφει

έλα

έλα. . .

χαμογέλα

είναι ένα ψέμα

μην φοβάσαι

η αλήθεια εξατμίστηκε

γιατί εψαχνε την αιτία

χαμογέλα

έλα. . .

Χρόνια Πολλά ? ? ? ? ?

΄΄. . .μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου . . .΄΄ μπορούμε και μόνοι μας

καταδικασμένοι
να κουβαλάμε μια κληρονομιά
που ούτε η σκιά μας δεν την φτάνει

μάστορες στο να στήνουμε μνημόσυνα

να βλογάμε τα βρώμικα μας γένια

τα έθιμα και οι παραδόσεις

διεστραμμένοι προβολείς πάνω μας
και λάμπες ανακρίσεως
τα φώτα του πολιτισμού

η εξαίρεση στο κοπάδι
μετά από χρόνια
γίνεται κανόνας
βολεύει αυτό καλά.

Πατρίδα όπου μπορούμε
να βρούμε μια θέση για parking.

όλα αυτά. . .

και αναρωτιέμαι

πως δεν χαθήκαμε ;

ίσως γιατί πιστεύουμε ότι οι άλλοι
πάντα
καραδοκούν να μας λιανίσουν

και αυτό είναι κάτι ώστε να ζήσεις
να πας παρακάτω.

Waterloo 7.000 αστέρων

μεθυσμένος
μια δεκαετία σχεδόν
και όλοι να κοιτάνε περίεργα


οι συγγενείς

εθελοντές εχθροί

να περιμένουν να πέσεις

ώστε να πατήσουν πάνω σου


στα σπίτια
οι πόρτες αμπαρωμένες
και οι τοίχοι διχασμένοι
ανάμεσα στον πέσουν να μας πλακώσουν
ή να κάνουν το κορόιδο

φρεσκοβαμμένες συνειδήσεις
και όλοι έτοιμοι για το χειρότερο

μέσα μου βουίζει το
αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά
δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις
αλλά εσύ που μ' αγαπούσες
μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις.



που να είσαι αλήθεια. . . ;



σκέφτομαι

(έστω και αν δεν με συμφέρει )

ότι κανείς ποτέ δεν κατάλαβε κανέναν

και ας αγαπήθηκαν



και ας διόρισαν το σώμα χωροφύλακα

της τάξης των συναισθημάτων

όμως σου λέω

άφησε στο δράμα λίγο χρόνο λίγη σιωπή

και τότε όλοι θα αρχίσουν να γελάνε

. . .

όσο και περίεργο

και να σου φαίνεται

η πιο ωραία στιγμή

ήταν όταν μου ψιθύριζες

το

ΠΣΕΥΤΗ

Νίκος Καρούζος

1926-1990

΄΄Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο.΄΄

απο το ποίημα Ρομαντικός Επίλογος

εμπόλεμη ζώνη

ανάμεσα στα μάτια της ένας εμφύλιος
τα μαλλιά της θηλιά
και το κορμί της ένα ναρκοπέδιο

στην Dolores Haze

η Dolores ήταν μπουμπούκι
αλλά είχε πολλά αγκάθια
τόσα που κάποιες φόρες
τρυπιόταν και μόνη της

όταν κοιμόταν
ξάπλωνε διαγώνια στο κρεβάτι
γυμνή και ξεσκέπαστη
με τα πόδια ανοιχτά

πάντα

μέχρι
που ένα βράδυ
κάποιος ηλίθιος
της είπε Σ αγαπώ
και εκείνη
του γύρισε την πλάτη
ρίχνοντας
ένα σεντόνι πάνω της

τώρα

όταν δεν μπορείς να βρεις ένα ταίρι να ανταλλάξεις επαφή

όταν η ζωή σου μοιάζει με δουλειά που δεν πληρώνεται

όταν η λήθη δεν μπορεί να ξελογιάσει την πίκρα

όταν όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί που δεν σε θέλουν
και ούτε εσύ τους θες

όταν οι φλέβες σου πλαστικοποιηθούν

μαζί με ότι άλλο γυάλιζε πότε πότε μέσα σου

όταν τα καργιόλια οργανωθούν βάση νόμου

και μακελάρης ήλιος διψάσει για αίμα

όταν τα ρούχα σου λιώσουν στο πετσί σου

και το πετσί γίνει ταπετσαρία της ψυχής

όταν η αγάπη θα μετριέται με χρονόμετρο

και ο θάνατος με το κιλό

όταν η μοναξιά θα είναι ένα σαχλό στις παρέες αστείο

όταν κλείσουν τα τεφτέρια

και οι στίχοι ξεγυμνωθούν

τότε τα ''όταν. . .΄΄

θα έχούν απαγορευτεί

και αν το διαβάσεις

αυτό θα σε έχουνε συλλάβει

ή θα ΄χεις βαρεθεί

όπως τώρα

για την Κατερίνα Γώγου - απο τους φίλους της

΄΄Να ονειρεύομαι, απ΄ το παράθυρο

να ταξιδεύω, να μπαίνω μέσα σου,

να καταστρέφομαι και να πεθαίνω.

Η σωτηρία μου είναι ό ΘΑΝΑΤΟΣ

και το ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ, να μπαίνω μέσα σου,

να καταστρέφομαι και να πεθαίνω. . .΄΄

Δεν θ΄ αφήσω το εαυτό μου

να σε ξεχάσει. Σου το ορκίζομαι.

Αυτό δεν θα γίνει ποτέ.

Και ας το πληρώσω ακριβά.

Αξίζεις. . .

( 2/491 - 5/9/94 )

- - -

Κατερίνα Γώγου, σε ποιους κόσμους

και σε ποιες θάλασσες να ταξιδεύεις τώρα;

Άραγε άξιζε τον κόπο η αυτοκτονία σου;

Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.

Μακάρι να γινόμουν φίλη σου.

Τουλάχιστον θα είχες παρέα και εμένα

στο στερνό ταξίδι που διάλεξες.

Ούτε κι εγώ αντέχω πια

Μισώ την κωλοζωή

Κανένα καλό.

Δεν αντέχω.

Πνίγομαι.

- - -

Καιτούλα,ΖΕΙΣ !

και μάλιστα στις καρδιές μας. . .!

ΣΔ-. . .

- - -

Η Κατερίνα Γώγου

θα ζει για πάντα !

Είναι μια απ΄ αυτούς τους λίγους ανθρώπους

που μίλησε για την σκατίλα αυτού

του κόσμου.

ΣΚΑΤΙΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ

ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΑΥΤΟΥΝΟΥ ΠΟΥ ΤΡΩΕΙ ΣΚΟΡΔΑ,

ΠΟΛΛΑ ΣΚΟΡΔΑ. ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΟΡΔΑ ΟΛΩΝ

ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Γ.Ι.

*σημειώσεις πάνω σε ένα αντίτυπο

της ποιητικής συλλογής της Κατερίνας Γώγου

΄΄Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΓΩΜΕΝΩΝ ΣΤΑΦΥΛΙΩΝ΄΄

που δανείστηκα από την Βιβλιοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης.

ας σημειωθεί ότι η Κ.Γ. είχε πει σε συνέντευξη της στον Δημήτρη Γκιώνη για το

βιβλίο αυτό ότι ''[. . .] Αφήνω να πει ο καθένας το δικό του. Γι΄ αυτό έχω λεύκες κόλλες,

για να μπορούν να ζωγραφίσουν, να γράψουν κάτι δικό τους. Είναι λίγο σαν τετράδιο.

Έτσι το ήθελα.

Αmy αντέχεις μια γύρα ακόμα. . . - επιστροφή

με τον εχθρό μου ξανά στο ίδιο σαλόνι. . .

μετά από καιρό / πολύ καιρό / μιλάμε ο ένας απέναντι από τον άλλο / πολιτισμένα / ξέρεις / διακριτικές μπηχτές / λίγη βότκα / πολύ χυμός / κάνει κάποιες περίεργες κινήσεις / να βγάλει τα ρούχα της / αλλά το έχω δει το έργο καριόλα / και με ένα νεύμα την αποθαρρύνω / μετά μου λέει ότι έχω πάρει βάρος / θέλω να αρχίσω να βλαστημάω / αλλα σκέφτομαι / ότι το έχει δεί και αυτή το έργο / οπότε αυτοσχεδιάζω / και της γεμίζω το ποτήρι.

άραγε υπάρχει νόημα σε αυτά που γράφεις; με ρωτάει

μακάρι να ΄ξερα λέω αλλά εσένα τι σε νοίαζει

μου γέμισε ξανά το ποτήρι. . .

κατεβαίνοντας ήσυχος μετά τις σκάλες / τις είχα μετρήσει ένω όταν ανέβαινα /
υπολόγιζα τα ψιλά για το ταξί /
έφταναν τελικά. . .

- - -

10 μέρες

γύριζα μέσα μου

έκανα ένα μικρό ταξίδι

έχασα ένα στοίχημα

μέτρησα πολλές σελίδες

και

ασυναίσθητα

οι πιο πολλές φράσεις

γίναν αδέσποτοι στίχοι

που διαμαρτύρονταν

Τα

ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΑ

ΑΝΤΙΛΟΓΙΑΣ

Επιστρέφουν

με ζήμιες

και

οφέλη