Ιωάννα

με κατεστραμμένο στομάχι
( ψυχή γδαρμένη
κινούμενο αίσχος
με ότι απέμεινε
από χαμόγελο
να ευχαριστεί αργόσχολους
και παλληκάρια
και κοπελιές με όρεξη
για καταστροφές
και το τίποτα)

σου γράφω αυτό που νιώθω...


τα καπάκια κουδουνίζουν
μπουκάλια στην σειρά σαν φαντάροι
στα ποτήρια καθρεπτίζεται η ομορφιά σου

ομορφιά μου

ομορφιά μου ομορφιά μου ομορφιά μου ομορφιά μου

μου δίνεις αναβολή σε πολλά
στο βόλεμα της μελαγχολίας μου
στο μοιρολόι του ΄΄ουκ άνευ΄΄

και να σε δω
στην Παραλία με τα Πυρηνικά
να μου χαμογελάς
ηλιοκαμένη
από τις διακοπές

και τα δάκρυα σου να μην υφίστανται

και αν, είναι χαράς,
άσε με τα να μαζέψω
να τα κρατήσω

και αν τελειώσει
όλο το μυθιστόρημα
( καρδιές δυο που χτυπάνε μαζί
θάνατος εξορισμένος
θάνατος μόνος
μακριά μας )

να είσαι καλά

και ΄γώ να μετράω άστρα,συγνώμες, ευχές,τέρατα . . .

να είσαι καλά. . . .