Σ.Β.

- Κανένα νόημα. . . είπε και άρχισε να χοροπηδάει μες στο σπίτι. Δεν τον κυνηγήσαμε να τον πνίξουμε τον πούστη, θα κουραζόταν και θα καθόταν σε μια γωνιά να του εξηγήσουμε πολλά. Δεν είχαμε και πολυέλαιο και ακροβατικά του τέλους. Έτσι και έγινε.
   Συμμάζεψα λίγο και βρήκα τις σημειώσεις του. Σημειώσεις Θαλάμου 247. Μαλακισμένες μουτζούρες από όταν έγραφε. Μετά το μυαλουδάκι του νερούλιασε. Υγεία για αυτόν, στοπ και δεν πήγε παρακάτω. Ήταν όμως μια εποχή - ίδιοι πάντα μαλάκες, κάτι οικογένειες ΝΑ, δυο χιλιάδες χρόνια και να τα μαγαρίζουν για να μοστράρουν τις μούρες τους - που έσκαγε σε σπίτια γνωστών και όσων φίλων του μείνανε, με μια τσάντα firestone φίσκα στις μπύρες, στίχους του μακαρίτη Τραΐανού ( δικούς του ανεπανάληπτους στην φτωχομπινεδιάρα ως διάθεση, ελληνική λογοτεχνία, ή ποιητές που έπιασε να μεταφράσει και ξαναγράψε από την αρχή ), και λίγα βιβλία. Έδινε και μοίραζε ο καριόλης από τα κλεμμένα και πήγαινε για ύπνο. Γυναίκα δεν φάνηκε ποτέ. Και όταν φαινόταν, του φαινόταν.

  Βρήκα αυτές τις σημείωσεις και έριξα ένα βλέφαρο να περάσει η ώρα.


  Τον Γκιζίκη να κάνουνε Εθνάρχη - πρακτικά μιλώντας και σφυρίζοντας όπως πάντα.


   Κι αφού πάτησαν σκατά
   χόρεψαν κλακέτες.



 Μια συμμορία από το Αγρίνιο στο κέντρο της Θήβας. Βασανίζαν έναν δικό τους, Αγρινιώτη, μισό μέτρο παιδάκι και έκλαιγε. Χρειάστηκε μόνο ένας Λαρισαίος να τους σκορπίσει.


  Αντιγόνη;  Χα. . . Πρώτα έμαθε να μιλά, να χορεύει και μετά είπε να με σκοτώσει. . . Ψόφα εσύ και βλέπουμε, έλεγε. . .



  Γιατροί που ζητάνε προκαταβολή.

  
  Στις ράγες, στις ραγάδες, στις πουτάνες, στις συμπληγάδες. . .


  Ο Καρούζος και ο Σαχτούρης, δυο μακρινά ξαδέρφια. . . ο Κάφκα, μπουρδελιάρης.


  Ο Ξεναγός. . . ο Ξεναγός. . . ο Ξεναγός. . .


  Θεσσαλονίκη - η σκατομοιρασιά του '42 και μετά. . . και η σκατοψυχιά-υπερπαραγωγή συνεχίζεται. . .


  Ένα τσούρμο να ρωτάει, διακριτικά, ΄΄Να γελάσουμε τώρα;΄΄.


  Σε όποια ταινία, σε όποιο πλάνο να έσκαγε ο Κασσαβέτης στην οθόνη, ήξερε ότι όλα θα πηγαίνανε καλά.

  
  Ερωτικός/οικονομικός μετανάστης στην Ουγγαρία με ρωτάει αν μου κολλάνε ένσημα.
  

  Ο Σελίν, ο γιατρός από τον Άδη που είπε ο άλλος, μοιράζει συνταγές σε φτωχοδιάβολους.


  Μια στιγμή κέρδισα - το μπουκάλι που πέταξες ξυστά με πήρε - και άρχισα να κοπανιέμαι από τα γέλια.


  Ο Νικόλαος Βότσης - αυτός, χωρίς την προτομή και τα γαλόνια - με τετρακόσιους κόσμους μέσα του, να κουδουνίζουν και εκείνος να σιωπά, να παρελαύνει και να μοιράζει το μεγαλείο του. Από το οργανωμένο κουμαρτζίδικο ως το παλκοσένικο που χτυπιέται - ίδιος, ακέραιος.


  Σινικά υπόγεια στην εξυπηρέτηση της σύνθεσης - και πάθος, με κέφι.


  Ο Ντίνος να με σώζει, ενώ όλα πάνε να βρεθούν στο διάολο. . . Με ένα χαμόγελο. . .


  Οι εκπομπές του Ρ, - ΄΄. . . δεν ξέρανε ότι είναι κωλοπετινίτσα, δεν θα λυθεί τίποτα, κι αν πεθάνετε όλοι εδώ εσείς, σκοτώνοντας οι μεν τους δε. . . .΄΄


  Από αυτόν τον άχρηστο, έβγαλες θαύμα και δεν πήρες χαμπάρι.


 Και οι δυο ηττημένοι; Τι λέτε καλέ; Τότε γιατί η σφαγή;


 Λείπανε στο τσίρκο αυτό, γαλλοθρεμμένοι - και όξωθρεμμένοι - μαλάκες - την αλήθεια να την λέμε.


 Ο Σκαρίμπας με τον Πεντζίκη, τραβάνε σε μια ταβέρνα στην Χαλκίδα, να φάνε ψαράκι που δεν θα φτάσει ποτέ.


 - Κοίτα να δεις. . . Αυτή την σκατοδουλειά δεν την κάνω, γιατί εμένα με περιμένουν τα παιδιά  μου να με δουν, να με χαρούν σπίτι μου.
- Και εγώ έχω ρε παιδιά. . .
- Ναι αλλά έτσι που σε κόβω, δεν πρέπει να σε περιμένουν τα παιδιά σου.


 Μαρία. . . Ας αρχίσει η μουσική.