μια νύχτα χωρίς τον Van Buren Phillips

  Πήγα να στείλω αδιάβαστο το μπουκάλι στην άσφαλτο μόλις βγήκα από το αμάξι, ήμουνα σίγουρος - δυο τρεις φορές το χρόνο, δεν το παρακάνω -  ότι αν σκάσει στην άσφαλτο θα ακουστεί το όνομα της. Αλλά με συγκράτησε ο καλός της. ΄΄Άστο, άστο το γαμήδι. . ΄΄ .

 Το πέταξα σε ένα κάδο και ακούστηκε ένα φτέρνισμα. Ο τρίτος της παρέας, θρονιασμένος στο πίσω κάθισμα της κουρσάρας, έβραζε και έβριζε από μέσα του. ΄΄Ο χρόνος είναι μια πλάνη, καριόλα πλάνη όπου είμαστε με ένα πλεκτό στα χέρια και μια γελοιογραφία στην μάπα. Σώματα κρουστά και σώματα βουβά. . . και απ΄ έξω το ΄΄ Έχεις ένα τσιγάρο γιατί βαριέμαι να στρίβω;΄΄.  Έλαμπε μες τα νεύρα του και του είπα ΄΄Πάρε μόνος σου γιατί βαριέμαι να ανοίγω το πακέτο, πάρε όσα θες.  . .΄΄. Άνοιξε το πακέτο, πήρε ένα τσιγάρο, μου το έδωσε και έβαλε το πακέτο στην τσέπη του.

  Ήμασταν έτοιμοι για μια πρόταση γάμου, για καντάδα, για καβγά αλλά μας έκοψε την φόρα ένα κεφάλι που φάνηκε στο μπαλκόνι. Βγήκε σαν το λύκο και έριξε ανάθεμα με μια ματιά. Τρομακτική γυναίκα. . . Αλλά είχα δει το έργο πολλές φορές και ήξερα. Τράβα μέσα ρε λύκο. . .  θα της φώναζα και θα συνεχιζόταν το πατιρντί μες την νύχτα, ο λύκος θα πλήρωνε την νύφη μα ένα μουτράκι δίπλα μου με τσιγάρο στραβόστριμμένο με κοίταξε άοπλο και μου είπε ΄΄ Άστην, άστην. . .΄΄ και την άφησα μαζί με τις βλακείες, τους σχωρεμένους αγκαζέ με τις σκλάβες τους και το καριολίκι το επαναληπτικό μέσα και πάνω απ΄ τα κεφάλια τους να κυλήσουν μακριά μου. Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω όλο και λιγότερα αλλά δεν ξεχνάω τίποτα.

 Ήμουν καλά.