χα

στον Βασίλη Καλογήρου

 

ένα ψάρι κολυμπάει στο λαιμό σου
ο ουρανός μαυρίζει
χάνεις το χρώμα σου ή μου το δανείζεις
με δανεικά πάντα κερδίζεις
και με υποστηρίζεις χωρίς να ξέρω
ποιος είμαι και που δεν θα πάω

όλα τα φρέσκα μπροστά
τα ακατονόητα μα γλυκά
και από μέσα σκουριά
είμαι καλά
είμαι καλά
και σου μοιάζω
ίσως όταν κοιμάμαι
αλλά δεν τρομάζω
πια.