πατούσες στον αέρα

εκπαίδευσα την βραχνούλα μου τουλάχιστον να μην με σκοτώσει
και έτσι καθόταν ήσυχη και χάζευε τα πόδια της μαζί με έμενα

εγώ με μια κόκκινη ουρά από πίσω μου
εκείνη τρίβοντας μπούκοβο  γλυκό στα χέρια της   να κατηγορεί τους τοίχους που ακόμα δεν με πλάκωσαν  
να με πιστεύει όσο πιστεύει στα φαντάσματα  
να με ψεκάζει με αρώματα   να με προκαλεί με άλλα ονόματα
και να της απαντάω
με αυτά που δεν μπορεί να ακούσει.

- μεταξύ μας κανείς δεν έχει
το πάνω χέρι / μόνο εκείνη
τον κώλο κάτω -

μοιραζόμαστε την πείνα μας
και αστεία που τουλάχιστον δεν σκοτώνουν
κοιμόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο  με τις πατούσες στον αέρα
ξυπνάμε χωρίς κάποιος από τους δυο να φταίει.