του Νίκου Β.

Στου μυαλού μου την χωματερή
Έθαψα της μπαλαρίνας την στολή
Κι έβγαλα απ΄ την συρταριέρα
Μποξεράκια και χολέρα
Για να γίνω άντρας με πυγμή
Κι έκρυψα στην σιφονιέρα
Την Ροζ την ταμπακιέρα
Κι έσφαξα την Τζένη το σκυλί.

Φύτρωσαν στ΄ αυτιά μου νεραντζιές
Έβγαλα στα πόδια μου οπλές
Και στην πλάτη ένα καπίστρι
Και την τέλεια λύση
Μου την δείξαν στις αναποδιές
Και μου βγάλαν και μια ρήση
Να θαφτώ πλάι στην βρύση
Και να πίνω πίνω μπύρα στις γιορτές.

Βάρδια σε ένα βόθρο κοσμικό
Πλάι σ΄ ένα μπάτσο αναρχικό
Τα μικρόφωνα κι η μπάντα
Ετοιμάζουν προπαγάνδα
Για να σβήσουνε τον πανικό
Φώτα,κάμερες και τσάντα
Και αν δεν ζήσουμε για πάντα
Θα προλάβουμε τον πανικό.

--

σ.:το παραπάνω κομμάτι γράφτηκε πριν από τρία χρόνια από τον Νίκο Β. ο οποίος με περισσή αηδία το αποκήρυξε λίγο καιρό αργότερα. πιστεύω ότι κακώς έπραξε, γιατί το ποίημα αυτό δεν έχει καμία απο τις αδυναμίες που εκείνος νομίζει.δεν στερείται φαντασίας,ούτε του λείπουν οι εικόνες. ο χαρακτήρας του είναι κοινωνικός χωρίς να αναλώνεται σε εξυπνάδες και συνθήματα της κακιάς ώρας που μόνο σεξουαλικά πεινασμένους ικανοποιεί. αντίθετα αφουγκράζεται με τρόμο τους ήχους που σαν κισσός τυλίγει όλους τους δρόμους. κολυμπάει στον θόρυβο μιας βρωμιάρας πόλης με λεχρίτες καλοντυμένους και συναντά ένα μυστηριακό,αρχαίο χωμάτινο μύθο, μια ξερχαβαλωμένη νεράιδα με τα χέρια της κίτρινα από τα τσιγάρα που έκανε τράκα από ένα ηλίθιο. φαίνεται σε κάθε στίχο η διάθεση του να χαθεί αλλά αυτό φαίνεται εύκολο. για αυτό κρατάει την ύστατη λύση ως ελπίδα:τον πανικό.

πιστεύω ότι αυτό το ποίημα καίει την ξύλινη θήκη του μυαλού βρίσκοντας μετά κάτι ωραίο στις στάχτες.

επαναλαμβάνω κάτι που είπα παλιότερα στις αρχές αυτού blog : ''Ο Νίκος Β. δεν υπάρχει επειδή γεννήθηκε αλλά γεννήθηκε για να υπάρχουν έννοιες,ιδέες,γκριμάτσες μα πάνω από όλα ΑΛΗΘΕΙΕΣ.''

ΝΙΚΟ Β. ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.