Δ.Γ.

   Η πρέσα χάλασε και οι εργάτες βγήκαν ουρλιάζοντας χαρούμενοι έξω. Ο ήλιος ήταν εκεί που ήταν κάθε πρωί, οι επαναστάσεις είχανε γίνει διαγωνισμοί, οι κλειδαρότρυπες, τηλεσκόπια. Μια γυναίκα κομματιασμένη, σκότωσε τον άντρα της που δεν κουραζόταν ποτέ να την σακατεύει, γιατί και εκείνη ήταν άνθρωπος και κουράστηκε να πονάει χωρίς λίγο κέρδος. Οι γιατροί κατέβηκαν σε απεργία και περίσσεψαν ψυχές. Ο Θεός συνταξιοδοτήθηκε μα άλλοι τρώνε τώρα το εφάπαξ του. Οι ακροβάτες της Δημητρίου Μαργαρίτη έχουν χαθεί εδώ και καιρό και λίγο πιο πέρα στην Δημοτική Βιβλιοθήκη, μια Νίτσα ζητάει το Τάδε έφη Ζαρατούστρα. Τόσες χιλιάδες χρόνια και η εξέλιξη του ανθρώπου είναι απλώς ενδυματολογική. . . ακούγεται από κάπου με ικανοποίηση. Οι καταχραστές της δημόσιας περιουσίας, αγνοούμενοι ήρωες, στο πεδίο της ρεμούλας. Δεν θα τους δούμε ποτέ αλλά θα ξέρουμε ότι υπάρχουν, σαν μικρόβια ή άστρα  μπρος στο γυμνό μάτι. Θα τους θυμόμαστε πότε πότε και όταν βρεθεί ορεξάτο κοινό θα τους καταριόμαστε με στιλ, χωρίς να τους έχουμε δει ποτέ.  Ίσως κάποιος οραματιστής. . .

   Είσαι χρόνια στεναχωρημένη και γύρω σου όλοι κάτι γυρεύουν. Έκλαιγες τότε, κοντά στις εκλογές, χωρίς λόγο που μπαίνει στην μαρκίζα και εγώ χωρίς λόγο έβαλα το χέρι μου στο παλτό σου και συ γέλασες τότε και είπες με παράπονο και νάζι ΄΄Μην με κλέβεις. . .΄΄. Νύχτα στην σκατούπολη σου, μακριά από την δικιά μου, να σε κλέβω και μετά να χαρίζω από αυτά που δεν περισσεύουν.

   Χέρια χοντρά και άσχημα που τρέμουν πολύ άσχημα, όπως τρέμανε και του τσακισμένου από την ρετσίνα, Παπαδιάμαντη, μα αυτός ο τωρινός έχει μπροστά του ένα αόρατο πιάνο και παίζει. Ξέρει ότι η καλοσύνη είναι δείγμα δωρεάν και το γέλιο η πιο βαριά μουσική.