Γαμημένα παράθυρα, ποιος τα σφράγισε ρε Θύμιο; Οι απ΄ έξω για ή από μέσα.... Ούτε μέσα σε αφήγηση τώρα δεν χωράμε, τρωγόμαστε πατριωτικά και στο τέλος θα μείνει ο πιο νόστιμος,
εφευρέτης χαροκαμένος στην γωνία Tesla και Alva, με μια σόδα στο χέρι να νοσταλγεί τα φαγωμένα. . . την γυναίκα, εκείνη την γυναίκα που ήξερε να ανατινάζεται και να γαμιέται, γεμάτο υπερωρίες απλήρωτες αυτό το κορμί, γκρίνιες, μάχες, χασομέρι και ησυχία. . . . Χάζευε τους καπνούς ενώ η πόλη προσπαθούσε να ζεσταθεί με πυρκαγιές και άλλα φτηνά μέσα. . . Πότε πότε ψιθύριζε ΄΄Κοίτα ελευθερία κινήσεων οι καπνοί. . . Αλλά χάνονται στο τέλος΄΄. Προσπαθούσα τότε να την κάνω να γελάσει γιατί άλλη μουσική δεν είχαμε. Οι άνεργοι ήταν περισσότεροι από τους τους εργαζόμενους. . . Η δουλειά έγινε ντροπή. . . Η ημιαπασχόληση, μισή ντροπή. . . Τα αφεντικά χαθήκανε από την δημοσιότητα. . . Στέλνανε χαζοχαρούμενους, φίσκα στην αισιοδοξία και στα χάπια για αντιπροσώπους να ανακοινώνουν με τρόπο σχεδόν κατανοητό, μες την γλύκα ο,τι σκατά τους λέγανε να ανακοινώσουν. . . Κινούμενοι Πληρωμένοι Στόχοι με λάμψη. . . Συντηρητές κλιματιστικών στην Κόλαση. . . Καλή δουλειά. . .
Προσπαθούσα να την κάνω να γελάσει όμως άκουγε κεφάλια να σπάνε, να ανοίγουν και καμιά ιδέα δεν έσταζε από μέσα. . . Μόνο αίμα και γύρω γύρω απόψεις. . . Προσπαθούσα, ολόκληρος μια προσπάθεια, ηλίθιος, όρθιος, με όλα μου τα κομμάτια βγαλμένα από την τσέπη. Όμως το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μου ρίξει μια ματιά. Και γέλασε.
Η Γυναίκα Θαλάμη.
