Θυμάμαι έναν ηλίθιο διαχειριστή πολυκατοικίας, εκλεγμένο με γερή πλειοψηφία, μες το κατακαλόκαιρο, γεμάτο αποπληξία και ηλίαση - σαν τις μύγες έπεφτε ο κόσμος - να ανάβει τα καλοριφέρ της πολυκατοικίας, για να δει αν δουλεύουν. Αυτόν τον άνθρωπο τον ψήφισαν πάλι για διαχειριστή. Οι ίδιοι. Και με τα δυο χέρια.
Η διπλανή σου, διάδρομος με θέα, ανάβει τσιγάρο ενώ έχει βάλει τα πόδια της σε μια λεκάνη γεμάτη κρύο νερό. Ρίχνει το κεφάλι της πίσω, στην πλάτη της. Κοιμάται; Σκέφτεται; Χαλαρώνει; Ίσως νιώθει τυχερή που κανείς δεν έχει ελεύθερο χρόνο να την βασανίσει. Αυτή η γαμημένη ζέστη όμως. . .
Άντε, λιώσε να φύγουμε.
Όσο σφίγγουν τα πράγματα οι μπύρες γίνονται φθηνότερες. Ντόπιες, ξένες. Από το ένα περίπτερο στο άλλο. Το αλκοόλ ως διασκέδαση και ψυχαγωγία, πρόοδος και κατάντια αγκαζέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου