Ο ένας βογγάει και ο άλλος βογγάει. Ντουετάκι χαμηλόφωνο με πάθος. Ο τρίτος - αν υποθέσουμε ότι θα ήμασταν τέσσερις - δεν ήρθε. Σιάχνει τα ωράρια του και θα τον πετύχουμε κάποια στιγμή.
Ο ένας με την μέση του και ο άλλος με κάτι που δεν ξέρει αλλά υποθέτει - Ν Α μια γκάμα υποθέσεων, άπειρες απόπειρες απόψε - και τους τηγανίζω κάπου δυόμιση κιλά πατάτες, βάλε και αβγά, φέτα, ένα ύποπτο κασέρι ( - Το κρατάς επένδυση; Για ροκφόρ θα το δώσεις μετά; ) και σαλάμι.
Καίγομαι πάνω από τα τηγάνια και ο απορροφητήρας βγάζει έναν ήχο, σαν κινητήρας αεροπλάνου. Έτσι πιάνω ελάχιστα απ΄ όσα πετάει ο ένας στον άλλον.
- . . .αντικειμενοποίηση. . .
- . . . καρφωμένη η κάσα, ναι, και. . . .
- . . τούλπα. . .
- . . .εμφαλιωμένο Στυγός. . .
- Votsification of. . .
- . . .τα αρχίδια μου, ναι, πάλι, τα αρχίδια μου. . .
- . . . τριάντα κιλά τσόφλια τον σκεπάσαν. . .
- . . . πονάω. . .
Μου έρχεται μήνυμα στο κινητό.
- Καμία Σωτηρία. Μόνο η Μπέλλου.
Απαντάω
- Μια χαρά.
Σερβίρω - Μπούγιουρουμ, εσωστρεφούληδες. Πλησιάζουν κούτσα κούτσα σκυφτοί, κοιτάζουν τις πιατέλες, εμένα, συμφωνούν με τα μάτια ότι μάλλον είναι όλα εντάξει και κάθονται να φάνε. Φαίνεται όμως ότι φοβούνται και λίγο ότι μπορεί να τους στείλω αδιάβαστους αλλά τρεις καθίσαμε, τρεις σηκωθήκαμε.
Η ομελέτα ήταν λίγο καυτερή. Ξεχάστηκα με το πιπέρι αλλά κοντραρίστηκε με την αλμύρα από τα τυριά και τα κασέρια. Δυνατές γεύσεις που όμως τα βρίσκανε μεταξύ τους και δεν πάθαμε τίποτα, ζούμε μια χαρά να τις θυμόμαστε. Έτσι θυμήθηκα το πως μαγείρευε η Αντιγόνη. Άνοιγε το ψυγείο και έριχνε στο τηγάνι ό,τι είχε απομείνει μέσα. Έτσι μια φορά μου έβαλε μπροστά μου μια ομελέτα με αντζούγιες , κομματάκια μήλου που τεμάχισε και πολύχρωμα μπαχάρια. Κοίταξα μια το πιάτο, μια εκείνη. . . Περίμενε με κάποια αγωνία που την έκανε λιγάκι πιο ανθρώπινη, να της πω ότι είναι ωραίο. Ήταν σίγουρη ότι ήταν ωραίο - δεν είχε δοκιμάσει - και περίμενε να το επιβεβαιώσω.
Το έφαγα όλο και της είπα - Είσαι 1453 χρόνια μπροστά. . . Δεν έχω ξαναφάει τέτοιο πράμα. . . Που το σκέφτηκες;
- ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ. . . χτυπούσε τα χέρια της χαρούμενη.
Άλλοι σκότωσαν για την αγάπη τους.
Οι εσωστρεφούληδες μετά το φαΐ ακροβολίστηκαν στους καναπέδες και βογγούσαν, μουρμούριζαν με άλλο χαβά αλλά λιγότερο πάθος από πριν. Έτοιμοι να τους τάξεις στο χάος και να πάρεις και ρέστα στο τέλος.
