επί ματαίω

στον Νίκο Α.

Θανατοθραύστης

της ματαιότητας ο διασκεδαστής

ο πασίχαρος ελευθερωτής και δήθεν σκλάβος

και οι Αθάνατοι να έχουν βαρεθεί

την ζωή τους

κερδίζω και ερωτεύομαι

χάνω και χάνομαι

κάτω από τον ουρανό

σε ένα λόφο από

ασχήμιες και φάρσες

σε ένα σώμα από

αδέσποτα άνοστα αστεία

που βρήκαν στόχο.

Εν Έτει 2000

Όταν μεγάλωσε, έμαθε
πως ο πατέρας του
ήταν κι αυτός,
«τη νύχτα εκείνη»,
στο Πολυτεχνείο.
Η θεία του η Λιλή,
ο θείος του ο Μιχάλης,
ήταν κι αυτοί,
«τη νύχτα εκείνη»,
στο Πολυτεχνείο.
Όλοι οι γνωστοί του μπαμπά,
όλες οι γνωστές της μαμάς,
ήταν κι αυτοί,
«τη νύχτα εκείνη»,
στο Πολυτεχνείο…
Τώρα, κάθε πρωί,
καθώς κατηφορίζει την οδό Πατησίων
κι αντικρύζει την καγκελλόπορτα
την κλεισμένη «εις μνήμην».
στριφογυρίζει στο νου του
η ίδια απορία:
«Πώς διάβολο χώρεσαν
όλοι αυτοί εδώ μέσα;…»

Φαίδρος Μπαρλάς

όλοι ήταν μελλοθάνατοι / εκτός από αυτούς που ήδη είχανε φύγει ή αυτούς που καθυστέρησαν

από συνάνθρωποι συνάδελφοι

κατάντια καμιά

μόνο ένα τέλος

χωρίς σάλτσες και άλλα

λιπαρά που φωσφορίζουν

και αργόσχολοι μπορούν

μόνο να δούνε, να σου πούνε

να σε ζωγραφίσουν όπως

ποτέ δεν κατάλαβες το

τομάρι σου πόσο ζεστό είναι.