Ένα σχόλιο που σου χρωστάω,Μούτρο

Όσες φορές έτυχε να διαβάσω ή ακόμα καλύτερα να ακούσω κάποιο κείμενο σου το μυαλό μου (ή ό,τι έχει απομείνει απο αυτό) βομβαρδίστηκε απο εικόνες δεμένες με συναισθήματα τόσο φυσικά,τόσο ανθρώπινα και αληθινά που κατόρθωσαν να ξεβολέψουν την ήρεμη και τόσο υποκριτικά ανήσυχη κάποιες φορές συνείδηση μου.

Τα κείμενα σου (τουλάχιστον αύτα που μου έκανες την τιμή να μου δέιξεις) έχουν ως θέμα Εσένα.Κι αυτό το κάνεις χωρίς καμιά εγωπάθεια,αλαζονεία ή κάποιο γελοίο ναρκισσισμό.Απλώς η έμπνευση σου είσαι Εσύ.Με την προκλητική σεμνότητα του θύματος αλλα και με την εγκληματική αμέλεια του θύτη κοίτας τα γεγόνοτα γύρω σου αλλα και συμμετέχεις σε αυτά (κάτι που σου ομολογώ είναι αδιανόητο για 'μένα).Ο τρόπος που κυκλοφορέις ανάμεσα στους <<ανθρώπους>> και αυτοί μέσα σου,ο τρόπος που γέλας και πενθείς,όλα αυτά είναι τα πολύτιμα υλικά σου.

Βλέπω μέσα σου δύο εκ φύσεως αντίθετες δυνάμεις - μια παγώμενη λίμνη που γύρω της έχουν ανάψει τεράστιες φωτίες - οι οποίες την στιγμή που μπορούν να σε καταστρέψουν,την ίδια ακριβώς στιγμή μπορούν να συνεργαστούν για το καλύτερο.

Δεν ξέρω αλλα πιστεύω οτι η ζυγαριά γέρνει προς το δεύτερο .

Πιστεύω οτι 'ρθει η στιγμή (''...που θα σπάσεις την πόρτα..'') και θα το πιστέψεις και εσύ.

Υ.Σ. - ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ,ΟΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ.ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΣΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΛΙΘΙΟΥ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. - - - ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ <<ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΙΧΟΙ>> ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ. - - ΝΑ 'ΣAI ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ, ΜΟΥΤΡΟ...