..ήταν στο κρεβάτι.δεν μπορούσε να σηκωθεί απο αυτό χωρίς βοήθεια.είχαμε μείνει οι δυο μας στο θάλαμο.καθισμενος σε μια καρέκλα δίπλα του ένιωθα άβολα.δεν ήξερα,δεν είχα τι να πώ.ειχα καταλάβει με τον χειρότερο τρόπο το πόσο μικρός και ασημάντος είμαι απέναντι του.τι δυνάμεις είχε και έχει μέσα του.δυνάμεις που φύλαγε μέσα του σαν θησαυρό,σαν προσευχή.και δεν μιλούσε.
---''η σιωπή είναι χρόνος...'' μου΄είχες πει ''..και κάποιες φορες ΜΟΥΣΙΚΗ'' ---
η αμηχανία συνεχιζόταν μέσα στο θάλαμο.ξαφνίκα χαμόγελασε και στο πρόσωπο του είδα ολη την περιπέτεια.ολο αυτο το πάρε - δώσε με τον θάνατο.και τότε φανερώθηκαν όλα.
ειχε δει μπροστά του τον θάνατο
και τον τρόμαξε με ένα χαμόγελο του
και εκέινος το βάλε στα πόδια
ενώ ο φίλος μου έμεινε εκει
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ.ΟΧΙ ΤΟΥ ΦΘΑΡΜΕΝΟΥ,ΚΟΥΦΙΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ ΛΟΓΟΥ,ΓΕΜΑΤΟΥ ΜΕ ΦΤΙΑΣΙΔΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΕΣ
ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
ήρεμος τώρα και ακμαίος μου είπε οτι πιστέυει στον εαυτό του.πιστευει κάθε μέρα περισσότερο στα πρώτα αδύναμα βήματα του.ξέρει οτι είναι ακόμα αρχή.ξέρει οτι η μεγάλη μαχη δόθηκε και ο αντίπαλος του βρέθηκε ελλειπής και υπερέκτιμημενος.ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ ΠΙΑ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ,ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΘΑΡΑ.
-------------
ΝΤΙΝΟ .ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ.
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΜΑΣ...
ΝΑ ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου